Ηρθε και το «μετά το Πάσχα». Τι είναι αυτό; Για τον νεοέλληνα τα πάντα. Είναι η ώρα που όλα θα γίνουν ως διά μαγείας. «Πότε, ρε Γιώργο, θα δούμε εκείνα τα συμβόλαια;», «Μετά το Πάσχα». «Μήτσο μου, τι λες. Μήπως πρέπει να έρθεις να δεις τον μπαμπά μου;», «Ασε, ρε Καιτούλα, τώρα. Μετά το Πάσχα». «Και πότε λογαριάζεις, μαστρο-Μιχάλη, να περάσεις για κείνη τη βρύση;» «Για τώρα ούτε λόγος. Μετά το Πάσχα». Λες και το προ του Πάσχα διάστημα ήταν καταραμένο και δεν περπατούσε τίποτα. Τα πάντα, λοιπόν, θα γίνουν «μετά το Πάσχα».
Τότε όλα θα γίνουν μέλι γάλα, θα βρεθεί χρόνος, θα βγάλει και για εμάς λεφτά το λεφτόδεντρο του κ. Πέτσα, και γενικώς τα πάντα όλα θα λυθούν. Αμ δε. Το «μετά το Πάσχα» ήρθε, όπως ήρθε και πέρασε και το «μετά τα Χριστούγεννα» και τίποτα δεν αλλάζει. Τα πάντα θα είναι ίδια, ίσως και λίγο χειρότερα. Μερικά πράγματα δεν μπορούν να περιμένουν και γίνονται και προ του Πάσχα, όπως η ιστορική προσχώρηση του κ. Αρη στον ΣΥΡΙΖΑ και η απόφαση για το Μάτι. Αλλα, πάλι, δεν πρόκειται να λυθούν όσα Πάσχα και να περάσουν, όπως το χάλι του ΕΣΥ, η ακρίβεια, τα Τέμπη. Χρόνια πολλά, φίλοι μου. Εστω και… μετά το Πάσχα.
