Στις δεύτερες εκλογές ψήφισα Ν.Δ. και κάλεσα και τον κόσμο να το κάνει για να έχει ισχυρή εντολή. Αυτό μου δίνει, ως ενεργός πολίτης, ένα παραπάνω δικαίωμα να κάνω κριτική και να επισημάνω με έντονη ανησυχία κάποια δυσάρεστα φαινόμενα.
Ο κορμός των πατριωτών, αρέσει δεν αρέσει σε κάποιους, δεν είναι το ποσοστό που πήραμε με τον Θάνο, το 0,81%, ούτε το ποσοστό της ΝΙΚΗΣ, του γνωστού φιδέμπορα ή των μεταμφιεσμένων χρυσαυγιτών.
Ο κορμός των πατριωτών ήταν και είναι στη Ν.Δ. Συμβιβάζεται, κάνει σε κάποια πράγματα τα στραβά μάτια, για να μην έρθουν οι άλλοι οι ανεκδιήγητοι, γιατί θέλουν σταθερότητα και ασφάλεια, όμως μέσα τους πλειοψηφικά είναι πιστοί στο Εθνος, σέβονται και τιμούν τις παραδόσεις του λαού μας, είναι, είμαστε, πιστοί Χριστιανοί, σέβονται τη Σημαία και όλα όσα συμβολίζουν την τιμή, τις θυσίες και τις μακραίωνες παραδόσεις του Εθνους.
Χωρίς αυτούς, χωρίς την ψήφο τους, τη στήριξή τους, η Ν.Δ. θα ήταν ένα μικρό κόμμα, οι περισσότεροι βουλευτές της θα βλέπανε τη Βουλή με τα κιάλια. Η αντίληψη «βάζουμε νερό στο κρασί μας, πάμε κέντρο για να φτιάχνουμε μεγάλη πλειοψηφία» δεν μπορεί να φτάνει στο μαστίγωμα του πυρήνα, της πλειονότητας των οπαδών της παράταξης, με το μαστίγιο της αριστερίλας.
Η Δόμνα ίσως νομίζει πως τον πυρήνα της παράταξης αποτελούν ψευτοφιλελεύθεροι, από αυτό το είδος που βλέπει την κοινωνία ταξικά αλλά από την ανάποδη, από την πλευρά των ισχυρών και προνομιούχων και που αισθάνονται καλά μόνο όταν υιοθετούν την ατζέντα της πολιτισμικής αριστεράς, όλη τη σχιζοφρένεια του δικαιωματισμού και την απέχθεια στα σύμβολα του Εθνους και της Ορθοδοξίας.
Πιθανώς, όπως και άλλοι εντός και εκτός της κυβέρνησης και στους χώρους διαμόρφωσης του δημόσιου λόγου, νομίζουν πως μοντέρνο είναι να είσαι χυλός, να είσαι πολτός, χώρος και όχι χώρα, πληθυσμός και όχι Εθνος. Το ζητούμενο είναι και την εθνική ταυτότητά σου και τις παραδόσεις να διατηρείς και ταυτόχρονα να έχεις ισχυρό και σύγχρονο κράτος.
Ποιον ενοχλούν η έπαρση της Σημαίας και ο Εθνικός Υμνος στα σχολεία; Μόνο τους μηδενιστές και πιθανώς κάποιους μη αφομοιώσιμους αλλοδαπούς.
Από την πολύ «συμπεριληπτικότητα» θα γίνουμε υπό διωγμό οι Ελληνες και τα σύμβολά μας μέσα στην ίδια μας τη χώρα; Αυτοί οι οι περίεργοι, οι αλλιώτικοι πρέπει να προσαρμοστούν και όχι εμείς με αυτούς.
Τι απίστευτη μπούρδα ήταν αυτή που ξεστόμισε η Δόμνα; Πού νομίζει πως ζει, σε ποιους απευθύνεται, υπέρ ποιων ασκεί εξουσία; Κάποιος να ξανακάτσει αυτήν και τους ομόφρονές της στο θρανίο και να ξαναδιαβάσουν το Σύνταγμα της Ελληνικής Δημοκρατίας, το προνόμιο, το άρθρο 16 και πολλά άλλα, που δείχνουν τι είδους κράτος ήθελαν και έφτιαξαν οι αγωνιστές και δωρητές της ελευθερίας μας.
Τον πατριωτισμό, την αγάπη για την Ελλάδα, τα σύμβολα, τους Ηρωες και την Ιστορία της, οφείλει η Παιδεία να τα καλλιεργεί σε όλους, όχι να τα μειώσει και στερήσει από τους πολλούς, μην ενοχληθούν οι λίγοι. Αυτό δεν είναι φιλελευθερισμός, είναι αριστερίλα.
Δεν υπάρχει παλιός και νέος Πατριωτισμός. Ή είναι ή δεν είναι. Δεν είναι φούστες ή τσάντες ο Πατριωτισμός για να καθορίζεται από μόδες.
Η Σημαία μας σκεπάζει τους Ηρωές μας, προηγείται των τμημάτων στην παρέλαση, δεν χαμηλώνει για κανέναν, αντιθέτως κάθεται σούζα μπροστά της και η Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Ο Εθνικός Υμνος μας συμβολίζει την ίδια μας την ύπαρξη, τον αέναο αγώνα του Εθνους μας για Ελευθερία. Είναι τώρα πασέ, μπας κλας και η μόδα είναι οι παρλαπίπες των ελληνοφοβικών; Για να συνέλθουμε.
Μαζί με την αμηχανία και την υποχωρητικότητα στο λαθρομεταναστευτικό, που ξεκίνησε μετά το έγκλημα των διακινητών και ΜΚΟτζήδων μαφιόζων στην Πύλο, μια έντονη δυσαρέσκεια υπάρχει σε μεγάλο μέρος των ανθρώπων που αποτελούν τον ψυχή της παράταξης και την ψήφισαν με άλλες υποσχέσεις και προσδοκίες.
Υπάρχει χρόνος για επαναφορά στον ορθό δρόμο της κοινής λογικής και του εθνικού συμφέροντος. Αλλιώς η δυσαρέσκεια θα γίνει απογοήτευση και η απογοήτευση αποχή ή ακόμη χειρότερα αρνητική, τιμωρητική ψήφος. Και ξαναθυμίζω αυτό που λένε και στο χωριό του Τyler: «All politics are local politics».
Στο τέλος ψηφίζουν οι Ελληνες, ούτε η κυρα-Ιβα που πλέκει, ούτε οποιοσδήποτε ξένος. Και τα διάφορα παραδείσια πουλιά του δικαιωματισμού και της «συμπεριληπτικότητας» είναι μικρή μειοψηφία. Η πλειοψηφία καθορίζει το εκλογικό αποτέλεσμα και απαιτεί συνέπεια και σεβασμό.
Στα χωριά και στις πόλεις μας υπάρχουν ηρώα με κατεβατά ονόματα Ελλήνων που στάθηκαν προσοχή σε προαύλιο σχολείων και τραγούδησαν τον Εθνικό Υμνο και έκαναν έπαρση και υποστούν Σημαίας. Επεσαν στο καθήκον για να μπορεί σήμερα η κυρία υφυπουργός να λέει τέτοιες μεταμοντέρνα χαριτωμενιές.
Θα πρότεινα να κάνει καταρχήν κάτι απλό και της κάνω δώρο το μελάνι προς τούτο: να πάρει πρωτοβουλία να ξαναγίνει το Υπουργείο Εθνικής Παιδείας…
