Ο Στέφανος Κασσελάκης είναι ο πρώτος celebrity αρχηγός στην Ελλάδα. Οπου πάει, τον ακολουθεί μία κάμερα ή ένας φωτογράφος. Απολαμβάνει επίσης ένα σχετικά σπάνιο προνόμιο: σε όποιο εστιατόριο ή καφετέρια καθίσεις σίγουρα θα ακούσεις από κάποια παρέα, κοντά ή μακριά σου, το επώνυμό του. Τις περισσότερες φορές από άνδρες, συνοδευόμενο από χλευαστικά σχόλια. Ή και από γυναίκες οι οποίες θαυμάζουν τα εξωτερικά του χαρακτηριστικά και θεωρούν ότι μπορούν και να… ελπίζουν.
Το πρόβλημα με τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι όμως πως, ενώ είναι καθολικώς αναγνωρίσιμος και έχει μόνιμη θέση στις συζητήσεις χιλιάδων Ελλήνων, αδυνατεί μέχρι στιγμής να αντιληφθεί ποια είναι η έννοια της πολιτικής. Η ουσία της. Το περιεχόμενό της. Η αντίληψη που έχουν οι Ελληνες για το πρόσωπο του συγκροτείται από τις εικόνες τις οποίες δημιουργεί καθημερινά και λιγότερο από τις ιδέες, τις απόψεις και τις προτάσεις του. Ακόμα και όταν αποφάσισε να κάνει πολιτική, αναλαμβάνοντας σειρά από συμβολικές πρωτοβουλίες που δημιουργούσαν την ψευδαίσθηση της απόπειρας συγκρότησης μιας πολιτικής πρότασης, στο τέλος δεν άντεξε. Υπονόμευσε την εικόνα του με τα γενέθλια της Φάρλι και με μια εμβόλιμη παρουσία με κοντομάνικο στην εξαιρετική social -αλλά μη πολιτική- εκπομπή της Ναταλίας Γερμανού.
Ασυμβίβαστα
Στην πραγματικότητα, ο 35χρονος Στέφανος Κασσελάκης προσπαθεί να συμβιβάσει δύο ασυμβίβαστα: να ζήσει ελευθέρως την ηλικία του των 35 ετών με όλες του τις αισθήσεις και να ανταποκριθεί στους περιορισμούς και στις θεσμικές υποχρεώσεις της απαιτητικής θέσης του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Βαριά η καλογερική. Και μέχρι στιγμής δεν τα καταφέρνει. Διότι διαρκώς θέτει σε προτεραιότητα την ηλικία του.
Το τελευταίο επεισόδιο είναι το ταξίδι του στο Παρίσι, ενδιάμεσος σταθμός για το ταξίδι του στην Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής (στο Τέξας), όπου θα κάνει Χριστούγεννα με την οικογένειά του και την οικογένεια του Τάιλερ. Αν και πολλοί κυνικοί θεωρούν ότι οι συμπατριώτες μας εκτιμούν πάρα πολύ τους πολιτικούς αρχηγούς που τους αγνοούν και τολμούν και τους γράφουν στα υποδήματά τους (η θεωρία του γραμματοσήμου), θεωρώ ότι πρόκειται περί τεράστιου λάθους.
Οχι όμως με την έννοια της πρόκλησης και της χλιδής, όπως πολλοί θα ήθελαν να υποστηρίξουν. Επίσκεψη στη γαλλική πρωτεύουσα ή και σε άλλες κάνουν πολλοί αριστεροί που αναζητούν την πολυτέλεια στη ζωή τους. Και, εν πάση περιπτώσει, στα τέλη του 20ού και στις αρχές του 21ου αιώνα χιλιάδες Ελληνες έχουν ταξιδέψει πολύ στην Ευρώπη για να τους φαίνεται πρόκληση ένα ταξίδι στη γαλλική πρωτεύουσα. Το μείζον ζήτημα είναι ότι η πολιτική απαιτεί αφιέρωση. Παρουσία. Εγνοια. Αυτά έπρεπε να ήταν τα πρώτα ελληνικά Χριστούγεννα του Κασσελάκη ύστερα από πολλά χρόνια αποδημίας στη Νέα Υόρκη. Και αυτά θα προέβλεπαν εκκλησιασμό, επίσκεψη στην αγορά, συνομιλίες με τους πολίτες, βόλτα σε βιβλιοπωλείο, κάλαντα.
Η αναγκαία θυσία
Παραμονή Χριστουγέννων και παραμονή Πρωτοχρονιάς, εκπρόσωποι κοινωνικών φορέων και πολιτιστικών συλλόγων λένε τα κάλαντα στους πολιτικούς αρχηγούς. Δεν νομίζω ότι θα βρουν κανέναν στον ΣΥΡΙΖΑ. Σε μια χώρα όπου, παρά τα θρυλούμενα, η παράδοση εξακολουθεί να είναι πάρα πολύ ισχυρή και η θρησκευτικότητα έντονη, αυτό είναι ένα πολύ μεγάλο φάουλ. Δεν μπαίνει κανείς στην πολιτική λοιπόν για να ζήσει την ηλικία του, αδιαφορώντας για τους άλλους.
Στην πολιτική δεν ζεις για σένα. Στην πολιτική ζεις για τους άλλους. Αυτή είναι η θυσία που πρέπει να κάνεις. Πολιτική είναι επίσης η εκπροσώπηση του μέσου όρου, να συγκλίνεις δηλαδή εκεί όπου συναντώνται οι προσδοκίες των πολιτών. Πολιτική δεν είναι το γινάτι. Εάν ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ είχε θέσει ως στόχο την εκλογή του στο αξίωμα για να αποδείξει στον εαυτό του ότι κακώς έφυγε από την Ελλάδα σε νεαρή ηλικία εκών άκων, εξαιτίας λαθών των οικείων του, αυτός είναι ένας δρόμος που δεν θα τον βγάλει πουθενά. Πολιτική, τέλος, δεν είναι ο συγκερασμός της κουλτούρας δύο διαφορετικών χωρών, της Ελλάδας και της Αμερικής. Ακόμα κι αν αυτές ανήκουν στη Δύση. Δεν είναι δυνατόν να πηγαίνεις στην παρέλαση της Θεσσαλονίκης, στην επέτειο των Καλαβρύτων, να δηλώνεις πατριωτική Αριστερά και μετά να τάσσεσαι υπέρ της παραποίησης του εθνικού συμβόλου της σημαίας, επειδή αυτό λέει η φιλελεύθερη κουλτούρα της Αμερικής. Δεν μπορείς να ηγείσαι αμερικανικά κόμματος ελληνικού.
Καταστροφή
Αν η προτεραιότητα του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι η υλοποίηση των επιθυμιών των δικών του ή του συζύγου του, παρά των επιθυμιών των ψηφοφόρων του, πολύ γρήγορα αυτό θα γίνει ευρέως αντιληπτό στον πληθυσμό και τα αποτελέσματα θα είναι ασύλληπτα καταστροφικά. Το προφίλ που φέρει ο αρχηγός της αντιπολίτευσης, ασχέτως αν συγκρούεται με τα ισχυρά συντηρητικά ανακλαστικά μεγάλου μέρους του εκλογικού σώματος λόγω σεξουαλικού προσανατολισμού, είναι καλύτερο και περισσότερο κοσμοπολίτικο από το προφίλ του προέδρου του ΠΑΣΟΚ.
Κι αν είχε περιεχόμενο η παρουσία του στην πολιτική, τότε αυτό που φαίνεται σήμερα όνειρο θερινής νυκτός, να καταταγεί δεύτερος με τρίτο το ΠΑΣΟΚ στις ευρωεκλογές (έστω με χαμηλά ποσοστά), θα ήταν στόχος εφικτός. Οσο όμως ο Κασσελάκης θα ζει ως 35άρης τον έρωτά του περαστικός από την Ελλάδα, που στα ταξίδια μεταξύ Παρισίων και Ηνωμένων Πολιτειών θυμάται να κάνει αναρτήσεις στο ΤikTok για τη μεταναστευτική πολιτική εκ του προχείρου, ο επαρχιακός Νίκος Ανδρουλάκης, που γειώνεται περισσότερο με τους πολίτες, θα έχει καλύτερες πιθανότητες από τον ίδιο να τον υπερκεράσει. Οι πολίτες δεν ψηφίζουν το χαμόγελο της Κolynos, αλλά εκείνον που είναι δίπλα τους σταθερά, με κάποιες θέσεις. Ο Ανδρουλάκης, τσούκου τσούκου, με δουλειά μυρμηγκιού και με συνεργάτες από τις… ακαδημίες, όπως έκανε ο Αγιαξ, το προσπαθεί. Με τα σημερινά δεδομένα, o Κασσελάκης έχει το χάρισμα, αλλά ο Ανδρουλάκης έχει τη χάρη.
