Κάθομαι και χαζεύω το προχθεσινό πρωτοσέλιδο της «δημοκρατίας» με τις φωτογραφίες των «107» βουλευτών της Ν.Δ. που «υπερψήφισαν τη διάλυση της οικογενείας». Δεν συμφωνώ με αυτήν τη θέση.
Βλέποντας τις φάτσες των… προοδευτικών σκέπτομαι ότι μερικοί ψήφισαν υστερόβουλα («ε, να μπει και ο γιος μου στα ψηφοδέλτια, να πάρει σειρά»). Αλλοι διότι είναι εξαρτημένοι («Ξέρετε, σούρνονται και εξεταστικές». Μάπα δηλαδή, αλλά ποτέ δεν ξέρεις). Αλλοι ψήφισαν για να τους αγαπήσει η κυρία ΠτΔ, η οποία εόρτασε τη νίκη.
Μερικοί επειδή βολεύτηκαν προσφάτως και δεν είναι ώρα για μαγκιές. Μερικοί ψήφισαν διότι πλησιάζει την ιδεολογία τους (πρώην κνίτες, πασόκοι, ποτάμια κ.λπ.). Αλλοι διότι ψιλοσυμπαθούν (ή χοντροσυμπαθούν) το… κίνημα. Αλλοι (οι περισσότεροι) διότι δεν ξέρουν τι τους γίνεται. Ετσι, συνεχίζοντας την ένστασή μου κατά της «δημοκρατίας», μπορώ να πω ότι τρεις υπήρξαν οι σταθμοί του Εθνους. Ενας το 1821, που απελευθερωθήκαμε από τους Οθωμανούς.
Ο άλλος η Μεταπολίτευση, που διπλασιάσαμε τον πληθυσμό της Ελλάδος (τα ‘χουμε πει αυτά, 9.000.000 χουντικοί και άλλοι τόσοι αντιστασιακοί) και η 15η Φεβρουαρίου (ώρα είναι να την κάνουμε και εθνική εορτή), που δικαιώθηκε το κίνημα των ΛΟΑΤΚΙ κι ο ουρανός αγάλλεται και χαίρει η φύσις όλη… (Πάσα ομοιότης με ονόματα που σας έρχονται στον νου μόνο τυχαία δεν είναι…)
