Πώς το λέει ο λαός; Τα είχαμε χύμα, μας ήρθαν και τσουβαλάτα. Από αλλού το περίμενε ο καλός μας πρωθυπουργός, από αλλού του έσκασαν τα μαντάτα. Και μάλιστα από εκείνη την «πλευρά» που (τον) πονάει πάρα πολύ: τις ΗΠΑ και συγκεκριμένα το Στέιτ Ντιπάρτμεντ!
Δεν αποτελούν απλές «πολιτικές» προσβολές όσα αναφέρει το «πόρισμα» του αμερικανικού υπουργείου Εξωτερικών, αλλά ένα τεράστιο διεθνές χαστούκι στο μάγουλο από το πιο βαρύ χέρι!
Ταυτόχρονα, πρόκειται για ακόμα μία επιβεβαίωση ότι η ελληνική δημοσιογραφία διέρχεται τη μεγαλύτερη κρίση στην Ιστορία και οι ταπεινώσεις διαδέχονται η μία την άλλη. Είτε προέρχονται από… στατιστικά (108η παγκόσμια θέση στην «αξιοπιστία του Τύπου) είτε από απλούς πολίτες, όπως προσφάτως η Μαρία Καρυστιανού, ή από τη Νο 1 υπερδύναμη στον πλανήτη. «Δηµοσιογράφοι και µέσα ενηµέρωσης αντιµετώπισαν πίεση για να αποφύγουν την κριτική της κυβέρνησης ή την αναφορά σκανδάλων» τονίζει, μεταξύ άλλων, το Στέιτ Ντιπάρτμεντ, σημειώνοντας, φυσικά, και τις προεκτάσεις στο μέγα θέμα των υποκλοπών.
Με δυο λόγια: Παλικάρια δεν ψιχαλίζει, μας… φτύνουν. Και στην προκειμένη περίπτωση ουδείς φαίνεται να ασχολείται έστω και να κρατήσει μια ομπρελίτσα, έτσι για τους τύπους.
Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με… υποψίες των Αμερικανών ούτε, φυσικά, με κάποιους που «εχθρεύονται» την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Υποτίθεται ότι πρόκειται για σύμμαχο στο ΝΑΤΟ, για τη χώρα που, όταν ο Μπάιντεν προσκάλεσε τον Ελληνα πρωθυπουργό, στήθηκε πάρτι στα κανάλια της Ψωροκώσταινας για όλα αυτά που πλασάρονται ως δήθεν «παράσημα» στα κυβερνητικά πέτα.
Κι έρχεται τώρα το υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ όχι απλώς να «αμαυρώσει» τούτη την τεχνηέντως παραποιημένη εικόνα, αλλά να ρίξει μια… φάπα που κάνει όλα τα κεφάλια να βουίζουν. Οσα, τέλος πάντων, κεφάλια διαθέτουν αξιοπρέπεια, για να είμαστε ακριβείς.
Υπό φυσιολογικές συνθήκες, σε μία… κανονική χώρα, έπειτα από ένα τέτοιο πόρισμα, κάθε πρωθυπουργός έπρεπε να είχε βγει από τα ρούχα του και να ζητούσε εξηγήσεις. Θα μου πείτε: να ζητήσει ο κ. Μητσοτάκης «εξηγήσεις» από τις ΗΠΑ μοιάζει με σύγχρονο ανέκδοτο.
Κι όμως: Οταν σε κατηγορούν ΕΥΘΕΩΣ, όχι πλαγίως και με μισόλογα αλλά με τον πιο επίσημο τρόπο, ότι «πιέζεις – ποδηγετείς – κατασκοπεύεις» τον Τύπο για να μη σου ασκεί κριτική και να υποκρύπτει «σκάνδαλα», τότε δεν βγάζεις μια απλή γεραπετρίτεια ανακοινωσούλα για τα μάτια του κόσμου, αλλά… χαλάς τον κόσμο. Και ζητάς εξηγήσεις.
Οταν είσαι και αισθάνεσαι καθαρός, δεν επιτρέπεις σε κανένα να σε προσβάλλει. Ούτε σε πλανητάρχη ούτε σε… ινφλουένσερ. Διότι είναι άλλο πράγμα η διεθνής διπλωματία και εντελώς διαφορετικό να σε φτύνουν κι εσύ να ισχυρίζεσαι με… επιχειρήματα ότι ψιχαλίζει.
Αντιλαμβάνομαι ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει τον τελευταίο καιρό πολλά κάρβουνα πάνω στα οποία υποχρεούται να περπατήσει σαν πολιτικός «αναστενάρης». Οι ευρωεκλογές που έρχονται βρίσκουν την κυβέρνηση στο πιο χαμηλό της δημοφιλίας της την τελευταία πενταετία και στριμωγμένη στα σκοινιά.
Οι δημοσκοπήσεις δημιουργούν κλίμα πανικού και αυτό φαίνεται στις αντιδράσεις όπου η… πατροπαράδοτη «αλαζονεία» έχει δώσει τη θέση της στην προσπάθεια να αντιμετωπιστεί με κάθε τρόπο (και κόστος) το διαφαινόμενο τσουνάμι.
Ομως ένα πόρισμα-ταπείνωση δεν είναι διόλου μικρό πράγμα. Πόσο μάλλον από εκεί που προήλθε. Και σε κάθε φυσιολογική χώρα θα είχε προκαλέσει «σεισμό» και στην κυβέρνηση και στον Τύπο. Εδώ όμως θυμίζουν το ανέκδοτο «Καλά που δεν πάθαμε και τίποτα». Και μαζεύουν την κομματιασμένη «αξιοπρέπεια» από το πάτωμα, συνεχίζοντας να ηγούνται μιας κατάστασης που έχει πλέον και τη σφραγίδα της διεθνούς χλεύης…
