Οι απαιτήσεις της woke κουλτούρας

Είναι πραγματικά κωμικό αυτό που συμβαίνει. Οι εκπρόσωποι της woke κουλτούρας επικαλούνται διαρκώς την έννοια της ελευθερίας για να δικαιολογήσουν την προώθηση της ατζέντα τους. Ακόμη κι αν η χρήση αυτής της ελευθερίας έχει αποτέλεσμα να «αλλοιώνονται» εθνικά ή θρησκευτικά σύμβολα, τα οποία έχουν αντανάκλαση στις ζωές των ανθρώπων. Οταν όμως η κουλτούρα την οποία προωθούν οι ίδιοι άνθρωποι γίνεται στόχος επικρίσεων, τότε αυτομάτως αλλάζει η έννοια της ελευθερίας. Περιστέλλεται. Διαμορφώνεται στα μέτρα τους.

Σ’ αυτές τις περιπτώσεις η ελευθερία γίνεται λάστιχο και η έννοια που της δίνεται είναι η συρρίκνωση των δικαιωμάτων των τρίτων να εκφράζουν άποψη διαφορετική από την κυρίαρχη. Ελευθερία, με βάση αυτή την αντίληψη, είναι να αναπαράγεις την κυρίαρχη κουλτούρα και μόνον. Καθετί άλλο θεωρείται αντιδραστικό, ομοφοβικό, ακραίο και δεν πρέπει απλώς να καταδικάζεται, δεν πρέπει απλώς να απομονώνεται κοινωνικά, πρέπει να εξαφανίζεται κιόλας. Να διαγράφεται. Να λογοκρίνεται. Να σφραγίζονται τα χείλη και τα πληκτρολόγια αυτού που το υποστηρίζει και το διακινεί.

Σας έχω δύο παραδείγματα, ένα γνωστό και ένα άγνωστο:

Το γνωστό αφορά την ελευθερία πολιτών που μετείχαν στις αποκριάτικες εκδηλώσεις, στις οποίες κυριαρχεί το χιούμορ, να σατιρίσουν -ακόμη και με ακραίο τρόπο- τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης Στέφανο Κασσελάκη. Σηκώθηκε «σκόνη». Πρώτα στη Θεσπρωτία, όπου ανάγκασαν τους ανθρώπους να ζητούν ταπεινά συγγνώμη μπροστά στην κάμερα για τα χωρατά τους και έπειτα στη Σπάρτη. Θεωρήθηκαν από την κυρίαρχη κουλτούρα ομοφοβικά τα γυναικεία ρούχα και τα γυναικεία εσώρουχα που ενδύονταν επίδοξοι σωσίες του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ. Σε μια γιορτή που μία φορά τον χρόνο είναι συνηθισμένη γενικώς αυτή η αριστοφανική αλλαγή ρόλων μεταξύ γυναικών και ανδρών. Κηρύχθηκε παγκόσμιος πόλεμος! Πρωινή ζώνη ιδιωτικού τηλεοπτικού σταθμού μετέδιδε και κατήγγειλε ξανά και ξανά, προς παραδειγματισμό των υπόλοιπων Ελλήνων, το ατόπημα των δύστυχων κατοίκων της ακριτικής Θεσπρωτίας στην αρχή και έπειτα της Σπάρτης, που τόλμησαν να φορέσουν τις… Απόκριες φούστα στον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ. Μόνο σε απολογία από εισαγγελέα για παραβίαση του αντιρατσιστικού νόμου δεν κλήθηκαν.

Την ίδια ώρα στις αποκριάτικες εκδηλώσεις των Πατρών γινόταν στόχος ανηλεούς κριτικής ο υπουργός Υγείας Αδωνις Γεωργιάδης αλλά και ο ίδιος ο πρωθυπουργός για τις υποκλοπές. Οπως πέρυσι είχε γίνει θέμα η Εύα Καϊλή. Κανείς δεν διαμαρτυρήθηκε ποτέ γι’ αυτά. Κανείς δεν μίλησε για σεξισμό ή πολιτικοποίηση. Το χιούμορ και η σάτιρα, ακόμη και με τραγούδια που βρίθουν από βωμολοχίες, ανήκουν στην αποκριάτικη παράδοσή μας. Οχι όμως στην παράδοση της woke κουλτούρας, που έντρομη εξέλαβε την ελευθερία στη σάτιρα ως επικίνδυνη στοχοποίηση. Φυσικά και δεν ήταν.

Στο ίδιο θέμα: Ολοι αυτοί που διαμαρτυρήθηκαν για το φραστικό λιντσάρισμα δύο trans στην πλατεία Αριστοτέλους της Θεσσαλονίκης (αποκρύπτοντας, βεβαίως, ότι οι 15 από τους 21 δράστες ήταν μετανάστες αλλοδαποί, Αλβανοί και Γεωργιανοί, τους οποίους η woke κουλτούρα προστατεύει – τι αμηχανία!) παραμένουν σιωπηρoί εδώ και δεκαετίες -δεν θίγονται οι δημοκρατικές τους ευαισθησίες-, όταν ο όχλος καθυβρίζει μέσα στα γήπεδα τις μητέρες και τις γυναίκες των διαιτητών.

Στο ίδιο θέμα: Παρατηρώ εσχάτως ότι… άνοιξε η όρεξη ορισμένων και θέλουν να μεταφέρουν στην Ελλάδα τα αμερικανικά πρότυπα. Ξέρετε, αυτά που καταργούν τη διδασκαλία του Ομήρου και άλλων αρχαίων Ελλήνων, με την κατηγορία του σεξισμού! Ητοι, άρχισε δειλά δειλά συζήτηση με βάση δημοσιεύματα για το ποιες σκηνές από ποιες ελληνικές ταινίες του παρελθόντος θεωρούνται ρατσιστικές, ομοφοβικές και θα πρεπε να λογοκριθούν στο όνομα της ελευθερίας, βεβαίως, και της πολιτικής ορθότητας! Σκηνές από το μέλλον είναι αυτά τα… αθώα δημοσιεύματα.

Στο ίδιο θέμα: Πρόεδρος κοινοβουλευτικού κόμματος χαρακτήρισε ερίτιμο (δηλαδή σεβαστό) τον σύζυγο του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης πρόσφατα μέσα στο Κοινοβούλιο και ο προεδρεύων απαίτησε να διαγραφεί από τα πρακτικά η φράση του αυτή! Τη θεώρησε… ρατσιστική και υβριστική!

Στο ίδιο θέμα: Διάσημος διασκεδαστής απείλησε τον εργοδότη καναλάρχη του (!) ότι θα καταγγείλει δημοσίως το κανάλι ως ομοφοβικό, αν δεν ανακαλέσει στην τάξη παρουσιαστή άλλης εκπομπής, τα σχόλια του οποίου για τους ΛΟΑΤΚΙ δεν του άρεσαν!

Είμαι βέβαιος πως θα συμφωνείτε ότι δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά. Και ότι, στο όνομα της ελευθερίας, δεν πρέπει να εγκαθιδρυθεί μια δικτατορία περιορισμού των απόψεων.

Ερχομαι τώρα στο άγνωστο γεγονός που θέλω να θέσω υπόψη σας, το οποίο είναι απολύτως συναφές με τα προηγούμενα: Ο συνάδελφος Νίκος Καραμπάσης, επαγγελματίας για 30 ολόκληρα χρόνια, έκανε μία ανάρτηση στο facebook πριν από λίγο καιρό με την οποία επέκρινε δριμύτατα τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης Στέφανο Κασσελάκη γιατί επιχειρεί να καταστήσει δημόσιο πρότυπο τον ιδιωτικό του βίο.

Γνωρίζω τον Νίκο πάρα πολλά χρόνια. Είναι πατριώτης και αιχμηρός. Ορισμένες διατυπώσεις του στο επίμαχο σχόλιο που τέθηκε υπόψη μου ίσως να μην τις χρησιμοποιούσα στο λεξιλόγιό μου, γιατί η πραγματικότητα «φωνάζει» τόσο πολύ, που καμιά φορά δεν χρειάζονται ούτε οι χαρακτηρισμοί ούτε τα κοσμητικά επίθετα – γενικώς, τίποτα απ’ όλα αυτά. Αρκεί η περιγραφή της. Ολα όσα διάβασα, όμως, ότι έγραψε μέσα σε έναν προσωπικό ιδιωτικό λογαριασμό, και όχι από επίσημο έντυπο, ραδιόφωνο site ή οτιδήποτε άλλο στο οποίο τυχόν εργάζεται, ανήκουν σε αυτό που ονομάζουμε «στενό πυρήνα» της ελευθερίας έκφρασης του πολίτη. Προσοχή, όχι του δημοσιογράφου, γιατί με την ανάρτησή του δεν ασκούσε το δημοσιογραφικό επάγγελμα, αλλά του πολίτη που μετέχει δραστήρια στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ο Νίκος Καραμπάσης όμως στοχοποιήθηκε από συνάδελφο που δεν γνωρίζω (αλλά με αξιόλογο βιογραφικό) ως δημοσιογράφος. Η ανάρτησή του θεωρήθηκε ομοφοβική και τώρα καλείται από το Πρωτοβάθμιο Πειθαρχικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ, έπειτα από προσφυγή εναντίον του, να δώσει εξηγήσεις, με την απειλή της επιβολής της πειθαρχικής ποινής να επικρέμεται επί της κεφαλής του.

Δεν θα γράψω πολλά. Προσωπικά, ο ίδιος δεν πιστεύω ότι μπορούν οι άλλοι να μας λένε τι είμαστε. Αν ακολουθούσα αυτή τη λογική, θα είχα προσφύγει στα αρμόδια όργανα της ένωσής μας κάθε φορά που κάποιος συνάδελφος κάνει κάποιον χαρακτηρισμό εναντίον της εφημερίδας μας.

Θέλω όμως να επισημάνω με σεβασμό στους αγαπητούς συναδέλφους που μετέχουν στη σύνθεση του Πειθαρχικού Συμβουλίου μας ότι χρειάζεται προσοχή: Να μην αρχίσουμε να αναζητούμε χίμαιρες. Να μη δημιουργήσουμε προηγούμενο.

Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, προφανώς, πρέπει να αξιολογείται ως δημόσιο πρόσωπο. Από την ώρα όμως που μετατρέπει τον ιδιωτικό του βίο σε μέρος της δημόσιας σφαίρας, πρέπει να ζήσει με την ιδέα ότι, ως φορέας εξουσίας, θα γίνεται κατά καιρούς στόχος κριτικής, δίκαιης και άδικης. Κριτικής, πάντως. Το να έχεις διαφορετική άποψη για τον σεξουαλικό προσανατολισμό κάποιου δεν σημαίνει ότι τον φοβάσαι. Οτι είσαι φοβικός. Σημαίνει ότι έχεις διαφορετική άποψη. Και αυτή η άποψη πρέπει να προστατεύεται. Οχι να περιστέλλεται. Είμαστε ελεύθεροι να βάφουμε τη σημαία ροζ , να τοποθετούμε μια γυμνή τόπλες στον σταυρό του Κυρίου, αλλά οι άλλοι δεν είναι ελεύθεροι να επικρίνουν αυτούς που χρησιμοποιούν τη σεξουαλική τους ταυτότητα ως στοιχείο του βιογραφικού τους. Για να εμφανιστούν ως νέα πρότυπα. Δεν είναι στοιχείο του βιογραφικού. Για κανέναν δεν είναι στοιχείο του βιογραφικού αυτή η ταυτότητα, στρέιτ ή μη.

Για να μιλήσω και με όρους του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων: «Ο τύπος είναι το μαντρόσκυλο της Δημοκρατίας». Και δεν λέγεται Φάρλι.

Καταλήγω: Αυτά τα κρίσιμα θέματα επιλύονται ειρηνικά, με διαβούλευση και αυτορρύθμιση μεταξύ μας, όχι με αχρείαστες έριδες. Πότε σε αυτά τα επίπεδα δεν βρίσκει κανείς δικαίωση με τον δεκασμό του άλλου. Δικαίωση μπορείς να βρεις μόνο με μία οδό: την οδό της πειθούς. Παίρνει λίγο περισσότερο χρόνο, αλλά αξίζει τον κόπο!