Αυτό που προσπαθούσαν χρόνια να κρύψουν στον ΣΥΡΙΖΑ -εκείνο στο οποίο έκλεινε τα μάτια ο Αλέξης Τσίπρας για να μην έρθει σε ρήξη ή, αλλιώς, για να μην προχωρήσει στην αναγκαία «κάθαρση»- ξετυλίγεται υπό τη μορφή «επιθεώρησης» τις τελευταίες ημέρες στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Καθένας πλέον μπορεί να συνειδητοποιήσει τι «τράβαγε» ο Τσίπρας από τους «ινστρούχτορες» του… αριστερισμού του 3%. Από αρκετούς οι οποίοι αποδείχτηκαν ανίκανοι να κυβερνήσουν, ανίκανοι να ασκήσουν αντιπολίτευση, «ικανοί» μόνο να διαλύσουν το κόμμα τους και να «οδηγήσουν» τον Κυριάκο Μητσοτάκη στο 41%.
Πιο αντιλαϊκή πολιτική από αυτή που εφαρμόζουν σχεδόν… συντονισμένα οι πολέμιοι Κασσελάκη δεν θα μπορούσε να υπάρξει. Σαν «διμοιρίες» πληγωμένες, επειδή ένας άγνωστος τούς «πήρε το κόμμα», επιχειρούν ο ένας μετά την άλλη τις «επαναστάσεις του τίποτα». Και, ως… συνήθως, φεύγουν!
Αρνούνται το προφανές: Ο Κασσελάκης δεν έγινε μόνος του πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Ο κόσμος τον ψήφισε. Οχι μόνο επειδή ήταν το «καινούργιο», αλλά γιατί ΣΙΧΤΙΡΙΣΕ με το «παλιό». Πρώτα οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ γύρισαν την πλάτη σε εκείνους που χρόνια έβαζαν νάρκες στα πόδια του Τσίπρα και στη συνέχεια προτίμησαν να ψαρέψουν στο άγνωστο Κασσελάκη.
Ο νέος πρόεδρος μπορεί στην πορεία να αποδειχθεί μια τεράστια φούσκα. Αλλά οι δημοκρατικές Αρχές επιβάλλουν οι «ηττημένοι» να σεβαστούν το αποτέλεσμα και να σταθούν πίσω από τον πρόεδρο, συντεταγμένα, ως πολιτικοί της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ομως, από την πρώτη ημέρα συνέβη ακριβώς το αντίθετο: Κάθε πρόεδρος που θα σεβόταν τον εαυτό του θα προχωρούσε σε διαγραφές. Πώς μπορεί κάποιος να ηγηθεί, όταν από «κάτω» υπάρχουν μονίμως συγκεκριμένοι, που τον πολεμούν δημοσίως;
Υπάρχουν στιγμές που οι αποφάσεις είναι σκληρές, αλλά αναγκαίες. Το έχουν κάνει στο παρελθόν πολιτικοί ογκόλιθοι στη χώρα. Το παράδειγμα του Ανδρέα Παπανδρέου στο κανονικό ΠΑΣΟΚ υπήρξε, ίσως, το πιο χαρακτηριστικό.
Οι «ινστρούχτορες» του… αριστερισμού του 3% όμως είχαν την απαίτηση ο (κάθε) Κασσελάκης να κάθεται να τον προσβάλλουν και να γυρίζει και το άλλο μάγουλο. Αστειότητες.
Η αντιλαϊκή πολιτική της διάσπασης που επέλεξαν δεν είναι τίποτα περισσότερο από νερό στον μύλο της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Αντί αυτήν τη στιγμή ο ΣΥΡΙΖΑ να είναι μια γροθιά και όλα τα στελέχη του να πολεμάνε στους δρόμους και στη Βουλή απέναντι σε εκείνους που βασανίζουν τον Ελληνα πολίτη, έχουν επιδοθεί σε μια επιθεώρηση που απαξιώνει εντελώς το κόμμα τους, αηδιάζει τον κόσμο και στρέφει τη σκέψη του σε άλλες επιλογές.
Ο κ. Τσακαλώτος… ζήλεψε τη «δόξα» Βαρουφάκη και η κ. Αχτσιόγλου λησμόνησε πως ο ηττημένος σε μια δημοκρατική διαδικασία οφείλει να αποδεχτεί τη λαϊκή βούληση.
Τελικά, αυτή η εικόνα επιβεβαιώνει την άποψη ότι εδώ και πολλά χρόνια ουσιαστικά δεν υπήρχε κόμμα ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ΣΥΡΙΖΑ – Τσίπρας. Ενας άνθρωπος που -με τα σωστά και τα λάθη του- μπόρεσε να εκτοξεύσει το 3% στο 35%, κατάφερε να ενώσει συνιστώσες, οι οποίες όμως ουδέποτε όμως ξέφυγαν από το παρελθόν τους, ουδέποτε είδαν τα «θέλω» του κόσμου και ότι αυτά πρέπει να υπηρετηθούν έξω από τον μικρόκοσμό τους.
Ο Τσίπρας δεν είχε τη δύναμη να «καθαρίσει» το κόμμα του και έτσι, όταν τον ανάγκασαν σε αποχώρηση, η πολιτική «γάγγραινα» κακοφόρμισε. Η βόμβα έσκασε στα χέρια του Κασσελάκη. Τα υπόλοιπα ήταν μονόδρομος. Και η επιθεώρηση καθρέφτης συμπεριφορών…
