Ασχετα από το πώς δημιουργήθηκε το σύγχρονο κράτος του Ισραήλ, νομίζω δεν υπάρχει σήμερα λογικός άνθρωπος που να υποστηρίζει την κατάλυσή του και τον εξανδραποδισμό των κατοίκων του. Από την άλλη πλευρά, όμως, κάθε λογικός άνθρωπος υποστηρίζει το δικαίωμα και των Παλαιστινίων να ζουν στη γη των πατέρων τους, στο δικό τους κράτος.
Από τις 29 Νοεμβρίου 1947 (όταν ο ΟΗΕ αποφάσισε να χωριστεί η Παλαιστίνη σε δύο κράτη, το εβραϊκό σε ποσοστό 55% και το παλαιστινιακό στο υπόλοιπο 45%) πέρασαν πολλά χρόνια, το Ισραήλ κατήγαγε συνεχείς στρατιωτικές νίκες εναντίον των Αράβων γειτόνων του και επιδίδεται συνεχώς σε επέκταση της εδαφικής κυριαρχίας του σε βάρος των Παλαιστινίων.
Ουσιαστικά, κυρίαρχο κράτος Παλαιστινιακό ποτέ δεν υπήρξε. Εκτός κι αν θεωρηθεί τέτοιο το μεγαλύτερο ανοιχτό στρατόπεδο συγκέντρωσης του κόσμου (Λωρίδα της Γάζας), όπου το αν θα έχουν πόσιμο νερό, τρόφιμα και υγειονομική περίθαλψη οι 2.500.000 κάτοικοί του είναι κάτι που επαφίεται στην καλή θέληση των Ισραηλινών, καθώς και οι παλαιστινιακοί θύλακες της Δυτικής Οχθης, που ουσιαστικά υφίστανται εντός ισραηλινής κυριαρχίας.
Και αυτή, όμως, η δημιουργία του ισραηλινού κράτους επέφερε αποτελέσματα που αντιτίθενται στις γενεσιουργές αιτίες του. Το Ισραήλ δημιουργήθηκε χάρη στη διεθνή διάδοση των μηνυμάτων του σιωνισμού, ενός κινήματος που πρέσβευε πρωτίστως την αναγκαιότητα της επιστροφής των Εβραίων στην Παλαιστίνη και τη δημιουργία του εβραϊκού κράτους. Οι διωγμοί των Εβραίων στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ού, αλλά κυρίως τα δεινά τους κατά τον Β´ Παγκόσμιο Πόλεμο ωρίμασαν το αίτημα αυτό, ώστε να γίνει αποδεκτό από τη διεθνή κοινότητα.
Αυτό, όμως, ήταν και η αρχή για τη μεταβολή της εικόνας του Εβραίου παγκοσμίως. Από διωκόμενος έγινε διώκτης. Η διεθνής κοινότητα, στο επίπεδο των κοινωνιών τουλάχιστον, δεν είναι δυνατόν να βλέπει να βομβαρδίζονται κάθε τόσο σχολεία και νοσοκομεία, στρατόπεδα συγκέντρωσης, γέφυρες και κτίρια, ούτε να πυροβολούνται παιδιά επειδή πετούν…πέτρες σε θωρακισμένα στρατιωτικά οχήματα. Επίσης, οι συνεχείς εισβολές σε γειτονικά κράτη ή οι αποστολές κομάντος εξολόθρευσης δεν είναι δυνατόν να αιτιολογούνται ως «δικαίωμα στη νόμιμη άμυνα». Μία άμυνα που προφανώς δεν δικαιούνται οι Παλαιστίνιοι στην ίδια τους την πατρίδα.
Η Ελλάδα, έχοντας αναγνωρίσει το Ισραήλ ήδη από το 1949, προσπαθούσε επί χρόνια να διατηρήσει τις καλές σχέσεις της με τον αραβικό κόσμο, κάτι όμως που δεν φαίνεται να κάνει και στις μέρες μας με τα γεγονότα που άρχισαν στις 7 Οκτωβρίου και τις πολεμικές συγκρούσεις που κλιμακώνονται συνεχώς. Η ξεκάθαρη και χωρίς αστερίσκους στήριξη της κυβέρνησης του Ισραήλ δείχνει να μετατοπίζεται η χώρα μας από μία ισορροπημένη διαχρονικά θέση υποστηρίζοντας ένα κράτος που έχει εισβάλει σε ένα άλλο (που υφίσταται έστω και υπό την περιορισμένη αυτή κυριαρχία του). Και γι᾽ αυτή την εισβολή υιοθετήθηκε ο όρος «νόμιμη άμυνα»!
Μήπως, όμως, με τη λογική αυτή αποδεχόμαστε ως «νόμιμη άμυνα» την εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο, αφού υποτίθεται πως αυτή έγινε για την υπεράσπιση των «Τουρκοκυπρίων»;
Αν το πάμε και πιο πέρα, σε μια άλλη κοντινή γειτονιά μας, μήπως θα μπορούσε να θεωρηθεί νόμιμη άμυνα και η επέμβαση της Ρωσίας στις ρωσόφωνες περιοχές της Ουκρανίας για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των ομοεθνών της;
Το πρόσχημα της «νόμιμης άμυνας» δεν είναι δυνατόν να καλύπτει εγκλήματα πολέμου απενοχοποιώντας τους θύτες. Ούτε όμως και να δίνει άλλοθι στήριξης των θυμάτων σε κάποιους που εμμένουν να συμπεριφέρονται ως θυγατρική μιας επιχείρησης η μητρική της οποίας έχει προ πολλού κλείσει. Ας μην ξεχνάμε ότι στον 1ο Αραβοϊσραηλινό Πόλεμο το Ισραήλ είχε κερδίσει χάρη στην αμέριστη στήριξη της τότε ΕΣΣΔ, που βρήκε μία καλή ευκαιρία να βάλει πόδι στην περιοχή…
*Διευθυντής περιοδικού «Ενδοχώρα»
[email protected]
