Eίναι πάρα πολύ ενδιαφέρον το μέγα πείραμα το οποίο γίνεται στα εργαστήρια της λεγόμενης Κεντροαριστεράς.
- Από τον Παναγιώτη Λιάκο
Δεκάδες, αν όχι εκατοντάδες, απόμαχοι, απόστρατοι, συνταξιούχοι ή φερέλπιδες πασοκτζήδες συνωστίζονται στην πλατεία Κουμουνδούρου όχι για να ψωνίσουν από τα καταστήματα των Κινέζων που υπάρχουν στην περιοχή, αλλά για να ψωνίσουν (από σβέρκο) πολιτικές απόψεις και θέσεις συριζιάνικες, αριστερίστικες, ανθρωπιστικές.
Οι άνθρωποι, οι οποίοι είχαν ως ίνδαλμα τον Αντρέα, έναν επιτήδειο λεξιπλάστη, που μιλούσε τα αμερικάνικα εξίσου καλά με τα ελληνικά, ανέδειξαν στην προεδρία τον Γιωργάκη, έναν γκανιάν και καραμπαμπάμ Αμερικανό πολίτη, ο οποίος μιλούσε τα αμερικάνικα άπταιστα και σπαστά τα ελληνικά, θεωρούν ότι μπορούν να διαβάσουν το μέλλον της σοσιαλδημοκρατίας στα κατακάθια του τελειωμένου καφέ του Τσίπρα, ο οποίος σπρεχάρει τα αμερικάνικα όπως ο αξέχαστος Γιάννης Γκιωνάκης στις ελληνικές ταινίες. Η διαφορά είναι ότι με τον Γκιωνάκη δεν μας έμενε άντερο από το γέλιο, ενώ με την κυβέρνηση Τσίπρα δεν μας έμεινε σεντ στην τσέπη.
Το μπουλούκι που μαζεύεται στον υπό διαμόρφωση περιοδεύοντα θίασο της Κεντροαριστεράς θα αντιμετωπίσει ένα στρατηγικό πρόβλημα: Οι σοσιαλιστές τα καταφέρνουν πάντοτε μια χαρά στο να δαπανούν τα χρήματα των άλλων.
Κοντολογίς, η πασοκάρα μας και όλα τα συνέκδοχα, οι μεταλλάξεις και οι μεταστάσεις της, ειδικεύονται στην κατασπατάληση χρημάτων, αλλά όχι στη δημιουργία τους. Για να δημιουργηθούν χρήματα στην Ελλάδα, πρέπει να μεσολαβήσουν αρκετές κυβερνήσεις που θα είναι δεξιοφανείς ή, ακόμα καλύτερα, δεξιές. Οπότε αυτή η φουρνιά των μετεγγραφών μπορεί να θεωρηθεί και ελαφρώς άτυχη. Θα είναι σαν τους πρωταγωνιστές στη διαφήμιση του Jack Daniel’s: Θα πετάνε τις τάπες στο βαρέλι, περιμένοντας να ωριμάσει το ουίσκι, το οποίο (ένεκα ηλικίας) μάλλον δεν θα προλάβουν να γευτούν οι ίδιοι.
Δεν πειράζει όμως, ούτως ή άλλως ο αγώνας τους δεν είναι προσωπικός, αλλά κοινωνικός, συλλογικός. «Για τον σοσιαλισμό αγωνιζόμαστε όλοι», όπως έλεγε και ο ηρωικός πολιτικός κρατούμενος Γιάννος Παπαντωνίου. Βενσερέμος, σύντροφοι, και υπομονή!
