Δεν ξέρω αν είναι κυρίως… διαδικτυακός ο χαμός που γίνεται με τα σχόλια για τον στολισμό της οδού Βασιλίσσης Σοφίας ή αν πράγματι έχουμε αλλάξει «level» και πλέον τα ζητήματα αισθητικής (κάτι που άπτεται στην υποκειμενικότητα καθενός) είναι πιο ψηλά στην αξιολόγησή μας από τα κρίσιμα «κεφάλαια ζωής».
- Από τον Βασίλη Βέργη
Εκτιμώ, πάντως, ότι -κι ας με συγχωρήσει ο Κυριάκος Μητσοτάκης- δεν έχουμε γίνει… Ελβετία. Οπότε θαρρώ πως αρκούν πέντε λεπτά από την καθημερινότητά μας για να ολοκληρώσουμε τη συζήτηση γύρω από το αν ο συγκεκριμένος στολισμός είναι ένα μεταμοντέρνο κιτσαριό, το οποίο ουδόλως παραπέμπει σε Χριστούγεννα, ή αν «πρέπει να δεχτούμε ότι είναι κάτι διαφορετικό και ας του δώσουμε χρόνο για να το δούμε», όπως ισχυρίστηκε η διευθύντρια του Ιδρύματος Ωνάση Αφροδίτη Παναγιωτάκου, η οποία υποστήριξε ότι είναι πολλά τα θετικά μηνύματα που λαμβάνει από τις νέες γενιές. Ίσως γιατί δεν έχει περάσει μια βόλτα από τα social media, όπου κυριαρχούν ατάκες, όπως: «Είχε τόσο πολλές μύγες στη Βασιλίσσης Σοφίας οπότε έπρεπε να επιστρατεύσουν άπειρες λάμπες LED».
Οι εμπνευστές του στολισμού προφανώς έχουν την άποψη ότι τα Χριστούγεννα δεν μπορεί να «εκφράζονται» μόνο με τα παραδοσιακά αγγελάκια, όμως εδώ που τα λέμε η γιορτή δεν έχει συνδυαστεί στις παιδικές μας αναμνήσεις με κάτι που παραπέμπει σε φωτεινή… μυγοπαγίδα.
Εν πάση περιπτώσει, αν το κυρίαρχο πρόβλημα της χώρας ήταν ο χριστουγεννιάτικος στολισμός μιας κεντρικής αθηναϊκής λεωφόρου, σίγουρα θα είχαμε λύσει όλα τα πραγματικά ζητήματα. Επειδή, όμως, κάθε άλλο παρά τούτο συμβαίνει, επιτρέψτε μου να πω ότι η υπόθεση μου φέρνει στον νου την κλασική ελληνική ρήση «Εδώ ο κόσμος καίγεται, ο στολισμός μάς… μάρανε»!
Όταν ο Τούρκος «απέναντι» έχει βαλθεί να αμφισβητεί καθετί ελληνικό σε θάλασσα και στεριά, όταν ευθέως πλέον θέτει στο τραπέζι ζήτημα «συνεκμετάλλευσης», εδώ δεν γίνεται να πετάμε… μυγαετό στη Βασιλίσσης Σοφίας. Ίσως πολλοί θεωρούν ότι πάντα οι κρίσεις, αργά ή γρήγορα, εκτονώνονται, όμως το ζήτημα είναι η σοβαρότητα καθεμιάς.
Η προκλητικότητα του Ερντογάν όχι απλώς αυξάνεται, αλλά μοιάζει να γειτνιάζει με τα όρια του θράσους. Η μόνιμη επωδός των Τούρκων «Μην ξεχνάτε ότι εμείς σας πετάξαμε στη θάλασσα» δεν είναι πολιτική, αλλά μόνιμο γάντι στο πρόσωπο εκπροσώπων μιας χώρας που έχουν επιλέξει να πορευτούν συνετά στη διπλωματική οδό, όχι να βάλουν τους λαούς να σκοτωθούν επειδή κάποιος στην άλλη άκρη του Αιγαίου νομίζει ότι είναι ο «σουλτάνος» του 21ου αιώνα.
Όμως, όπως όλοι γνωρίζουμε, η διπλωματία δεν είναι βρύση με ανεξάντλητο νερό. Σίγουρα πρέπει να παραμείνει ανοιχτή, όμως όσο δοκιμάζονται τα όριά της τόσο μπορεί κάποια στιγμή να «κολλήσει».
Τούτη την ώρα, ας μου επιτραπεί να πω ότι στο ερώτημα «Τι προτιμάτε; Να τερματιστεί η κρίση με την Τουρκία ή να στολιστεί με πιο παραδοσιακό τρόπο η Βασιλίσσης Σοφίας» θα απαντούσα υπέρ του πρώτου, ακόμη κι αν ο Κώστας Μπακογιάννης αποφάσιζε αύριο το πρωί να κρεμάσει τις ίδιες τις… μύγες στον ουρανό της Αθήνας και να τις φωτίσει σαν να πρόκειται για το πλατό μουσικού ριάλιτι! Κι επειδή έχουμε σοβαρότερα προβλήματα από το ριάλιτι αισθητικής που εσχάτως δίνει και παίρνει στην πρωτεύουσα, μήπως να μας απαντούσε κάποιος εκ των κυβερνώντων αν ενοχλεί την αισθητική και, κυρίως, την ανθρώπινη και πολιτική ηθική τους η εικόνα του ματατζή που ξεγυμνώνει έναν συλληφθέντα;
Τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν είναι λαμπιόνια που σε άλλους αρέσουν και άλλοι θέλουν να τα καταργήσουν. Κι όσο περισσότερο τεντώνουν κάποιοι αυτό το επικίνδυνο σχοινί τόσο πιθανότερο είναι να το βρει η κυβέρνηση μπροστά της…
