Μία από τις παραδόσεις που τηρούνται πιστά σε κάθε εορταστική περίοδο στην Ελλάδα είναι η εκδήλωση ενός πρωτοφανούς οίστρου από πρόσωπα τα οποία λειτουργούν ως διαφημιστές του ανθρωπισμού και ταυτόχρονα ως ορκισμένοι εχθροί της χαράς.
- Από τον Παναγιώτη Λιάκο
Οι επίτροποι των συναισθημάτων κάθε φορά που βλέπουν κάποιους να χαίρονται λόγω της ατμόσφαιρας αλλά και των ιδιαίτερων εκδηλώσεων που χρωματίζουν αυτή την περίοδο εξοργίζονται!
«Μα είναι δυνατόν να γίνονται τόσα έξοδα, να δαπανώνται τόσοι πόροι και να ακούμε τόσο πολλά χάχανα την ίδια στιγμή που άνθρωποι δυστυχούν, άλλοι προσπαθούν να ξεφύγουν από τα νύχια των πολέμων και των εμφύλιων συγκρούσεων κι άλλοι χαροπαλεύουν με τις αρρώστιες, τη φτώχεια, την πείνα και την εξαθλίωση; Είναι δυνατόν να κάνουμε ότι δεν τα γνωρίζουμε όλα αυτά και να γελάμε στα μούτρα εκείνων που έχουν ανάγκη;» Αυτά είναι τα ρητορικά ερωτήματα των ορθοπολιτικών κομισαρίων.
Αν εξετάσει κάποιος σε βάθος αυτό το σκεπτικό, θα διαπιστώσει ότι οι… ερεθισμένοι ανθρωπιστές θυμούνται τις ευαισθησίες τους και την παγκόσμια δυστυχία μόνο όταν βλέπουν κάποιους άλλους να χαίρονται. Εάν ήταν αληθινά τόσο αφοσιωμένοι στα έργα του καλού και στη μίμηση της συμπεριφοράς του καλού Σαμαρείτη, θα προσπαθούσαν να βοηθήσουν τους συνανθρώπους τους και σε μη εορταστικές περιόδους, χωρίς να το διαφημίζουν και χωρίς να μέμφονται τους άλλους για τη χαρά τους.
Φυσικά, εάν ένα νεοταξικό χέρι κατόρθωνε να καταργήσει τη γιορτή των Χριστουγέννων, την Πρωτοχρονιά, το Πάσχα, τον Δεκαπενταύγουστο, την 28η Οκτωβρίου, την 25η Μαρτίου, τα Εισόδια της Θεοτόκου και όλες τις θρησκευτικές, εθνικές και προσωπικές γιορτές και υποχρέωνε οι υλικοί πόροι των εορτασμών να κατευθύνονται στους έχοντες ανάγκη, εκείνοι που γκρινιάζουν για τη δυστυχία των άλλων θα ήταν οι πρώτοι που θα τους έριχναν τον λίθο του αναθέματος και θα έλεγαν: «Μα είναι δυνατόν να χάσουμε εμείς τις γιορτές μας επειδή δυστυχούν κάποιοι; Και τι θα γίνει λοιπόν; Με τα ψίχουλα που θα μαζέψουμε εμείς θα… ξεπεινάσει ο Τρίτος Κόσμος; Είναι σοβαρά πράγματα αυτά;»
