Ούτε σε όνειρο δεξιόφρονος, έπειτα από άγρια οινοποσία, δεν θα μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο. Ούτε έπειτα από ατέλειωτη πορεία σε έρημο, κατά τη διάρκεια της οποίας βρέθηκε μαγικό λυχνάρι με τζίνι που ικανοποιεί ευχές. Ο ΣΥΡΙΖΑ, εδώ και χρόνια, έχει βαλθεί να γελοιοποιήσει τη λέξη «Αριστερά» από το πρώτο Α της μέχρι το τελευταίο, το τονούμενο.
Μέχρι πρότινος ο ΣΥΡΙΖΑ είχε έναν πρόεδρο, τον Αλέξη τον Τσίπρα με τ’ όνομα, μετρ της κωλοτούμπας, που έκανε δημοψήφισμα για να επιβραβεύσει το 62% των ψηφισάντων ΟΧΙ στα Μνημόνια μ’ ένα μνημόνιο από δω μέχρι την Ανταρκτική.
Τώρα έχει ως διάδοχό του έναν -κυριολεκτικά- περαστικό, έναν ταξιδιώτη Ελληνοαμερικάνο, ο οποίος δεν ήρθε στο χωριό μας για να δείξει τα εμπριμέ υποκάμισά του, αλλά τις επιδόσεις του στη γυμναστική, τα βιντεάκια του στο τικ-τοκ, τακ-τακ, τον σκύλο του και τις χαριτωμενιές του. Ο Ελληνοαμερικάνος ταξιδιώτης, την ώρα που ο πλανήτης ετοιμαζόταν (και ακόμα ετοιμάζεται) να τιναχτεί στον αέρα, πήγε στην Αμερική να παντρευτεί τον καλό του, διέγραψε τον Τζουμάκα και συμμετείχε στις εργασίες του κόμματός του με… τηλεδιάσκεψη.
Επιπλέον, η βασική εφημερίδα που βγάζει «γραμμή» και για τον χώρο του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και για πέρα, πολύ πιο πέρα από την Αριστερά, η «Εφημερίδα των Συντακτών», ξέθαψε παλιά άρθρα του Ελληνοαμερικάνου αρχηγού στα οποία εξηγούσε γιατί του φαίνονταν λίγες οι απολύσεις 15.000 δημοσίων υπαλλήλων και σωστή η μείωση του κατώτατου μισθού! Κι αυτά τα έγραφε το 2012, όταν είχαμε ήδη φάει κατακούτελα και το πρώτο Μνημόνιο και το Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής.
Ποιο είναι το συμπέρασμα; Πως ό,τι κοροϊδεύεις, κατηγορείς, φοβάσαι και προσπαθείς να αποφύγεις το λούζεσαι. Κι αυτό είναι συμπαντικός νόμος που ισχύει διαπαραταξιακά. Δεν είναι μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ θύμα αυτού του νόμου. Και η Νέα Δημοκρατία κατηγορούσε το ΠΑΣΟΚ (πάντα λεκτικά, όχι ουσιαστικά), μέχρι που κυβέρνησε μαζί του τη χώρα και στο φινάλε έγινε τάλε κουάλε με την πασοκάρα – και μάλιστα αυτήν του Κώστα Σημίτη.
Σε γενικές γραμμές η Ιστορία δικαιώνει μόνο τους μηδενιστές, τους απέχοντες, τους χαβαλέδες και αυτούς που αντιμετωπίζουν την πολιτική σκηνή της Ελλάδας ως επιθεώρηση στο Δελφινάριο.
