Η Αριστερά, όπως κάθε προοδευτικός χώρος, δεν χρειάζεται «Βούδες», αλλά ηγετικές προσωπικότητες. Δεν χρειάζεται «παρεμβάσεις μακρόθεν», αλλά μαχητές στον χώρο κάθε «πολέμου». Δεν χρειάζεται χρησμούς, αλλά ξεκάθαρες τοποθετήσεις με τα μάτια στραμμένα στον κόσμο. Δεν χρειάζεται υπονομεύσεις, αλλά συναινέσεις. Δεν χρειάζεται… εκλογές, αλλά πολιτικούς αποφασισμένους να παλέψουν για τα δίκαια, τα όσια και τα ιερά του λαού.
Οποιος κάνει ότι δεν το καταλαβαίνει παίρνει απαντήσεις από τον ίδιο τον πολίτη. Οπως πήραν ξεκάθαρες απαντήσεις η Ολγα Γεροβασίλη και κυρίως ο Αλέξης Τσίπρας από τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ στο συνέδριο. Απαντήσεις που ουσιαστικά οδήγησαν στην αποτροπή των εκλογών, οι οποίες στόχο είχαν την ανατροπή του Στέφανου Κασσελάκη από την προεδρία.
Σεβαστή η άποψη όσων θεωρούν τον κ. Κασσελάκη «ανεπαρκή να ηγηθεί του ΣΥΡΙΖΑ κατά του Κυριάκου Μητσοτάκη». Σεβαστή και εκείνων που τον θεωρούν «επαρκέστατο». Ομως, ΔΕΝ είναι τούτο το μείζον θέμα.
Η Ελενα Ακρίτα μέσα σε λίγες λέξεις είπε όλη την αλήθεια. Δεν είναι δυνατόν η κοινωνία να δονείται από τεράστια ζητήματα, δεν είναι δυνατόν μεθαύριο να συμπληρώνεται ένας χρόνος από το ΕΓΚΛΗΜΑ των Τεμπών, με την προσπάθεια «πολιτικής συγκάλυψης» των υπευθύνων να μας χτυπάει σαν γροθιά στο στομάχι, και η αξιωματική αντιπολίτευση να ασχολείται ξανά με… εκλογές!
Οι αρχαιρεσίες για την ανάδειξη προέδρου ενός μεγάλου πολιτικού φορέα δεν είναι πιάτο σε μενού για να αλλάζει κάθε τρεις και λίγο, ανάλογα με τις ορέξεις καθενός. Ο ΣΥΡΙΖΑ εξέλεξε αρχηγό πριν από λίγους μήνες, και μάλιστα ήταν επιλογή της βάσης του. Δεν άρεσε στην Αχτσιόγλου, στον Τσακαλώτο και στους άλλους, οι οποίοι αποχώρησαν. Τώρα δεν αρέσει στον Τσίπρα και στη Γεροβασίλη, και έσπευσαν να επαναφέρουν αίτημα εκλογών. Αυτό θα γίνεται κάθε φορά; Μα, είναι ανέκδοτο! Και, πάνω απ’ όλα, προσβολή στην κοινωνία.
Είναι προφανές πως όλο τούτο «δημιουργήθηκε» από τον τέως πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ και πρώην πρωθυπουργό. Ο οποίος ουσιαστικά με τη στάση του είχε ταχθεί υπέρ της εκλογής του κ. Κασσελάκη, αλλά τώρα «δεν»…
Ο κ. Τσίπρας λειτούργησε σαν «Βούδας» και θέλησε να παρέμβει ξεκάθαρα στα εσωκομματικά της αρχηγίας, «πριμοδοτώντας» την υποψηφιότητα ενός ιστορικού στελέχους δικής του επιρροής. Ας το είχε κάνει ΠΡΙΝ, όταν το κόμμα επρόκειτο να εκλέξει νέο πρόεδρο. Τώρα είναι μια εντελώς άστοχη «πρωτοβουλία» και οι ευθύνες του κ. Τσίπρα για αυτόν τον «διχασμό» ιστορικές.
Εάν δεν συμφωνεί με την πολιτική και τις πρακτικές Κασσελάκη, δεν έχει παρά να ανακοινώσει ο ίδιος ότι σκοπεύει να επιστρέψει. Και να διεκδικήσει εκ νέου την καρέκλα που εκείνος άφησε. Ας μην πράττει, όμως, ό,τι έπραξαν κάποιοι εναντίον του: υπονόμευση.
Ολη αυτή η εικόνα μόνο κακό έκανε στην αξιωματική αντιπολίτευση, και μάλιστα σε μια εποχή που οι πολιτικοί και η κοινωνία πρέπει να έχουν αποκλειστικά στο στόχαστρο τα πεπραγμένα της κυβέρνησης. Με αυτή την εικόνα, ποιος προοδευτικός πολίτης μπορεί να εμπιστευθεί ένα κόμμα στο οποίο ο διχασμός είναι η ίδια η καθημερινότητά του;
Το μόνο θετικό είναι πως, έστω στο… 90′, αποφεύχθηκαν οι εκλογές στον ΣΥΡΙΖΑ. Αν και πολύ φοβάμαι ότι δεν θα πάψουν ούτε τα αυτογκόλ ούτε τα «σκαψίματα» και τα χτυπήματα κάτω από τη ζώνη.
Δυστυχώς, η στάση του Αλέξη Τσίπρα αυτή τη φορά δεν ήταν η πρέπουσα. Και οι ευθύνες του μεγάλες…
