Σε ένα από τα μεγαλύτερα περιοδικά μοτοσικλέτας των ΗΠΑ υπάρχει μια χιουμοριστική στήλη με αποδελτίωση αληθινών περιστατικών με χαζούς εγκληματίες. Δεν μπορείτε να φανταστείτε τα κωμικοτραγικά περιστατικά που έχει καταγράψει το αστυνομικό δελτίο. Το ότι η βλακεία είναι συμπαντικό στοιχείο, και μάλιστα εκτείνεται στο άπειρο, είναι κάτι για το οποίο έχει μιλήσει και ο Αϊνστάιν. Θυμάμαι την περίπτωση νεαρού ναρκομανή ληστή, ο οποίος μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα, με συνεργό μια φίλη του, είχε ληστέψει τρεις φορές το ίδιο Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο με τη μονόκαννη καραμπίνα που είχε κλέψει από τον πατέρα του.
Στη δικογραφία χαρακτηριστική ήταν η κατάθεση του διευθυντή του υποκαταστήματος, ο οποίος κατέθεσε στην Ασφάλεια πως, όταν για τρίτη φορά βρέθηκε μπροστά στον ίδιο ένοπλο ληστή, του είπε «πάλι εσύ, ρε φίλε;». Την έστησαν λοιπόν τα λαγωνικά, και την τέταρτη φορά που ήρθε για «ανάληψη» τον μπαγλάρωσαν. Ευλόγως λοιπόν η Πρόεδρος του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων Θεσσαλονίκης τον ρώτησε: «Κύριε κατηγορούμενε, δεν καταλαβαίνω γιατί πήγατε να ληστέψετε τέσσερις φορές το ίδιο Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο». Αυτός, με αθώα και λυπημένα ματάκια, σαν κουταβάκι που το παρατήσανε στην Εθνική Οδό, της απάντησε: «Γιατί φοβόμουν, κυρία Πρόεδρε, και εκεί, επειδή είχα ήδη πάει μια φορά, αισθανόμουν μια οικειότητα»!
Η Πρόεδρος είχε φήμη μεγάλης αυστηρότητας, αλλά του έδειξε επιείκεια, βοήθησε και η στάση συνεργασίας που επέδειξε μετά τη σύλληψη. Εν προκειμένω, δε, ο γαβριάς αυτός, από μια πάμφτωχη αγροτική οικογένεια, είχε και το άλλοθι της εξάρτησης από τα ναρκωτικά, και δη την ηρωίνη. Φαίνεται όμως πως και η αριστερίλα, «ορθόδοξη», αριστερίστικη ή αναρχική, που είναι αυτοάνοση κοινωνική νόσος, όπου μια μειοψηφία της κοινωνίας επιτίθεται στην πλειοψηφία, όπως και η πρέζα, οδηγεί σε παραβιάσεις του νόμου με διάφορους τρόπους, όπως παράνομες απεργίες, παρακώλυση συγκοινωνιών, φθορά δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας, εμπρησμοί, σωματικές βλάβες, απόπειρες ανθρωποκτονιών ή και τετελεσμένες ανθρωποκτονίες, όπως στη ΜΑΡΦΙΝ.
Θα προσέθετα επίσης πως, εκτός από τη βλακεία, στο άπειρο εκτείνεται ενίοτε και το θράσος. Οταν κάποιοι έχουν συνηθίσει στην ανομία γίνεται δεύτερη φύση. Η μπίχλα και η ανομία δεκαετιών στα πανεπιστήμια δεν προέρχονται μόνο από αριστερούς φοιτητές και «εξωσχολικούς» ομοϊδεάτες τους. Υπάρχουν συνυπεύθυνοι και διδάσκοντες και διοικητικοί υπάλληλοι.
Θα λέμε λοιπόν στα εγγόνια μας πως υπάλληλοι του ΕΚΠΑ βγήκαν στην τηλεόραση και καυχιούνταν πως έριξαν τον server για να εμποδίσουν να γίνει διαδικτυακά η εξεταστική, ως ένδειξη αλληλεγγύης στους φοιτητές που αντιδρούν στον νέο νόμο για τα λεγόμενα «ιδιωτικά πανεπιστήμια», και δεν θα μας πιστεύουν. Θα έπρεπε να σας γράψω ένα άλλο εκτενές άρθρο για τα ποινικά αδικήματα που τελέστηκαν, αλλά ας τα κρίνει η Δικαιοσύνη. Αυτό που θέλω να επισημάνω είναι πως αυτό που συνέβη είναι μια κραυγαλέα απόδειξη της παρακμιακής ανομίας που είχε γίνει κανονικότητα στην Παιδεία. Φανταστείτε έναν εργαζόμενο σε μια μεγάλη εταιρία να ρίχνει σκοπίμως, με άμεσο δόλο, όπως το λέμε στο ποινικό δίκαιο, τον server της εταιρίας για οποιονδήποτε λόγο. Σε πόσα δευτερόλεπτα θα είχε απολυθεί; Σας πληροφορώ, δε, πως όταν διαπράττεις ποινικό αδίκημα σε βάρος του εργοδότη σου είναι λόγος απόλυσης χωρίς αποζημίωση.
Στη δημοκρατία, οι νόμοι αλλάζουν ή καταργούνται με άλλους νόμους. Ούτε με στειλιάρια ούτε με μολότοφ ούτε με δολιοφθορές ούτε με πεζοδρομιακές οχλοκρατικές εκδηλώσεις ούτε με ρίξιμο των servers. Εάν ψηφιστεί ένας νόμος και δημοσιευτεί στο ΦΕΚ, πρέπει να εφαρμόζεται ως τη στιγμή που θα διαμορφωθεί στην κάλπη και τη Βουλή μια άλλη πλειοψηφία, που θα τον καταργήσει ή τροποποιήσει. Αυτά για την αριστερίλα είναι ψιλά γράμματα. Οι οργανωμένες μειοψηφίες που αρνούνται τη νομιμότητα, όταν έχουν μάθει στην ασυδοσία και στο ανέλεγκτο, κάνουν σουρωτήρι τη δημοκρατία. Και φυσικά ψοφάνε για βία, αίμα, νεκρούς. Τρίβουν τα χέρια τους.
Οι ίδιοι που υποστηρίζουν τον φονιά Κουφοντίνα, οι ίδιοι που υποστηρίζουν τους τζιχαντιστές χασάπηδες και φονιάδες της Χαμάς, οι ίδιοι που κάνουν την πάπια για τις ψυχές που χάθηκαν στη ΜΑΡΦΙΝ και επιχαίρουν για τραυματίες ή και νεκρούς «μπάτσους» παριστάνουν τις μοιρολογίστρες για τα Τέμπη (χωρίς να σημαίνει πως δεν υπάρχουν πολιτικές ευθύνες για τα Τέμπη), αλλά και για το ναυάγιο στην Πύλο, χωρίς λέξη βέβαια για τους αληθινούς υπευθύνους, τους δουλεμπόρους-διακινητές και τους ΜΚΟτζήδες συνεργούς τους και τα ελληνόφωνα κόμματα που τους υποστηρίζουν.
Είναι οι ίδιοι που έστησαν και διακίνησαν τα χυδαία ανθελληνικά ψεύδη για τη «μικρή νεκρή Μαρία» του Εβρου και που θεωρούν βούτυρο στο βρόμικο ψωμί τους τους δολοφονημένους Γρηγορόπουλο και Φύσσα, στο όνομα των οποίων, και ερήμην τους, βανδαλίζουν την ίδια τη δημοκρατία και τη νομιμότητα, λερώνοντας και τη μνήμη των νεκρών με την καφρίλα και τον ολοκληρωτισμό του κόκκινου φασισμού, που δείχνουν στο πεζοδρόμιο, και τον όλο μίσος λόγο των δήθεν πενθούντων στα κοινωνικά δίκτυα και παντού.
Η απάντηση της δημοκρατικής πολιτείας είναι η μηδενική ανοχή στην ανομία, η εφαρμογή απόλυτης ισονομίας, η αυστηρή τιμωρία των παράνομων πράξεων, από όποιους και αν προέρχονται, με απόλυση των δημοσίων λειτουργών που επιδεικνύουν τέτοια παράνομη συμπεριφορά, καθώς και η αποβολή από τις σχολές των φοιτητών που επίσης παραβιάζουν με οποιονδήποτε τρόπο τον Νόμο, τον οποίο πρέπει ο λαός να τον υπερασπίζεται όπως τα τείχη της πόλης στην πολιορκία (Ηράκλειτος).
*Φαήλος Κρανιδιώτης, Δικηγόρος
