Η Μάργκαρετ Θάτσερ (1925-2013) έμεινε στην ιστορία ως πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου για μια σειρά από λόγους: Ενας από αυτούς ήταν η επιτυχέστατη αντιμετώπιση του χουλιγκανισμού στα γήπεδα της χώρας της.
Στο κεφάλαιο 21 του αυτοβιογραφικού βιβλίου* της για τα χρόνια της πρωθυπουργίας, η Μάργκαρετ Θάτσερ γράφει ότι ο καλύτερος τρόπος για την αντιμετώπιση της εγκληματικότητας είναι η στήριξη της ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ:
«Το γεγονός ότι το ποσοστό της εγκληματικότητας αυξανόταν τόσο την εποχή της ύφεσης όσο και την εποχή της ευημερίας διέψευσε την άποψη ότι η φτώχεια εξηγούσε ή, χειρότερα ακόμη, δικαιολογούσε την εγκληματική συμπεριφορά. Θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί και το αντίθετο: Η μεγαλύτερη ευημερία οδηγούσε σε περισσότερες κλοπές. Πάντως, η αύξηση της βίας και της εγκληματικότητας δεν μπορούσε με κανένα τρόπο να θεωρηθεί οικονομικό φαινόμενο. Ούτε και τα ανησυχητικά επίπεδα της παιδικής εγκληματικότητας. Οι ρίζες τους βρίσκονταν βαθιά μέσα στην κοινωνία.
Τα δύο ή τρία τελευταία χρόνια της πρωθυπουργίας μου πείστηκα ότι, αν και υπήρχαν σημαντικά όρια σε όσα μπορούσαν να κάνουν οι πολιτικοί στον τομέα αυτό, θα φτάναμε στη ρίζα του κακού μόνο αν εστιάζαμε τις προσπάθειές μας στην ενδυνάμωση της παραδοσιακής οικογένειας. […]
Ολα τα στοιχεία, στατιστικά και άλλα, θεωρούσαν τη διάλυση της οικογένειας ως αφετηρία για ένα ευρύ φάσμα κοινωνικών νοσημάτων, από τα οποία τα προβλήματα με την αστυνομία ήταν μόνο ένα μικρό δείγμα. Τα αγόρια που δεν γνώρισαν την καθοδήγηση του πατέρα τους έχουν περισσότερες πιθανότητες να αντιμετωπίσουν κοινωνικά προβλήματα όλων των ειδών. Οι οικογένειες ενός γονέα έχουν περισσότερες πιθανότητες να ζουν σε σχετική φτώχεια και σε φτωχότερα σπίτια.
Τα παιδιά μπορούν να πληγωθούν από ένα διαζύγιο πολύ περισσότερο απ’ όσο μπορούν να φανταστούν οι γονείς τους. Τα παιδιά από ασταθές οικογενειακό περιβάλλον έχουν περισσότερες πιθανότητες να συναντήσουν μαθησιακές δυσκολίες. Διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο να κακοποιηθούν στο σπίτι από κάποιον άνδρα που δεν είναι ο πραγματικός τους πατέρας. Εχουν περισσότερες πιθανότητες να φύγουν από το σπίτι τους και να ακολουθήσουν τις ομάδες των νεαρών αστέγων, πέφτοντας με τη σειρά τους θύματα πολλών δεινών».
* Margaret Thatcher, «The Downing Street Years», HarperCollins, 1993
