Το καταθλιπτικά τεράστιο ποσοστό της αποχής που καταγράφηκε στις πρόσφατες αυτοδιοικητικές εκλογές αποτελεί το χαρακτηριστικό σύμπτωμα της απαξίωσης ενός συστήματος που αυτοαποκαλείται δημοκρατικό. Ο «δήμος», δηλαδή οι ίδιοι οι πολίτες, είναι αυτός που είτε του γυρνά την πλάτη είτε ενίοτε το διακωμωδεί επιλέγοντας να τον εκπροσωπήσουν διάφορα πολιτικά καρτούν, με τις ιδιορρυθμίες τους και συμπεριφορές που δεν αρμόζουν ούτε στους θεσμούς που καλούνται να υπηρετήσουν ούτε στις αξίες με τις οποίες πορευτήκαμε επί αιώνες ως κοινωνία και ως έθνος.
«Ερχονται στιγμές και ώρες που ντρέπομαι ελεεινά γιατί δεν μπορώ να κάμω τίποτα. Ας παρηγορήσωμε την ανικανότητά μας με τη σκέψη πως το Ρωμαίικο ξεφτά, κυλά σ᾽ έναν κατήφορο κατά τον εκμηδενισμό του, όχι μόνο τον πολιτικό, παρά και τον εθνικό» έγραφε ήδη από το 1911 ο Ιων Δραγούμης στο έργο του «Οσοι ζωντανοί».
Φαίνεται πως ο εθνικός εξαγνισμός των ετών 1912-1920, αλλά και του 1940-1941 δεν ήταν αρκετός για να σβήσει τις παθογένειες του πολιτικού σκηνικού στην πατρίδα μας. Ό,τι κτίστηκε με τον Ιωάννη Μεταξά, είτε στον ρόλο του στρατιωτικού είτε σε αυτόν του εθνικού μας κυβερνήτη, κατέρρευσε και απαξιώθηκε με την κομμουνιστική ανταρσία και την εν συνεχεία επικράτηση της ίδιας φαυλότητας. Είναι εντυπωσιακό πώς το πρόβλεψε αυτό ο Ιων και πώς εντόπισε πού ήταν το πρόβλημα για τον Ελληνισμό (τη Ρωμιοσύνη, όπως αρεσκόταν να την ονοματίζει):
«Ωστόσο, δεν του φαίνονταν αρκετοί, για να καλλιτερέψουν τους Ελληνες, οι εθνικοί αγώνες. Ισως να έσιαζαν αυτοί κάμποσο το χαρακτήρα του Ρωμιού, να ακόνιζαν την αποφασιστικότητά του, να ξεσκλάβωναν την αυτοβουλία του και να δυνάμωναν την αντρειοσύνη του. Μα έπρεπε αυτός, ο Αλέξης, να κυνηγήση και άλλον ένα σκοπό, που τα αποτελέσματά του να ήταν μακρινότερα ίσως, μα και σιγουρότερα, μορφωτικά και του χαραχτήρα, μα και του μυαλού.
Ηξερε πως (…) μόνο μια καινούργια θεωρία θα μπορούσε να το ξεσκλαβώση από το βραχνά των πατροπαράδοτων θεωριών, που το παραλούν σαν έθνος, για να δημιουργήσει νέο πολιτισμό. Και σαν αρχίση να δημιουργή θα είναι πάλι στη φυσιολογική του κατάσταση. (…) Η θύμηση των περασμένων είναι κι αυτή ένα από τα στοιχεία των εθνικών ιδανικών, μα όχι και το μόνο. Η παράδοση είναι κι αυτή ένας από τους συνδετικούς κρίκους που φτειάνουν τα έθνη, μα δεν ταιριάζει να γίνεται παντοδύναμη σαν πρόληψη, γιατί τότε παραλεί την τωρινή και τη μελλούμενη ζωή τους».
Δυστυχώς, την αναγκαιότητα αυτή τη διαπίστωσαν στην εποχή μας και τα κέντρα που προωθούν την εφαρμογή προτύπων μιας πολιτικής «ορθότητας», που διαρρηγνύει βάναυσα τους συνδετικούς κρίκους της κοινωνίας μας με την παράδοση και τη θύμηση των περασμένων. Η σημερινή άθλια πραγματικότητα και η κατάντια του έθνους μας, η κυριαρχία αφύσικων προτύπων, ενάντια στις αξίες και τις παραδόσεις μας, οδηγεί στην απόσυρση αξιοπρεπών προσώπων από το πολιτικό προσκήνιο, ενώ παράλληλα οι νεότερες απαίδευτες γενιές δεν μπορούν να διαχειριστούν τον θυμό τους που καταντά, έτσι, αυθάδεια.
Μέσα σε αυτό το κλίμα, αναρωτιόμαστε ακόμη: «Τι εμποδίζει τους Ελληνες τους τωρινούς να κουνηθούν σαν έθνος και να δημιουργήσουν; Αυτό, ό,τι και να είναι, πρέπει να λείψη από τη μέση. Πρώτα το κράτος τους και ύστερα τον πολιτισμό τους, αυτά έχουν να δημιουργήσουν ομαδιακά οι Ελληνες. Και τώρα; Οσοι ζωντανοί, προσέλθετε!».
*Γιάννης Χ. Κουριαννίδης,
δημοτικός σύμβουλος Θεσσαλονίκης
«Θεσσαλονίκη Πόλη Ελληνική»
[email protected]
