Ο συγκλονιστικός αγώνας της Μαρίας Καρυστιανού αποτελεί πλέον παράδειγμα και οδηγό για όλους μας. Κατέδειξε πώς με αποφασιστικότητα και αξιοπρέπεια μπορούμε ν’ αντιμετωπίσουμε τις κρατικές παθογένειες, να ξεμπροστιάσουμε τους ανίκανους αξιωματούχους της Πολιτείας, να κάνουμε το χρέος μας απέναντι στην κοινωνία, αλλά και στη μνήμη όσων έφυγαν από κοντά μας εξαιτίας τους. Μόνο σεβασμό προς τη γυναίκα αυτή και αμέριστη στήριξη στην προσπάθειά της. Προσοχή, όμως! Οποιαδήποτε υπερβολή μπορεί να βλάψει και να απαξιώσει αυτόν τον αγώνα. Και το χειρότερο: Να βρουν άλλοθι και δικαιολογίες οι ένοχοι και όσοι προσπαθούν να τους συγκαλύψουν.
Η αναγραφή των ονομάτων των δολοφονημένων συνανθρώπων μας μπροστά από το μνημείο του Αγνωστου Στρατιώτη ήταν μία τέτοια υπερβολή. Και έδωσε την αφορμή στον υπουργό Βορίδη να μας κάνει μαθήματα… εθνικής και ηθικής διαπαιδαγώγησης! Να αναμασήσει, δηλαδή, σπαράγματα λόγων του από εποχές που εντέχνως παραμύθιαζε τους τότε συναγωνιστές του.
Αν, όμως, πράγματι θλίβεται και θυμώνει ο κ. Βορίδης για το γεγονός ότι η νεολαία μας σήμερα δεν γνωρίζει το τι ακριβώς συμβολίζει το μνημείο του Αγνωστου Στρατιώτη, καλύτερα να αναλογιστεί τις ευθύνες τόσο της κυβέρνησής του όσο και του ιδίου προσωπικά, αναφορικά με το τι έπραξαν τόσα χρόνια, προκειμένου να μάθουν οι νέοι μας και ν’ αποκτήσουν εθνικές ευαισθησίες όπως αυτές του κ. υπουργού!
Σε ποιον βαθμό και με ποιον τρόπο καλλιεργείται. λ.χ.. η εθνική παιδεία στα σχολεία όλων των βαθμίδων; Μήπως με αναγνωστικά και κείμενα νεοελληνικής «λογοτεχνίας» στα οποία αναφέρεται ότι την 28η Οκτωβρίου «κρυφτήκαμε στα υπόγεια των σπιτιών μας»; Ή μήπως με άλλα κείμενα που αναφέρονται στην κατανυκτικότερη στιγμή των εκκλησιαστικών λειτουργιών της Ορθοδοξίας λέγοντας «βγάλαμε βόλτα τον Επιτάφιο»; Η γενικότερη απαξίωση της πίστης μας αλλά και των εθνικών μας αγώνων, μέσω των σχολικών εγχειριδίων και προγραμμάτων σπουδών, προφανώς και ευθύνεται για την κατάσταση αυτή.
Επειδή υπήρξαν και φωνές που ισχυρίστηκαν ότι η πρωτοβουλία της αναγραφής των ονομάτων ήταν σκόπιμη και αποσκοπούσε στην απαξίωση της ιερότητας του χώρου από αριστεριστές, οφείλω να διευκρινίσω ότι προτιμώ να μην ασπαστώ αυτήν την εκδοχή. Θέλω να πιστεύω πως η απολύτως δικαιολογημένη αγανάκτηση και οργή που συσσωρεύτηκαν εδώ και έναν χρόνο στην ελληνική κοινωνία, εξαιτίας της προσπάθειας συγκάλυψης των πολιτικών ενόχων αλλά και της ξεδιάντροπης και προκλητικής παρουσίας τους στην Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής, απλώς εκφράστηκαν με λάθος τρόπο.
Η έλλειψη σεβασμού προς τους θεσμούς είναι ένα γενικότερο φαινόμενο που τα τελευταία χρόνια έχει λάβει διαστάσεις τεράστιες, αλλά παραδόξως αυτό δεν δείχνει να ανησυχεί το πολιτικό σύστημα. Κι όμως, τα επίπεδα απαξίωσης των θεσμών μέσα στην κοινωνία δείχνουν ότι το σύστημα είναι στα όρια της κατάρρευσής του. Αντί, λοιπόν, κ. Βορίδη, να προσπαθείτε να μας νουθετήσετε εθνικά, καλό θα ήταν τόσο για εσάς τον ίδιο όσο και για την κυβέρνησή σας να κοιτάξετε τα του οίκου σας, γιατί, δυστυχώς, όσα συμβαίνουν εκεί έχουν αρνητικό αντίκτυπο στην ελληνική κοινωνία.
Με νομοσχέδια για ομοφυλοφίλους, με τις απαγορεύσεις της πολιτικής ορθότητας, με τον διωγμό της αντίθετης άποψης, με την απαξίωση των τριών πυλώνων του έθνους μας (πατρίδα, θρησκεία, οικογένεια), με τη φίμωση των διαφωνούντων, με τους αποκλεισμούς και τους αντιδημοκρατικούς εκλογικούς νόμους, με υποχρεωτικότητες και αυθαιρεσίες, δεν έχετε να περιμένετε τίποτε καλύτερο. Ο,τι σπέρνετε θα θερίσετε. Και ο καρπός θα είναι πολύ πικρός…
*Διευθυντής περιοδικού «Ενδοχώρα»
[email protected]
