Τότε με τα Μνημόνια, όταν πολλοί νόμιζαν πως ήταν μια παγκόσμια συνωμοσία, πως οι παλιόφραγκοι ζηλεύανε το μεταπολιτευτικό οικονομικό μας θαύμα και το αποτελεσματικό υποδειγματικό μας κράτος και θέλανε να μας καταστρέψουν -τέτοιοι είναι-, σπάσανε διάφορα «ταμπού». Ως τότε, δεν κρεμάγαμε κουρελόπανα με συνθήματα στον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης, δεν κάναμε καφριλίκια σε στρατιωτικές παρελάσεις, γιουχάροντας την εξέδρα των επισήμων, διότι οι επίσημοι εκεί δεν είναι τιμώμενα πρόσωπα, αλλά όλοι μαζί πάνε σαν εκπρόσωποί μας να τιμήσουν τις Πολεμικές Σημαίες.
Γι’ αυτό, θυμίζω στους στρατευθέντες, όλοι οι παρελαύνοντες κάνουν κεφαλή δεξιά στους επισήμους, το άγημα όμως της Σημαίας όχι, σε κανέναν. Ακόμη και ο/η ΠτΔ κάθεται προσοχή στο πέρασμά της και, όταν έχει λίγη επίγνωση και φιλότιμο, χαιρετά τη Σημαία με ελαφρά κάμψη της κεφαλής. Διότι εκείνη την ημέρα τιμούμε τους νεκρούς ήρωές μας, που όλοι έπεσαν υπερασπιζόμενοι αυτή τη Σημαία και τη γη που σκέπει. Επίσης, δεν κάναμε καφριλίκια σε δοξολογίες, καταθέσεις στεφάνων σε μνημεία και ηρώα, δεν κράζαμε σε κηδείες. Διότι όλα αυτά απάδουν του Ελληνικού Τρόπου, του αξιακού πλαισίου του Εθνους μας. Οχι γιατί δεν είναι «καθωσπρέπει», αλλά γιατί δεν είναι ελληνοπρεπή. Συνιστούν βαρβαρότητα.
Τότε, στην εποχή της οργής και των ψευδαισθήσεων, που λίγοι απορούσαν πώς, π.χ., μπορεί ένα μικρό νησί των Επτανήσων να έχει χιλιάδες τυφλούς ή νοσοκομείο με 70 τ.μ. κηπάριο να έχει 12 κηπουρούς, που θεωρούσαμε την κατανάλωση με δανεικά «ανάπτυξη», άρχισε η εξοικείωσή μας με το καφριλίκι. Θυμάμαι το «ντου» σε παρελάσεις, όταν έκραζαν τον ΠτΔ, και με την είσοδο ενός όχλου στο οδόστρωμα εμποδίστηκε η παρέλαση της Στρατιωτικής Σχολής Ευελπίδων και ο Αρχηγός της έδωσε επιτόπου «βάδην» και να τραγουδήσουν το εμβατήριο της Μακεδονίας, για να κρατήσει ψηλά το ηθικό των μαθητών της Σχολής. Θυμάμαι το συγκλονιστικό λιντσάρισμα του Κωστή Χατζηδάκη και του Γιώργου Κουμουτσάκου, από θρασύδειλους αγανακτισμένους στην πλατεία Συντάγματος, την απόπειρα «ντου» στη Βουλή, τον συνδικάλα που πατούσε μάγκικα το σκαρπίνι πάνω στο Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτου και μπεγλέραγε. Είδαμε τους Εύζωνες να αποσύρονται, γιατί πέφτανε μολότοφ, μπογιές, πέτρες, αβγά.
Η δε φύλαξη του χώρου από την Προεδρική Φρουρά είναι κυρίως συμβολική, τιμητική. Δεν θα πλακώσουν στις κλοτσιές τούς ταραχοποιούς -τα βαριά τσαρούχια με τα καρφιά θα σακάτευαν τους «επαναστάτες»-, ούτε θα τους πάρουν στο κυνήγι με εφ’ όπλου λόγχη. Για αυτό έχει και Αστυνομία πάντα εκεί, για την ουσιαστική φύλαξη. Για κάποιους όλα αυτά γίνανε μια κανονικότητα. Ο,τι κατά καιρούς αναγορεύεται ως ατζέντα «αγανάκτησης» νομιμοποιεί στην γκλάβα τους να δίνεται πάντα μια παράσταση μπροστά στο Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτου, διότι είναι το κεντρικότερο σημείο της χώρας, εκεί είναι και τα κανάλια, οπότε δεν υπάρχει πιο πρόσφορο μέρος για προπαγάνδα και τη μέγιστη δυνατή δημοσιότητα.
Πλην, όμως, το Μνημείο είναι αυτό που λέει το όνομά του: Χώρος Μνήμης και Τιμής. Ενα κενοτάφιο, συμβολικό, για όλους τους πεσόντες μας σε όλους τους εθνικούς αγώνες. Πρέπει όλοι να το σεβόμαστε, όπως και τον περιβάλλοντα χώρο. Δεν πας γύρω του να βανδαλίσεις, να κράξεις. Υπάρχουν πάμπολλοι χώροι σε μικρή απόσταση, όπου μπορείς να διαμαρτυρηθείς, να ασκήσεις το συνταγματικό σου δικαίωμα του συνέρχεσθαι. Δεν μπορείς και δεν πρέπει να το κάνεις σε μνημεία, ηρώα, νεκροταφεία, εκκλησίες και οπωσδήποτε, οπουδήποτε, δεν μπορείς να το κάνεις παρανομώντας, όποιον συμβολισμό και αν νομίζεις πως έχει η πράξη σου.
Γίνεται πάλι, με αφορμή τα Τέμπη, μια προσπάθεια συναισθηματικής υποδαύλισης ενός νέου ρεύματος «αγανάκτησης» με σκοπό πολιτικά οφέλη, με τους ίδιους πάλι κομματικούς πρωταγωνιστές, ενώ δίνουν και παίρνουν οι αναφορές σε «καθεστώς». Είπαμε και προχθές: η δημοκρατία και η δικαιοσύνη, ως ανθρώπινα δημιουργήματα, έχουν προβλήματα, όμως είναι ταυτόχρονα ανόητο και επικίνδυνο κάποιοι, πιθανώς με ιδεολογική μανία καταδίωξης, να υποκρίνονται πως αντιμάχονται μια, εκλεγμένη, «χούντα» και να προσπαθούν να ωφεληθούν μικροκομματικά, εκμεταλλευόμενοι νεκρούς και τον πόνο των συγγενών τους. Η χώρα έχει Δικαιοσύνη, ικανότατους δικηγόρους υπερασπιστές των συμφερόντων των τραυματιών και των συγγενών των νεκρών, και είναι πλέον τόσο πολλά τα μέσα διάδοσης ειδήσεων και απόψεων που είναι αδύνατη οποιαδήποτε φίμωση. Μόνο η θεσμική Δικαιοσύνη μπορεί να αποδώσει Δικαιοσύνη στη δημοκρατική Πολιτεία όπου ζούμε, και αυτό μας προστατεύει από τη βαρβαρότητα και το χάος.
*Φαήλος Κρανιδιώτης,
Δικηγόρος
