Ειλικρινά, είμαι πολύ προβληματισμένος και ανήσυχος για την εξέλιξη του «φαινομένου 1142» στη χώρα.
- Από τον Βασίλη Βέργη
Όχι ως «ενημερωτικού τετραψήφιου αριθμού για καταγγελίες σχετικά με την παραβίαση του αντικαπνιστικού νόμου», αλλά ως εγκαθίδρυσης ενός πυλώνα ρουφιανιάς που μπορεί να αποτελέσει αφετηρία για πολλά!
Ίσως βρισκόμαστε μπροστά στην ενεργοποίηση ενός εκ των χειρότερων ενστίκτων που -δυστυχώς- υπάρχει (εδώ και εκατοντάδες χρόνια) στα βάθη της ελληνικής κοινωνίας. Πόσο μάλλον τώρα, που φέρει τον μανδύα της «νομιμότητας».
Στον αντικαπνιστικό νόμο και στην (αδιαμφισβήτητη) χρησιμότητά του έχουμε πολλάκις αναφερθεί. Όπως επίσης και στο ΔΙΚΙΟ του ανθρώπου που δεν καπνίζει, στον σεβασμό που απαιτεί και πρέπει να έχει.
Εδώ, όμως, μιλάμε για κάτι που ξεπερνά το «χρήσιμο» και αγγίζει το «εκδικητικό». Η ανώνυμη καταγγελία μέσω ενός τετραψήφιου τηλεφωνικού αριθμού μπορεί να λειτουργήσει εντελώς αντίθετα απ’ ό,τι έχει σκεφτεί ο νομοθέτης. Στη χώρα όπου ακόμα κυριαρχεί η άποψη «θα κάνω ό,τι περνά από το χέρι μου για να ψοφήσει η κατσίκα του απέναντι» δεν μπορείς ποτέ να γνωρίζεις πού σταματά η προσπάθεια συμβολής εναντίον του καπνίσματος και πού αρχίζει η πρόθεση «να βλάψω έτσι ή αλλιώς κάποιον».
Το 1142 ως πυλώνας ρουφιανιάς σε κάθε επίπεδο είναι εκείνο που προβληματίζει και όχι ως μέσο ενημέρωσης του κρατικού φορέα. Προφανώς υπάρχουν άνθρωποι που ενοχλούνται από την αδιαφορία του καπνιστή μπροστά στους ίδιους και στον νόμο.Προφανώς υπάρχουν καπνιστές με περίσσιο θράσος, οι οποίοι αρνούνται να συμμορφωθούν. Και για αυτούς αξίζουν όχι ένα, αλλά δύο 1142.
Προτού όμως σηκώσεις το τηλέφωνο και σχηματίσεις τον αριθμό, μεσολαβεί μια σειρά ενεργειών που οφείλεις -ως άνθρωπος- να κάνεις. Μια προτροπή στον καπνίζοντα. Ένα αίτημα στο μαγαζί. Ακόμη ακόμη και η φωνή, η τσαντίλα, είναι προτιμότερη από τη ρουφιανιά. Η επίκληση του κρατικού μπαμπούλα μέσα από μια καταγγελία είναι το έσχατο των εσχάτων μέσο.
Ποιος μας λέει ότι η εγκαθίδρυση ενός τέτοιου πυλώνα δεν θα έχει σοβαρές προεκτάσεις σε επαγγελματικά και κοινωνικά στρώματα; Ποιος είναι πεπεισμένος ότι αύριο δεν θα γλυκαθεί η κυβέρνηση και θα καθιερώσει ένα αντίστοιχο 1142 για οτιδήποτε πιστεύει πως μπορεί να λειτουργήσει ανάλογα; Προσφέροντας… μπόνους για τον καλύτερο καταδότη! Το θέμα μόνο αστείο δεν είναι. Όταν επιχειρείς να ενεργοποιήσεις αυτά τα ένστικτα πριμοδοτώντας τα, τότε είναι βέβαιο ότι έμμεσα δημιουργείς μια κανιβαλιστική κοινωνία. Περισσότερες από χίλιες κλήσεις, παρακαλώ, κατεγράφησαν τις δύο πρώτες ημέρες λειτουργίας του 1142. Πόσοι εξ αυτών που σήκωσαν το τηλέφωνο είχαν προηγουμένως επιχειρήσει να «συνετίσουν» τον καταγγελλόμενο; Πόσοι απευθύνθηκαν νωρίτερα στον καταστηματάρχη και τι απάντηση μπορεί να πήραν;
Πόσοι σκέφτηκαν να προσπαθήσουν να ρυθμίσουν το ζήτημα με τη συζήτηση, δίχως να χρησιμοποιήσουν την οδό της καταγγελίας; Και το χειρότερο: Πόσοι δεν έπραξαν τίποτα από όλα αυτά, αντίθετα… απόλαυσαν τη στιγμή που σήκωσαν το τηλέφωνο και «έδωσαν» κάποιον συμπολίτη τους;
Μακάρι να κάνω λάθος, αλλά φοβάμαι ότι η «υπόθεση 1142», αν συνεχιστεί, θα οδηγήσει σε απρόβλεπτες καταστάσεις. Έχουν περάσει δεκαετίες από τότε που ο ένας Έλληνας κοίταζε τον άλλον με μισό μάτι, θεωρώντας τον δυνάμει δοσίλογο. Και η δημοκρατία μας είναι μεν ισχυρή, όμως αρκετοί ενίοτε τη χρησιμοποιούν ως άλλοθι για να περνούν στην απέναντι πλευρά του ποταμού…
Καλό θα ήταν, επίσης, η κυβέρνηση να ενσκήψει και στο τεράστιο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι καταστηματάρχες. Τόσο με ξεροκέφαλους καπνιστές, οι οποίοι αρνούνται να συνετιστούν με τη νέα πραγματικότητα, όσο και με εκείνους οι οποίοι έχουν κολλήσει το τηλέφωνο στο αυτί, έτοιμοι να «πυροβολήσουν» στο 1142.
Είπαμε να γίνει ένας αντικαπνιστικός νόμος για να βοηθηθεί στο σύνολό της η ελληνική κοινωνία, όχι για να διχαστεί σε ρουφιάνους και μη. Έλεος!
