«Israel must be like a mad dog, too dangerous to bother» Moshe Dayan
Η ρήση, που τη μνημονεύω συχνά, ανήκει στον στρατηγό Μοσέ Νταγιάν, από τους ήρωες του Εβραϊκού Έθνους στους πολέμους για την ίδρυση του Κράτους του Ισραήλ, την ισχυροποίηση και επιβίωσή του. «Το Ισραήλ πρέπει να είναι σαν ένα πολύ άγριο σκυλί, πολύ επικίνδυνο για να το ενοχλήσεις».
Μια σοφή φράση που περικλείει το δόγμα ενός, κατά την άποψή μου, υποδειγματικού Ενόπλου Έθνους, το οποίο, μικρό σε μέγεθος αλλά με ρωμαλέες ένοπλες δυνάμεις, βασισμένες σχεδόν αποκλειστικά σε εφέδρους, αυστηρό δόγμα εθνικής ασφάλειας και αποφασιστική ηγεσία, έχει καταφέρει κατ’ επανάληψη να αντιμετωπίσει πολλαπλάσιους αντιπάλους, κινητοποιώντας όλες του τις δυνάμεις σε αστραπιαίο χρόνο.
Έγραψα πριν από 19 χρόνια στην ιστοσελίδα του ΔΙΚΤΥΟΥ 21 στο κείμενο «Ο Δαβίδ και ο Γολιάθ»:
«Γιατί οι ΗΠΑ επέλεξαν το Ισραήλ ως στρατηγικό τους εταίρο στη Μέση Ανατολή και μάλιστα μετά το 1967; Γιατί επέλεξαν το μικρό Ισραήλ με μια χούφτα πληθυσμό, τη μικρή χώρα χωρίς πετρέλαιο, με καλπάζοντα πληθωρισμό, μια γωνιά γης κυκλωμένη από την εχθρική Αραβική Θάλασσα; Γιατί δεν επέλεξαν τη συμμαχία με τους πολλούς, αυτούς που είχαν πολύ πετρέλαιο, γη, πληθυσμό και με τους οποίους, τους Άραβες δηλαδή, οι αμερικανικοί κολοσσοί της ενέργειας είχαν στενούς δεσμούς και συμφέροντα;
Όχι πάντως γιατί η ισχυρή αμερικανοεβραϊκή κοινότητα πίεσε προς τα εκεί. Η αμερικανοεβραϊκή κοινότητα ακολούθησε την αμερικανική πολιτική στροφή έναντι του Ισραήλ και στη συνέχεια την εδραίωσε και επέκτεινε, δεν επέβαλε αυτή τη στροφή. Άλλο εάν σήμερα, το 2000, η αμερικανοεβραϊκή κοινότητα κυριαρχεί στα κέντρα των αποφάσεων. Μέχρι τον νικηφόρο για το Ισραήλ Πόλεμο των Έξι Ημερών, τα κύρια ερείσματα της μικρής αυτής χώρας ήταν ευρωπαϊκά και προμηθευόταν τα όπλα της από χώρες όπως η Γαλλία. Ο πακτωλός της αμερικανικής οικονομικής και στρατιωτικής βοήθειας προς το Ισραήλ άνοιξε μετά τη νίκη του 1967.
Η απάντηση λοιπόν είναι ότι τα κέντρα εξουσίας στις ΗΠΑ επένδυσαν στον μικρό Δαυίδ και όχι στον Γολιάθ, γιατί το Ισραήλ απέδειξε άλλη μια φορά με τη νίκη του στον Πόλεμο των Έξι Ημερών ότι, σε αντίθεση με τους αντιπάλους του, διεκρίνετο από κοινωνική ευρωστία, κορυφαία στρατιωτική – πολεμική αποτελεσματικότητα και διοικείτο από μια συγκροτημένη ελίτ, αποφασιστική και με βάθος σκέψης. Εν ολίγοις, το μικρό αλλά θανάσιμα αποτελεσματικό Ισραήλ κέρδισε τη συμμαχία των ΗΠΑ με το σπαθί του, αφού το επέλεξαν ως στρατηγικό εταίρο για τη Δύναμη, την Αποτελεσματικότητα και την ικανή και αξιόπιστη Ηγεσία του. Ενώ από την άλλη μεριά ήσαν οι πολυδιασπασμένες αραβικές δυνάμεις που ήδη τότε είχαν εξευτελιστεί στα πεδία της μάχης τρεις φορές (1948, 1956, 1967), με χαμηλής ποιότητας ηγεσία και νεφελώδη στρατηγική. Οι ΗΠΑ λοιπόν πόνταραν στην αποτελεσματική ποιότητα και όχι στην ασταθή ποσότητα».
Ο αδερφός μου έχει ένα λαμπραντόρ, τον Νέμο. Όποιος και να μπει, αυτός ξαπλώνει ανάσκελα και του δείχνει την κοιλιά του. Όλοι τον αγαπάμε, αλλά είναι μουρόχαυλος. Ωραίος για παρέα, αλλά δεν υπερασπίζεται τίποτα, κουτάβι o δικός μου ανέβαινε επάνω και του έτρωγε το φαγητό. Γι’ αυτό πειράζω τον αδερφό μου πως θα του πάρω δώρο μια ταμπέλα που θα λέει: «Προσοχή! Ο σκύλος γλείφει!».
Πάντα προτιμούσα τους σκύλους φύλακες, όχι μόνον γιατί έτσι έχουν και μια χρησιμότητα, αλλά γιατί είναι πιο κοντά στην αληθινή φύση των σκύλων, που υπερασπίζονται την αγέλη τους, την περιοχή τους. Τα σκυλιά που είναι πολύ φιλικά με τους πάντες και σου δείχνουν την κοιλιά τους, η στάση της απόλυτης υποταγής, με την οποία τελειώνουν οι καβγάδες στους λύκους και στους άμεσους συγγενείς τους, τους σκύλους, είναι προϊόντα μιας μακρόχρονης παρέμβασης του ανθρώπου στον φυσικό χαρακτήρα τους.
Δηλαδή, σόρι, Νέμο, δεν είναι νορμάλ. Είναι αφύσικο να μην είσαι επιφυλακτικός με τους ξένους μέχρι να βεβαιωθείς για τις φιλικές προθέσεις τους, να μην είσαι εχθρικός προς τον εισβολέα και να μην του επιτεθείς όταν εισβάλλει στον χώρο σου, να μην υπερασπίζεσαι την οικογένειά σου και την περιοχή σου από απειλή. Ο δικός μου, ο Ράινο, ένα γλυκό με εμάς θηρίο από τη Ροδεσία, θα σας παρατηρήσει άγρυπνα, θα είναι επιφυλακτικός μέχρι να δει τη φιλική μεταξύ μας διάθεση. Μετά θα σας ζητάει να παίξετε και όλα ΟΚ. Εάν όμως πάτε να εισβάλετε μόνος σας, άγνωστος και απρόσκλητος, όταν έρθει να σας σώσει η Αστυνομία, θα σας λείπει κάποιο κομμάτι. Εάν σηκώσετε απειλητικά χέρι σε κάποιον από την οικογένεια, θα είναι η τελευταία φορά που θα έχετε κάνει κάτι με αυτό το χέρι.
Το Ισραήλ λοιπόν από αυτή την άποψη είναι μια φυσιολογική χώρα. Υπερασπίζεται ρωμαλέα τον εαυτό του, τη γη του, τον λαό του, τα συμφέροντά του. Εμείς, αν συνεχίσουμε με τρύπια σύνορα, Στρατό να κάνει το κέτερινγκ και τους ρεσεψιονίστ σε παράνομους εισβολείς, με συνεχείς μειώσεις θητείας, χάρη στους Φρούληδες των κομματικών νεολαιών, και να μιλάμε όλο για «ψυχραιμία», όταν η υφαλοκρηπίδα των Τούρκων θα έχει φτάσει στα Δουνέικα, δεν θα έχουμε καλά ξεμπερδέματα.
Τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές δεν ξέρουμε τι διημείφθη μεταξύ του πρωθυπουργού και του αρχηγού του κράτους-συμμορία. Θέλω να πιστεύω πως ο Κυριάκος δεν ξάπλωσε ανάσκελα δείχνοντας στον μπαμπά του ISIS τη γυμνασμένη με personal training κοιλιά του. Θέλω να πιστεύω πως ο μεθοδικός και διαβαστερός πρωθυπουργός μας έχει πάρει μυρωδιά τη στρατηγική περικύκλωσης που ακολουθεί η Τουρκία έναντι ημών και ορθώς και αξίως ο Νίκος Δένδιας πιέζει να σπάσει τους αδύναμους κρίκους της τουρκικής στρατηγικής, όπως οι Λίβυοι εχθροί του στρατηγού Χάφταρ. Το ίδιο να γίνει με τους Αλβανούς. Δεν περιμένουμε ψευτοτσαμπουκάδες από την ηγεσία μας. Περιμένουμε όμως αποφασιστικότητα, εκπομπή σταθερού μηνύματος αποτροπής, να είμαστε Φύλακες που εμπνέουν φόβο κι όχι σκυλιά του καναπέ, που μόνο γλείφουν.
Η συμμαχία μας με το Ισραήλ και την Αίγυπτο πρέπει να γίνει βαθύτερη και με σαφείς δεσμεύσεις αμοιβαίας στρατιωτικής συνδρομής για την υπεράσπιση των κοινών μας συμφερόντων στη Μεσόγειο. Να το τολμήσουμε χωρίς να φοβόμαστε τους τραμπουκισμούς της Τουρκίας. Τα τρία αρχαιότερα Έθνη του πλανήτη μαζί σε μια κοινή Στρατιωτική και Οικονομική Συμμαχία είναι μια ωραία Μεγάλη Ιδέα…
*Δικηγόρος – πρόεδρος της ΝΕΑΣ ΔΕΞΙΑΣ,
www.neadexia.gr
