Στη διάρκεια της θητείας του ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει δεχθεί απρέπειες και προσβολές πολύ βαρύτερες από το βρετανικό σνομπάρισμα που του επιφύλαξε ο Ινδός πρωθυπουργός της γηραιάς Αλβιώνας.
Δεν θα σταθώ στον Ερντογάν που τον έχει χλευάσει δημοσίως λέγοντάς του ότι… θα έρθει νύχτα. Εκεί υπάρχει το σύνδρομο «σφάξε με, αγά μου, ν’ αγιάσω» που ερμηνεύεται με διάφορους τρόπους.
Ας πάμε σε πιο ταπεινές περιπτώσεις ξένων ηγετών όπως αυτή του Αλβανού σαλταδόρου Εντι Ράμα, που επίσης τον έχει πάρει στο ψιλό. Εφτασε να του πει κατάμουτρα ότι η Ελλάδα εξαπάτησε την Ευρώπη για να αρπάξει χρήματα. Και ο Κυριάκος δεν ενοχλήθηκε. Λίγες εβδομάδες αργότερα του εγκαινίασε περιχαρής και έκθεση ζωγραφικής στην Αθήνα…
Το ερώτημα είναι, λοιπόν, τι μύγα τον τσίμπησε και έσπευσε να δημιουργήσει διπλωματικό επεισόδιο στο Λονδίνο. Η απάντηση εδώ είναι απλή και, φυσικά, δεν έχει να κάνει με την αξιοπρέπεια ή τα συμφέροντα της πατρίδας, αλλά με το καπρίτσιο ενός κακομαθημένου (από τα εκμαυλισμένα ελληνικά ΜΜΕ) πρωθυπουργού που είδε το προγραμματισμένο επικοινωνιακό σόου των βραδινών δελτίων να καταρρέει.
Ολοι μας έχουμε καταλάβει ότι ο Κυριάκος ποθεί να γράψει μια χρυσή σελίδα στην Ιστορία συνδέοντας το όνομά του με τον επαναπατρισμό των Γλυπτών του Παρθενώνα. Αλλά, δυστυχώς, γρήγορα κατάλαβε ότι αυτό ξεπερνά τις δυνάμεις του. Ετσι συμβιβάστηκε με τον «δανεισμό». Μικρό το κακό, αφού τα ελληνικά μέσα, προκειμένου να υμνήσουν τον Μωυσή, θα τον βάφτιζαν «επαναπατρισμό».
Το ολιγοήμερο ταξίδι στο Λονδίνο προσέφερε πολλές ευκαιρίες. Θα τακτοποιούσε οικογενειακές του υποθέσεις, θα έριχνε τον καθιερωμένο «δεκάρικο» στη σύναξη της Morgan Stanley, θα συναντούσε τους εκλεκτούς «επενδυτές» του Πατέλη και μέσα σ’ όλα θα έστηνε και ένα σόου για τα Γλυπτά, κλείνοντας το μάτι στον φιλαράκο του τον Τζορτζ Οσμπορν που από υπουργός Οικονομικών έγινε διευθυντής ενός free press για να καταλήξει διακοσμητικός πρόεδρος στο Βρετανικό Μουσείο.
Η αλήθεια είναι ότι ο Οσμπορν μπορεί να μην υπήρξε ιδιαίτερα διορατικός στα θέματα της οικονομίας, αλλά έχει καταλάβει το πάθος του Ελληνα πρωθυπουργού. Και εντελώς χαζός δεν είναι. Η υποτιθέμενη win-win συμφωνία για την «ανταλλαγή» αρχαιοτήτων με προοπτική να επιστρέψουν προσωρινά κάποια από τα Γλυπτά του Παρθενώνα στο Μουσείο της Ακρόπολης μάλλον προς το συμφέρον της βρετανικής πλευράς είναι. Κλείνει μια για πάντα το ζήτημα του οριστικού επαναπατρισμού και στο τέλος της ημέρας (όπως λένε κάποιες κακές γλώσσες) το πολύπαθο Βρετανικό Μουσείο θα μπορούσε να αντλήσει μια γενναία χορηγία από τα χρήματα του Ελληνα φορολογουμένου.
Ο Κυριάκος λοιπόν σκέφτηκε να συνδυάσει τις μπίζνες με τους τραπεζίτες, στήνοντας και ένα ωραίο σόου για τα ελληνικά δελτία ειδήσεων. Μόνο που δεν πρόσεξε κάποιες λεπτομέρειες. Η επίσκεψή του στο Λονδίνο ήταν καθαρά ιδιωτική. Δεν τον κάλεσε ο Σούνακ. Και δεν είχε συμφωνηθεί κάποιο πρωτόκολλο. Ολα ανεπίσημα.
Επιπλέον ο καλός μας πρωθυπουργός δεν κατάλαβε ότι, όταν παρακαλάς για ένα ραντεβού με τον Βρετανό πρωθυπουργό στην έδρα του, δεν πας πρώτα να συναντηθείς με τον αρχηγό της αντιπολίτευσης και ορκισμένο πολιτικό του εχθρό.
Εβγαλε κάτι από την κουβεντούλα με τον αρχηγό του Εργατικού Κόμματος ο κύριος Μητσοτάκης; Το απόλυτο μηδέν. Ο άλλος τον ξεπέταξε λέγοντάς του «βρείτε τα με το Βρετανικό Μουσείο και εδώ είμαστε». Μία διατύπωση εξόχως γενικόλογη, που προσφέρθηκε αβασάνιστα με την άνεση ενός πολιτικού στον προθάλαμο της εξουσίας. Μόνο που, όταν έρθει στην εξουσία, μπορεί εύκολα να επικαλεστεί ότι οι συνθήκες άλλαξαν…
Η συνάντηση, λοιπόν, του Κυριάκου με τον επικεφαλής του Εργατικού Κόμματος μπορεί να μην απέδωσε αποτέλεσμα, ερέθισε ωστόσο τα ανακλαστικά του εν ενεργεία πρωθυπουργού. Προέκυψε και το ευφυολόγημα με τη Μόνα Λίζα, με αποτέλεσμα το γλυκό να δέσει καλά…
Μέσα στην αγωνία του να εξασφαλίσει το πολυπόθητο «σόου», ο Ελληνας πρωθυπουργός προσπάθησε να βάλει πολλά καρπούζια στη μασχάλη και στο τέλος τού έπεσαν, δεν υπάρχει αμφιβολία. Βεβαίως αυτό δεν αποτελεί ελαφρυντικό για την απαξιωτική στάση του Βρετανού ομολόγου του. Ομως έτσι είναι η ζωή στη διεθνή πολιτική. Σνομπάρεις εκείνον που σε παίρνει…
Το ερώτημα για εμένα πάντως παραμένει. Κάθε πότε «ενοχλείται» ο Κυριάκος; Ευγενές το όραμα για την επιστροφή των Γλυπτών, έστω και με τη μορφή δανεισμού, δεν μπορώ να πω. Αλλά νομίζω προηγούνται οι πολεμικές επανορθώσεις από τη Γερμανία, μπροστά στους ηγέτες της οποίας ο «ενοχλημένος» στέκεται κλαρίνο. Γιατί αυτό το ζήτημα δεν είναι μόνο συμβολικό. Υπάρχει το τεράστιο ηθικό χρέος προς τη γενιά των παππούδων μας που αφανίστηκε, υπάρχει και το τεράστιο υλικό χρέος των Γερμανών προς τη χρεοκοπημένη πατρίδα μας που παραμένει σε εκκρεμότητα.
Παράξενο τρένο ο Κυριάκος, λοιπόν. Δεν ενοχλείται με τους Γερμανούς μπαταχτσήδες, δεν ενοχλείται με τον Ράμα που τον εμπαίζει, δεν ενοχλείται με τον Ερντογάν που τον απειλεί, ενοχλείται όμως όταν χαλάει το σόου στα δελτία των οκτώ. Ομολογουμένως προχωρημένη αντίληψη ευθιξίας…
