Δεν υπάρχει μεγαλύτερη υπονόμευση της προσπάθειας ενός αθλητή που κάνει τα πρώτα επιτυχημένα -έως θριαμβικά- βήματά του στο άθλημά του από τα «ζήτω, μπράβο, είσαι απίθανος, μας ανέβασες στα ουράνια, αγωνιούσαμε, μας τρέλανες κ.λπ.».
- Από τον Παναγιώτη Λιάκο
Εννοείται ότι όλες τούτες οι αντιδράσεις επιτρέπονται σε μικρά παιδάκια και εφήβους που ψάχνουν για θετικά πρότυπα και ινδάλματα – είναι η φύση της ηλικίας τέτοια. Σε ενηλίκους αυτές οι συμπεριφορές φαντάζουν από σαχλές έως υποκριτικές.
Ο ενήλικος που λέει τέτοια δεν σέβεται τον αθλητή, αλλά θέλει να κλέψει λίγη από τη δόξα του πρωταθλητή. Δεν είναι οπαδός του ανθρώπου με τη συγκεκριμένη ταυτότητα, προσωπική ιστορία, αντιλήψεις, αγωνίες και καταβολές, αλλά παθιάζεται με το μετάλλιό του, την προβολή του, τα πιθανά κέρδη και την πρόσκαιρη λάμψη που μπορεί να αποκτήσει ο ίδιος ιστάμενος δίπλα στον νικητή ή διακριθέντα.
Τα «ζήτω μπράβο» αποπροσανατολίζουν το πρόσωπο. Οι αποθεώσεις δεν κρατούν πολύ και ο χαρακτήρας ύστερα από μια νίκη που συνοδεύεται από τα ανέξοδα «ωσαννά» δοκιμάζεται, ίσως και να κλυδωνίζεται, περισσότερο απ’ όσο συμβαίνει σε μια αποτυχία. Την έκφραση «την ψώνισε» την έχουμε ακούσει άπαντες κάποια στιγμή στη ζωή μας.
Ο πρωταθλητής κατασκευάζεται στα εργαστήρια του εαυτού του και σφυρηλατείται στο πυρ των απανωτών και έντονων δοκιμασιών και προκλήσεων. Κατακτά τη δική του εκδοχή της ευτυχίας μέσω της πειθαρχίας. Γίνεται ο τύραννος του εγώ του. Τιθασεύει τα πάθη του.
Αγαπά να επιδίδεται σε αυτό που στους άλλους φαντάζει αφόρητο. Κάνει τα ίδια και τα ίδια όχι μέχρι να μάθει να λειτουργεί σωστά στο άθλημά του, αλλά έως του σημείου να μην μπορεί να κάνει λάθος! Κι αυτό απαιτεί ώρες επί ωρών, δοκιμές επί δοκιμών και επαναλήψεις επί επαναλήψεων. Ο ιδρώτας του που εξατμίζεται στο γήπεδο, στον στίβο είναι σαν την τσίκνα της θυσίας στην αρχαιότητα. Κάνει τη θυσία και περιμένει προσευχή του να εισακουστεί από τον Θεό. Κι ο Θεός ακούει…
