Δεν ξέρω ο Κασελλάκης τι… ψάρια θα πιάσει ως πολιτικός αρχηγός, αλλά ως εκκαθαριστής κόμματος έχει ήδη γράψει ιστορία. Απαλλάχθηκε μονομιάς από όλα τα βαρίδια του ΣΥΡΙΖΑ, φορτώνοντάς τους τη ρετσινιά των «αποστατών», που δεν αποδέχονται το αποτέλεσμα μιας δημοκρατικής ψηφοφορίας.
Για σκεφτείτε το καλύτερα: Ποιοι είναι αυτοί που αποχωρούν διαρρηγνύοντας τα ιμάτιά τους για τη «δεξιά στροφή» του κόμματος; Ολοι αυτοί οι ξινοί, συμπλεγματικοί και απεχθείς, που συνιστούσαν την εθνομηδενιστική φράξια του 3%. Οι ίδιοι ακριβώς που έδιναν λαβή στα επιδοτούμενα συστημικά μέσα για να λοιδορούν και να σαρκάζουν επί 24ώρου βάσεως τον ΣΥΡΙΖΑ, εξαπολύοντας καμπάνια μίσους στα social με στόχο τον προηγούμενο αρχηγό του.
Και δεν αναφέρομαι μόνο στην «ηγετική ομάδα» αυτού του κοινοβουλευτικού μορφώματος που αναφύεται πλέον στη Βουλή με την ευγενή φροντίδα του προέδρου της Κωνσταντίνου Τασούλα και τις ευλογίες της κυβέρνησης Μητσοτάκη και άλλων «αφανών» υποστηρικτών. Αχτσιόγλου, Χαρίτσης και Τσακαλώτος απέδειξαν στην πράξη τη σταλινική τους ιδιοσυγκρασία, αρνούμενοι να αποδεχτούν τη δημοκρατικά εκπεφρασμένη βούληση των ψηφοφόρων του κόμματος. Οι άλλοι, που προηγήθηκαν ή τους ακολούθησαν, απλά ανήκουν στην κατηγορία που προανέφερα, τα γκρουπούσκουλα: Ψεκασμένοι ακροαριστεροί, επαγγελματίες εθνομηδενιστές, woke δικαιωματιστές και μπαχαλάκηδες, που κάλλιστα θα μπορούσαν να στελεχώνουν την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, είχαν στρογγυλοκαθίσει στα όργανα προσπαθώντας να επιβάλουν μια «ριζοσπαστική ιδεολογική απόκλιση», με μηδενική αναφορά στην κοινωνία.
Γιατί θα πρέπει, επιτέλους, να καταλάβουμε ότι όταν ο κόσμος ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ, το 2015, δεν είχε γοητευθεί από τον Σκουρλέτη, τον Φίλη και τον Βούτση. Δεν είχε στον νου του τον Μπαλτά της… αριστείας, τον Παρασκευόπουλο των ανοιχτών φυλακών, την κυρα-Θεανώ με τα γεμιστά ή την Τασία με τους… λιαστούς λαθραίους της Ομόνοιας. Δεν βασιζόταν στο «άστρο» του Νάσου Ηλιόπουλου, της Πέτης Πέρκα και της Μερόπης Τζούφη. Και, φυσικά, δεν προτίμησε τον ΣΥΡΙΖΑ επειδή είχε… ελληνόψυχους μουσουλμάνους βουλευτές και Νεολαία με «προχωρημένες» θέσεις, για την κατάργηση των παρελάσεων και της έπαρσης σημαίας.
Δεν ψήφισε, επίσης, ΣΥΡΙΖΑ ο κόσμος για να τον εκπροσωπεί στην Ευρώπη ένας αριστερούλης… real estate manager, όπως ο Παπαδημούλης, ή ένας πονόψυχος σημαιοφόρος της παράτυπης μετανάστευσης, όπως ο Κούλογλου. Και, σίγουρα, δεν ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ για να επιβιώνουν διάφοροι περιφερόμενοι γυρολόγοι της Αριστεράς του σαλονιού, τύπου Μπίστη, ή για να στήσει… οικολογικό κόμμα ένας εκπρόσωπος του μεγάλου κεφαλαίου.
Η αλήθεια είναι αρκετά διαφορετική: Ο ελληνικός λαός ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ από απελπισία για την καταστροφή του τόπου με την επιβολή των Μνημονίων. Χωρίς να έχει την παραμικρή συναισθηματική ταύτιση με τις ακραίες ιδεοληψίες των γκρουπούσκουλων, που επί οκτώ χρόνια καπέλωναν το κόμμα. Επέλεξε την εναλλακτική λύση για να τιμωρήσει τη χρεοκοπημένη πολιτική κάστα της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ, που έσυραν τη χώρα σε καθεστώς ατελείωτης δανειακής ομηρίας.
Η κάστα, δυστυχώς, επανήλθε από την πίσω πόρτα στο πρόσωπο της οικογένειας Μητσοτάκη, γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα φάνηκε πολύ κατώτερος των περιστάσεων. Ανίκανος, παρά τις υποσχέσεις, να προασπίσει τα εθνικά κεκτημένα, ικανός όμως να δυσφημήσει πέρα για πέρα την πολιτική ατζέντα μιας κυβερνώσας Αριστεράς. Από την άλλη πλευρά, η προσγείωση Κασελλάκη στα πολιτικά πράγματα υπήρξε, πραγματικά, ανορθόδοξη.
Ο Αμερικανός αλεξιπτωτιστής όμως πέτυχε τον πρώτο στόχο της αποστολής του: Ελαβε νομιμοποίηση από τη βάση και καθάρισε το κόμμα με… οικειοθελείς αποχωρήσεις των «σεσημασμένων». Χωρίς ο ίδιος τελικά να διαγράψει κανέναν. Αν φύγουν και μερικοί ακόμη μίζεροι, που το παίζουν… και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ, ακόμη καλύτερα.
Σίγουρα όμως ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς τα διαβρωτικά βαρίδια και τις εστίες εθνομηδενιστικής μόλυνσης, τουλάχιστον μπροστά στον προηγούμενο, φαντάζει…χάρμα οφθαλμών. Οχι ασφαλώς του γούστου μου, αλλά σίγουρα πολύ πιο αξιόπιστος ως αντιπολιτευτικός πόλος σε σχέση με όλους εκείνους που έσπευσαν να τον εγκαταλείψουν, προσφέροντας πολύτιμες υπηρεσίες στο κυβερνητικό σύστημα…
