B’ Μέρος: Εχθρός η Ρωσία… ευλογία οι μετανάστες!
Θυμάμαι ένα καυτό απομεσήμερο του φετινού Ιουνίου να έχω μόλις βγει στην ακτή εξουθενωμένος από πολύωρο ψάρεμα και το κινητό στην τσάντα με τον εξοπλισμό να χτυπά δαιμονισμένα. Στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής, ασθμαίνων, ένας καλός, πολύ ψαγμένος συνάδελφος από τη Θεσσαλονίκη, ο ραδιοφωνικός παραγωγός και στοχαστής Αλέξανδρος Τσίγγος, που ξέρει καλά τα χούγια μου: «Πού είσαι; Δεν το είδες; Οι Γερμανοί εξήγγειλαν νέο δόγμα εθνικής στρατηγικής! Για πρώτη φορά μετά το 1945! Το έβγαλαν στη δημοσιότητα! Σ’ το στέλνω!»
Ομολογώ ότι εκείνη τη στιγμή το μόνο πράγμα που με απασχολούσε ήταν να φτάσω σπίτι μου και να ξεφορτώσω τα ψαρικά. Με το που πάτησα το πόδι μου στο πλατύσκαλο, όμως, παράτησα τα πάντα στην τύχη τους και πήγα να ανοίξω το κομπιούτερ. Η είδηση ήταν πραγματικά συγκλονιστική.
Το σχετικό κείμενο-ντοκουμέντο «ψηνόταν» από τον περασμένο Φεβρουάριο. Είχε σκαλώσει όμως στις ενστάσεις των Ελεύθερων Δημοκρατών του Κρίστιαν Λίντνερ, που διαφωνούσαν με τις ιδεοληπτικές προσεγγίσεις της «πράσινης» υπουργού Εξωτερικών Αναλένα Μπέρμποκ σχετικά με μια σειρά θεμάτων, όπως ο προσδιορισμός της Κίνας ως «απειλής».
Διαβάζοντας το τελικό κείμενο 76 σελίδων, που δημοσιεύθηκε μερικούς μήνες αργότερα, διαπίστωσα ότι οι «πράσινες ιδεοληψίες» της αφελούς Γερμανίδας υπουργού Εξωτερικών σε μεγάλο βαθμό παρέμειναν άθικτες, οι διατυπώσεις για την Κίνα αμβλύνθηκαν στο… όριο μιας αντιφατικής ασάφειας και η παρέμβαση του άχρωμου και αποδυναμωμένου καγκελάριου Σολτς περιορίστηκε στο γνωστό πλαίσιο ανιαρότητας. Ομως, το πόνημα συντάχθηκε από τεχνοκράτες του γερμανικού υπουργείου Εξωτερικών.
Και, παρά όποιες φραστικές αποκλίσεις, το κεντρικό απόφθεγμα που εκφράζει τα «πιστεύω» σύσσωμου του συστημικού κοινοβουλευτικού φάσματος της χώρας, και φυσικά της χριστιανοδημοκρατικής αντιπολίτευσης, είναι σαφές. Συνοψίζεται στο μήνυμα «Achtung, achtung! Η Ευρώπη είμαστε εμείς και εμείς αποφασίζουμε για λογαριασμό σας, ακόμη και αν στο μέλλον κηρύξουμε πόλεμο»!
Ισως αυτό ακούγεται σοκαριστικό, αλλά δεν προκαλεί ιδιαίτερη έκπληξη όταν πρόκειται για Γερμανούς, έστω και… εξαγνισμένους από το ναζιστικό παρελθόν. Κάθε υποψιασμένος Ευρωπαίος πολίτης γνωρίζει καλά σήμερα ότι οι Γερμανοί αποφασίζουν για τα πάντα στην ευρωπαϊκή επικράτεια. Από το πότε θα «πετάξουμε» τα αυτοκίνητα με τους «ρυπογόνους» βενζινοκινητήρες μέχρι το πώς θα ρυθμίσουμε τα ρολόγια μας.
Αυτό που δεν ήταν τόσο σαφές μέχρι σήμερα και συνδυάζεται με ένα εξοπλιστικό πρόγραμμα-μαμούθ 100 δισ. ευρώ είναι ότι οι Γερμανοί μπορεί να μας μπλέξουν σε έναν μελλοντικό πόλεμο με αυτούς που βλέπουν ως εχθρούς της… δικής τους Ευρώπης. Ή ότι μπορεί να μας εκθέσουν σε έναν κίνδυνο εθνολογικού αφανισμού, γιατί αρνούνται να βάλουν φρένο στην ανεξέλεγκτη μετανάστευση από την Ασία και την Αφρική.
Αυτό το τελευταίο με τρόμαξε περισσότερο από καθετί άλλο στο εγχειρίδιο για τη γερμανική εθνική στρατηγική, που προσβλέπει σε μια Γερμανία «αξιόμαχη, ανθεκτική και βιώσιμη», όπως αναγράφει στην πρώτη σελίδα του.
Ιδιαίτερα προσέξτε την πρώτη γερμανική λέξη, «wehrhaft», στο τρίπτυχο περιγραφής της Γερμανίας του μέλλοντος. Η ίδια η Μπέρμποκ, στο εισαγωγικό της σημείωμα, σπεύδει να τη μεταφράσει με το αγγλικό «robust», που σημαίνει «στιβαρός», παραπέμποντας ίσως στην εικόνα των προϊόντων της γερμανικής εξαγωγικής βιομηχανίας. Η ακριβής μετάφραση του γερμανικού όρους, όμως, είναι «αξιόμαχος». Αυτός που μπορεί να ανταποκριθεί επαρκώς σε καβγά…
Ας δούμε καλύτερα αυτή τη γερμανική «διακήρυξη ετοιμότητας» στο σύνολό της. Γράφτηκε, όπως είπαμε, στο γερμανικό υπουργείο Εξωτερικών, αλλά φέρει και την προσωπική σφραγίδα της σημερινής υπουργού, της πιο ανεπαρκούς ίσως Γερμανίδας πολιτικού των τελευταίων ετών, που ανταγωνίζεται επαξίως την Ούρσουλα των Βρυξελλών…
Ενδεικτική της σύγχυσής της είναι η παραληρηματική «πράσινη» ορολογία που ούτε οι επαγγελματίες διπλωμάτες μπόρεσαν να εμποδίσουν. Στο κείμενο γίνεται λόγος τουλάχιστον έξι φορές για… «φεμινιστική εξωτερική πολιτική» και βεβαίως προτάσσεται ως πεμπτουσία η κλιματική αλλαγή, που μπλέκεται συχνά πυκνά με τις δράσεις υπέρ των… ευπαθών ομάδων και των «περιθωριοποιημένων μειονοτήτων».
Πέραν όμως του παραληρήματος, τα μηνύματα είναι σαφή: «Η Ρωσία αποτελεί σήμερα την πιο σοβαρή απειλή για την ασφάλεια στον ευρωατλαντικό χώρο». Η Κίνα είναι «εταίρος, ανταγωνιστής (αλλά) και συστημικός αντίπαλος»! Η Βόρεια Κορέα και το Ιράν είναι επίσης εστίες κινδύνου.
Υπό αυτή την έννοια, η ασφάλεια της Γερμανίας είναι «αδιαίρετη» και απόλυτα συνυφασμένη με αυτήν των Ευρωπαίων εταίρων. Και προσέξτε: «Η εθνική και η συλλογική άμυνα είναι ένα και το αυτό».
Ανάμεσα στις διεθνείς απειλές που προσδιορίζονται στο εγχειρίδιο για το νέο δόγμα της γερμανικής στρατηγικής ασφάλειας είναι και ο πολιτικός εξτρεμισμός, ιδιαίτερα ο… ακροδεξιός (είναι προφανής η αιχμή προς το AfD και τους λοιπούς Ευρωπαίους «εθνολαϊκιστές»).
Προς αυτή την κατεύθυνση, η γερμανική ομοσπονδιακή κυβέρνηση δεσμεύεται να πάρει μέτρα για την πάταξη της παραπληροφόρησης στο διαδίκτυο και στα μέσα ενημέρωσης ως Ευρωπαίος τροχονόμος της πολιτικής ορθότητας.
«Για να εμποδίσουμε τη διάδοση ριζοσπαστικού περιεχομένου μέσω του διαδικτύου, θα πρέπει το παράνομο περιεχόμενο να αναγνωρίζεται και να διαγράφεται ακόμη πιο άμεσα. Οι υπεύθυνοι τέτοιων πράξεων πρέπει να εντοπίζονται και να διώκονται ποινικά».
Αντίθετα, όμως, για τον… Ευρωπαίο τροχονόμο (που ξεκαθαρίζει ότι θα απαιτήσει και μια θέση μόνιμου μέλους στο Συμβούλιο Ασφαλείας !) η παράνομη μετανάστευση δεν συνιστά ούτε απειλή ούτε έγνοια. Η μοναδική αναφορά στη λαθρομετανάστευση είναι ότι θέτει σε κίνδυνο τη ζωή των μεταναστών και δημιουργεί προβλήματα κοινωνικής συνοχής στις χώρες υποδοχής. Την ίδια στιγμή, όμως, για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις, τονίζεται ότι η «ελεγχόμενη μετανάστευση εμπλουτίζει τη Γερμανία – η Γερμανία, για την ακρίβεια, εξαρτάται από αυτήν, όχι μόνο λόγω των δημογραφικών τάσεων»…
Στην συνέχεια τονίζεται ότι στόχος της Γερμανίας είναι «να μπορούν οι πρόσφυγες σε όλο τον κόσμο να ζουν σε συνθήκες ασφάλειας και αξιοπρέπειας, και να τους προσφέρονται μελλοντικές προοπτικές, με τη γερμανική υποστήριξη». Ο υπαινιγμός είναι σαφής: «Διαλέγουμε αυτούς που θέλουμε και μπορούν να συνεισφέρουν στη γερμανική βιομηχανία, και… ξεσαβουρώνουμε τους υπολοίπους στις ευρωπαϊκές χώρες πρώτης υποδοχής».
Βλέποντας τη Λαμπεντούζα να βουλιάζει, τον Εβρο και τα ελληνικά νησιά ξέφραγο αμπέλι, αντιλαμβάνεται κανείς ότι το μέλλον της Ευρώπης σε γερμανικά χέρια είναι εξαιρετικά επισφαλές. Τα συμπεράσματα δικά σας…
