Είναι απολύτως προφανές ότι μία από τις ιδιοτελείς επιδιώξεις της υπαγωγής της Ελλάδας στα Μνημόνια χρηματοδότησης υπήρξε η ομηρία του εγχώριου τραπεζικού συστήματος και η συνακόλουθη καταστροφή του αντίστοιχου κυπριακού.
Οι ελληνικές τράπεζες είχαν επεκταθεί έξω από τα σύνορα, αποσπώντας ανταγωνιστικό μερίδιο στις βαλκανικές αγορές και στην Τουρκία. Αυτό δεν μπορούσε να γίνει ανεκτό από το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα και τις μεγάλες τράπεζες της Ευρώπης, πρωτίστως γερμανικές, γαλλικές και ιταλικές.
Η τιμωρία που επιβλήθηκε είναι γνωστή. Οι τέσσερις λεγόμενες συστημικές τράπεζες της χώρας, φορτωμένες με «τοξικά» ελληνικά ομόλογα, χρεοκόπησαν de facto και ανακεφαλαιοποιήθηκαν με τα χρήματα του «αμαρτωλού» Ελληνα φορολογουμένου, περνώντας προσωρινά στον έλεγχο του Δημοσίου.
Στη συνέχεια, κατά τρόπο σκανδαλώδη και πρωτοφανή, το Δημόσιο εκποίησε τη συμμετοχή του έναντι πινακίου φακής, εγγράφοντας τεράστιες ζημιές και εξαϋλώνοντας τις περιουσίες των μικρομετόχων που παγιδεύτηκαν στις ανακεφαλαιοποιήσεις.
Οι τράπεζες έγιναν ξανά ιδιωτικές, όπως κατά βάση και κατά την περίοδο προ της κρίσης, αλλά με μία διαφορά: Τότε οι τράπεζες ήταν ελληνικές. Σήμερα είναι… ινδοκαναδικές, ή κάτι συναφές, ασαφούς μετοχικής συνθέσεως, με συμμετοχή ξένων στα διοικητικά συμβούλιά τους.
Μία άλλη σημαντική διαφορά είναι ότι η παλαιότερη γενιά τραπεζιτών είχε όραμα. Και για την τράπεζα και για την Ελλάδα. Παρά τις αμαρτίες, την εποχή της αποχαλίνωσης, με τα εν πολλοίς ακάλυπτα δάνεια, που μπορεί να έκρυβαν και συμφωνίες κάτω από το τραπέζι, το ελληνικό τραπεζικό σύστημα στις αρχές του 21ου αιώνα δούλευε και για τους κατοίκους αυτής της χώρας. Γιατί ήταν ανθρωποκεντρικό. Τα κεντρικά γραφεία στεγάζονταν σε εμβληματικά κτίρια υψηλού κύρους, τα υποκαταστήματα αυξάνονταν ραγδαία, ακόμα και στις εσχατιές της περιφέρειας, ενώ η εξυπηρέτηση γινόταν πρόσωπο με πρόσωπο.
Σήμερα οι υπάλληλοι έχουν αντικατασταθεί από αυτόματους τηλεφωνητές και εταιρίες factoring. Τα υποκαταστήματα έχουν περιορισθεί στο ελάχιστο και όσα απομένουν θυμίζουν φαντάσματα μιας άλλης εποχής. Πηγαίνετε μια βόλτα στο υποκατάστημα της Εθνικής στον Χολαργό, που άλλοτε έσφυζε από ζωή, να καταλάβετε τι εννοώ.
Οι σημερινοί διοικητές, πρώην βοηθοί και υποτακτικοί των παλαιότερων τραπεζιτών αναφέρονται μόνο στα νέα αφεντικά τους. Λειτουργούν σαν καλοκουρδισμένοι τεχνοκράτες, με μοναδικό στόχο τη μεγιστοποίηση του κέρδους και των δικών τους bonus, που άρχισαν ξανά να ρέουν μετά την αποχώρηση του Δημοσίου. Η κεντρική εποπτεία είναι ανύπαρκτη, ο κρατικός έλεγχος μηδαμινός και οι αρμόδιοι εισαγγελείς ασχολούνται με άλλα.
Είναι πασιφανές ότι οι σημερινοί τραπεζίτες, με τις ευλογίες της κυβέρνησης, που ορκίζεται στο σύστημα της παγκοσμιοποίησης, επιδιώκουν την πλήρη ψηφιοποίηση των συναλλαγών, ει δυνατόν και την κατάργηση της διακίνησης μετρητών.
Ταυτόχρονα έχουν παραχωρήσει τη βρόμικη δουλειά του «κυνηγητού» ληξιπρόθεσμων υποχρεώσεων στους servicers με αδιαφανείς συμφωνίες, χειρότερες και από αυτές που έκαναν κάποιοι παλαιότεροι με τους ντόπιους ολιγάρχες.
Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, οι σημερινές τράπεζες ληστεύουν απροκάλυπτα τους μικροαποταμιευτές, αλλά και τους απλούς εργαζομένους, διατηρώντας χαώδεις διαφορές στα επιτόκια χορηγήσεων και καταθέσεων. Αγνοούν επιδεικτικά την πληθωριστική πραγματικότητα με την πλήρη ανοχή της Πολιτείας, παρότι μία τέτοια συμπεριφορά σε οποιαδήποτε ευνομούμενη χώρα θα επέσυρε κυρώσεις… τουλάχιστον από την Κεντρική Τράπεζα. Για να μη μιλήσουμε για τις σκανδαλώδεις προμήθειες, κρυφές και φανερές, σε όλων των ειδών τις συναλλαγές.
Το τελευταίο… κερασάκι στην τούρτα είναι ότι οι τράπεζες (με πρώτη την… ινδοκαναδική) έχουν αρχίσει τώρα να επιβάλλουν πάγια χρέωση 0,50 ευρώ ανά μήνα σε όλες τις καταθέσεις φυσικών προσώπων, ως προϋπόθεση για να παραμείνουν «λειτουργικές». Να διατηρήσουν τη δυνατότητα, δηλαδή, συμβατικής ή ηλεκτρονικής μεταφοράς χρημάτων, να μπορούν οι κάτοχοί τους να διατηρούν χρεωστικές ή πιστωτικές κάρτες κ.λπ. Τα αυτονόητα, δηλαδή!
Πρόκειται για ένα απαράδεκτο και αισχρό εφεύρημα, το οποίο η Πολιτεία με την ευρύτερη έννοια (κυβέρνηση, Τράπεζα της Ελλάδος, ανεξάρτητες ελεγκτικές Αρχές, Δικαιοσύνη) οφείλουν να μπλοκάρουν. Ή, για να προτείνω μια καλύτερη ιδέα, το παράνομο και καταχρηστικό αυτό τέλος, προκειμένου να μείνει η κατάθεση «ζωντανή», να εισπράττεται εξ ολοκλήρου από το Δημόσιο, υπέρ εθνικής άμυνας! Υπολογίζεται ότι σήμερα υπάρχουν περισσότερες από 60.000.000 καταθέσεις φυσικών προσώπων στο ελληνικό τραπεζικό σύστημα. Τριακόσια εξήντα εκατομμύρια ευρώ τον χρόνο επαρκούν, αν μη τι άλλο, για μία θεαματική αύξηση στους μισθούς των μάχιμων στρατιωτικών όλων των κλάδων, προκειμένου να μην αναζητούν την τύχη τους στον ιδιωτικό τομέα.
Τα πράγματα, αγαπητοί αναγνώστες, είναι απλά. Δεν έχουμε την απαίτηση να γίνει ο «forget it Yannis» Στουρνάρας… Aλέξανδρος Κορυζής (ο ευπατρίδης τραπεζίτης-σύμβολο που διαδέχθηκε τον Μεταξά και ανέλαβε τις ευθύνες των πολιτικών, αυτοκτονώντας για λόγους ευθιξίας το 1941, λίγο προτού μπουν οι Γερμανοί στην Αθήνα) ή ο σημερινός διοικητής της Εθνικής να μεταμορφωθεί σε Κυριάκο Βαρβαρέσο (ένας άλλος διοικητής της ΤτΕ που αγόρασε και επέστρεψε τα κειμήλια της Παναγίας της Τήνου, τα οποία η Εκκλησία -μια άλλη Εκκλησία, δυστυχώς-είχε εκποιήσει για να συνδράμει το Επος του ’40).
Εχουμε την απαίτηση, όμως, η εκλεγμένη κυβέρνηση να σεβαστεί το βιος αυτών που την εξέλεξαν και να βάλει φρένο εδώ και τώρα στην ασυδοσία. Ας βρει έναν τρόπο έμμεσης φορολόγησης των τραπεζών για να ενισχυθεί η εθνική άμυνα.
Ζητάω πολλά, θα μου πείτε, ε; Πώς να μιλήσει ο δόλιος ο Μητσοτάκης, πώς να λαλήσει ο σύντεκνος Ανδρουλάκης, όταν τα δικά τους κόμματα είναι οι μεγαλύτεροι οφειλέτες των ελληνικών τραπεζών – γίνεται; Οχι, δεν γίνεται, αλλά εγώ νιώθω την υποχρέωση να το γράψω, γιατί κάποια στιγμή όλοι θα κριθούν από την ιστορία…
