Πρώτα, η στατιστική της Ιστορίας.
- Από τον Μανώλη Κοττάκη
Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης εξελέγη πρωθυπουργός τον Απρίλιο του 1990 και έγινε δεκτός στον Λευκό Οίκο από τον πρόεδρο Μπους τον Αύγουστο της ίδιας χρονιάς. Ο Ανδρέας Παπανδρέου επανεξελέγη πρωθυπουργός τον Οκτώβριο του 1993 και έγινε δεκτός από τον πρόεδρο Κλίντον τον Απρίλιο του 1994.
Ο Κώστας Σημίτης εξελέγη πρωθυπουργός τον Ιανουάριο του 1996 και έγινε δεκτός από τον Κλίντον τον Απρίλιο της ίδιας χρονιάς. Ο Κώστας Καραμανλής εξελέγη πρωθυπουργός τον Μάρτιο του 2004 και έγινε δεκτός από τον πρόεδρο Μπους Τζούνιορ δύο φορές στον Λευκό Οίκο, η πρώτη τον Μάιο του 2004. Ο Αντώνης Σαμαράς εξελέγη πρωθυπουργός τον Ιούνιο του 2012 και έγινε δεκτός στον Λευκό Οίκο τον Αύγουστο του 2013. Ο Αλέξης Τσίπρας εξελέγη πρωθυπουργός τον Ιανουάριο του 2015 και έγινε δεκτός στον Λευκό Οίκο από τον πρόεδρο Τραμπ τον Οκτώβριο του 2017. Ο Γιώργος Παπανδρέου δεν περιλαμβάνεται στη λίστα, είναι εκτός συναγωνισμού.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, τέλος, εξελέγη πρωθυπουργός τον Ιούλιο του 2019 και θα γίνει δεκτός τον Ιανουάριο του 2020. Τα στατιστικά της Ιστορίας είναι αποκαλυπτικά: Όσοι πρωθυπουργοί μας καθυστέρησαν να καθίσουν στο τζάκι μπροστά στο Οβάλ Γραφείο αντιμετωπίστηκαν αρχικώς επιφυλακτικά. Όσοι γρήγορα, φιλικά. Αλλά τα συναισθήματα αλλάζουν. Ο Καραμανλής κατέστη «αποσυνάγωγος» και ας έλαβε πρόσκληση αμέσως. Ο Τσίπρας, «εκλεκτός», και ας προσκλήθηκε δύο χρόνια μετά. Η πρόσκληση στον Κυριάκο έρχεται στο μεταίχμιο μιας προεκλογικής χρονιάς: ούτε γρήγορα και αμέσως, αλλά ούτε και πολύ αργά.
Στην ουσία της επίσημης επίσκεψης Μητσοτάκη, τώρα. H ανακοίνωση με την οποία ο Λευκός Οίκος γνωστοποίησε την επίσκεψη του πρωθυπουργού περιέχει κάτι μάλλον καινοφανές:
Θέτει εκ των προτέρων συγκεκριμένα και αναλυτικά το πλαίσιο της συζήτησης, καθώς οι προτεραιότητες της υπερδύναμης αυτή τη στιγμή δεν είναι η Μεσόγειος, αλλά οι σχέσεις της με την Κίνα και τη Ρωσία. Η Τουρκία είναι το τρίτο κορυφαίο θέμα, λόγω Ρωσίας και πάλι. Στην ανακοίνωση επισημαίνεται, λοιπόν, ότι «ο πρόεδρος Τραμπ θα τονίσει τη σημασία της ασφάλειας των τηλεπικοινωνιών, ειδικά σε σχέση με την τεχνολογία 5G, την αντιμετώπιση της κακοήθους επιρροής στην περιοχή και την προώθηση της θρησκευτικής ελευθερίας σε παγκόσμιο επίπεδο».
Ήτοι σε ελεύθερη μετάφραση, η Ελλάς δεν έχει δικαίωμα να πέσει θύμα της κακοήθους επιρροής της Ρωσίας και, βεβαίως, να μην πάρει θέση υπέρ των Κινέζων στον διαγωνισμό του ΟΤΕ για την ανάθεση του δικτύου 5G, το οποίο διεκδικεί με αξιώσεις η Huawei. Πρόκειται για θέμα που αφορά την εθνική ασφάλεια των αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων και την αντιπαράθεσή τους με τον Λαϊκό Απελευθερωτικό Στρατό.
Αν οι Κινέζοι κερδίσουν τον διαγωνισμό, θα μπορούν να παρακολουθούν τις επικοινωνίες σε όλες τις αμερικανικές βάσεις στη Μεσόγειο. Πρόκειται για παγκόσμιο γεωπολιτικό θέμα. Αν και είναι σχετικώς πρόωρο, στη θέση του κ. Μητσοτάκη, με τόσα μέτωπα ανοιχτά, θα εξέταζα την πιθανότητα να εξηγήσω στον Αμερικανό πρόεδρο τα αποτελέσματα της κατά Πάιατ καλόβουλης επιρροής. Τώρα! Δείτε τι συμβαίνει στη Λιβύη.
Οι ΗΠΑ ανέτρεψαν μέσω της Αραβικής Άνοιξης όλους τους ηγέτες της περιοχής, πλην Ασαντ, μεταξύ αυτών και τον δικτάτορα Καντάφι. Δεν τους έκανε. Φοβούνταν ότι θα τους εθνικοποιήσει πηγές ορυκτού πλούτου που θα ανακάλυπταν αμερικανικές πολυεθνικές. Ερώτημα: Τώρα που το αναγνωρισμένο ανδρείκελό τους στη Λιβύη υπογράφει διεθνείς συμφωνίες οι οποίες στρέφονται κατ’ ουσίαν εναντίον των δυτικών συμφερόντων (κατά της ExxonMobil που αδειοδοτείται για την Κρήτη και κατά της ενεργειακής ασφάλειας της Ευρώπης), δεν πρέπει οι ΗΠΑ να αναρωτηθούν πόσο διορατική ήταν η πολιτική της καλόβουλης επιρροής; Αντί να ζητούν και να απαιτούν συνεχώς την απόκρουση της κακόβουλης;
Το αυτό ισχύει και για τις σχέσεις τους με τη Ρωσία. Ανέτρεψαν πρωθυπουργό στην Ελλάδα για να τη γλιτώσουν από την «κακόβουλη επιρροή» των αγωγών και για να μην μπορέσει ο Πούτιν να πατήσει πόδι μέσω του South Stream στη Μέση Ανατολή. Και τι επέτυχαν με την καλόβουλη επιρροή τους; Μεγαλύτερο πρόβλημα για τη Δύση και τα συμφέροντά της: Έριξαν την Τουρκία στην αγκαλιά της Ρωσίας και τώρα με δόλωμα το αέριο παλεύουν να την πάρουν πίσω. Ο δε Πούτιν εγκαταστάθηκε στη Μέση Ανατολή. Πέτυχαν, δηλαδή -κ. Πάιατ, που τόσο αγαπάτε τον όρο-, τα ακριβώς αντίθετα. Η Δύση έπληξε τη Δύση. Η καλόβουλη επιρροή είναι πιο επικίνδυνη και από την κακόβουλη!
Τα αυτά ισχύουν για την Κίνα. Οι τεχνολογικά πρωτοπόρες ΗΠΑ έχουν μείνει πίσω στην τεχνολογία 5G. Απίστευτο, αλλά ισχύει. Η πλησιέστερη προηγμένη χώρα προς τη Δύση είναι η Φινλανδία, με την ακριβότερη, όμως, Nokia. Παρά ταύτα, διατυπώνεται η απαίτηση εκ μέρους των Αμερικανών να υπογράψουμε διμερή συμφωνία μαζί τους για να αποκλείσουμε τους Κινέζους (που έχουν επενδύσει ένα σωρό λεφτά στον Πειραιά), την ώρα που παρόμοια αιτήματα των ΗΠΑ απορρίπτονται μερικώς, αλλά κατ’ ουσίαν στο σύνολο από τη Βρετανία και τη Γαλλία.
Ε, λοιπόν, αυτή δεν είναι πολιτική. Και δεν παίζει κανέναν ρόλο αν είμαστε μικροί ή χρεοκοπημένοι. Παίζει ρόλο το αποτέλεσμα. Και εν πάση περιπτώσει, ας υποθέσουμε ότι είμαστε έτοιμοι να εξυπηρετήσουμε τα κολοσσιαία γεωπολιτικά συμφέροντα των συμμάχων μας απέναντι στους Κινέζους και τους Ρώσους, καταβάλλοντας πολιτικό και οικονομικό τίμημα. Η ερώτηση που πρέπει να θέσει ο Κυριάκος στον Τραμπ πρέπει να είναι ευθεία: Με ποιο κολοσσιαίο αντάλλαγμα;
Προφανώς και αναγνωρίζουμε τι έκαναν οι ΗΠΑ για εμάς μετά τον Πόλεμο, με κορυφαία την παρέμβαση Ρούζβελτ στη Γιάλτα την τελευταία στιγμή, που είχε ως συνέπεια να δεθούμε στο άρμα της Δύσης και να γλιτώσουμε το Παραπέτασμα. Προφανώς και θυμόμαστε το τεράστιο Σχέδιο Μάρσαλ, που έσωσε τον λαό από την πείνα, και τα δωρεάν «Λίμπερτυ», που βοήθησαν στη γιγάντωση της ελληνικής ναυτιλίας. Προφανώς και θυμόμαστε τη «συγγνώμη» για τη χούντα, κανένα άλλο κράτος στον κόσμο δεν εισέπραξε δήλωση μετανοίας. Αλλά για το μέλλον; Κάτι για το μέλλον; Αυτό πρέπει να είναι το θέμα μας.
Όποιος κι αν είναι ο επόμενος πρόεδρος. Εμείς, θυμίζω, δίνουμε Αλεξανδρούπολη και Σύρο για τον έλεγχο του Βοσπόρου. Εμείς «δώσαμε» (σ.σ.: σε εισαγωγικά γιατί διαφωνούμε) Πρέσπες, εμείς «δώσαμε» αναγνώριση Ουκρανικής Εκκλησίας.
Εσείς τι δίνετε; «Εορτή» της στρατηγικής σχέσης μας; Δεν φθάνει αυτό. Εκλογές έχετε, ομογένεια έχουμε, σύμμαχοι είμαστε, πληρώστε κάτι παραπάνω! Ο κόσμος αλλάζει. Και όσο εύκολα υποχώρησε ο αντιαμερικανισμός μέσα στην κρίση (χάρη στον Ομπάμα) τόσο εύκολα μπορεί να φουντώσει και να θεριέψει πάλι αν αισθανθούμε μόνοι λόγω Τουρκίας. Ας μην υποτιμάται αυτό. Σαφές;
