Να συμφωνήσουμε καταρχάς ότι στο ελληνικό κοινοβουλευτικό σύστημα ο προεδρικός θεσμός δεν έχει την πρώτιστη πολιτική σημασία.
- Από τον Γιώργο Χαρβαλιά
Να συμφωνήσουμε, επίσης, ότι σε αυτόν τον ελαφρώς… τελετουργικό ρόλο του ανώτατου πολιτειακού άρχοντα, ο Προκόπης Παυλόπουλος έχει ανταποκριθεί επαρκέστατα, με τη δημόσια παρουσία του απ’ άκρη σ’ άκρη στην Ελλάδα, ίσως και σε σημείο υπερβολής. Να συμφωνήσουμε, τέλος, ότι ο μέσος Έλληνας έχει σήμερα άλλους… νταλκάδες και δεν πολυσκοτίζεται ποιος θα γίνει Πρόεδρος, στον βαθμό που δεν έρθει φυτευτό κάποιο νούμερο επιθεώρησης από αυτά που είδαμε στο παρελθόν και συζητούνται για το μέλλον.
Επιπλέον, με δεδομένη την τοξική ατμόσφαιρα στα κοινοβουλευτικά έδρανα, το πρόσωπο του Προέδρου της Δημοκρατίας προσφέρεται για την επίτευξη μέγιστης δυνατής συναίνεσης.
Και, επιπροσθέτως, επειδή οι καιροί είναι δύσκολοι και νιώθουμε την ανάσα του Τούρκου στον σβέρκο μας, δεν υπάρχει κανένας λόγος να τσακωνόμαστε για το ποιον θα βάλουμε σε μια θέση εξαιρετικά περιορισμένης εκτελεστικής αρμοδιότητας.
Ωραία, λοιπόν. Τι δεν καταλαβαίνουν ο Κυριάκος, η Φώφη και τα άλλα παιδιά; Αφού έχουν τη λύση έτοιμη γιατί μας ζαλίζουν με τις σκέψεις και τα εσώψυχά τους, που θα πρέπει μάλιστα να τα φέρουν βόλτα έπειτα από διαλογισμό στο θέρετρο του σκι; Γιατί μας πρήζουν και δεν καταλήγουν απευθείας στον Παυλόπουλο, που τον έχει δεχτεί ο Τσίπρας (και αν κάνει πίσω αυτός θα φάει το ξύλο), αλλά επιπλέον είναι και λύση συμβατή με την προϊστορία του θεσμού ως προς την ανανέωση της προεδρικής θητείας; Γιατί δεν ακούν τη λαϊκή προτροπή «άντε, τελειώνετε με την προεδρολογία», όπως αυτή εκφράζεται και στις δημοσκοπήσεις;
Δεν είναι ο Προκόπης ο ιδεατός Πρόεδρος της Δημοκρατίας; Να συμφωνήσω. Έχει ελαττώματα, με πρώτο και καλύτερο τη ροπή προς τις δημόσιες σχέσεις. Θέλει να τα έχει με όλους καλά. Φοβούμαι, όμως, ότι είναι και αυτό ένα από τα παρεπόμενα του συγκεκριμένου αξιώματος…
Επί της ουσίας ποια είναι η ένσταση; Είναι κακός πολιτικός; Μα στο αξίωμα του Προέδρου, ξαναλέω, δεν κρίνεται για την πολιτική δεινότητά του. Προέχει η κοινοβουλευτική αποδοχή του ως ενωτική προσωπικότητα. Δεν έχει επάρκεια πατριωτικής συνείδησης, αρμόζουσα προς το αξίωμα του πολιτειακού άρχοντα; Ε, όχι δα! Είναι ο μόνος που αρθρώνει συνεπώς πατριωτικό λόγο στο πλαίσιο πάντα των συνταγματικών αρμοδιοτήτων του και ο μόνος που θυμίζει το ζήτημα των γερμανικών επανορθώσεων σε κάθε περίπτωση (σ.σ.: δεν ξέρω αν αυτό το τελευταίο ενοχλεί…)
Μήπως δεν έχει επιστημονική επάρκεια ή ακαδημαϊκό κύρος; Και πάλι εδώ καγχάζουμε. Ποιος, επομένως, θα μπορούσε να είναι μακράν καλύτερος για το αξίωμα σε σχέση με τον Παυλόπουλο; Ο ολετήρας Γιωργάκης του Μνημονίου, των ζεϊμπέκικων και της ελληνοτουρκικής αγάπης, που θα στήσει και δικό του μαγαζί με το που θα διαβεί την πύλη της Ηρώδου Αττικού; Οι διχαστικοί Σαμαράς και Βενιζέλος, που προκαλούν απέχθεια στην πλειονότητα των βουλευτών (για να μην πω και της κοινής γνώμης…); Ο Σημίτης των Ιμίων τέτοια εποχή; Κάποιος διακεκριμένος καθηγητής, μάρτυρας υπεράσπισης του Παπακωνσταντίνου για τη «λίστα Λαγκάρντ»; Η Αννούλα… του χιονιά για να περνάει η ώρα και να λέμε ότι βάλαμε μια γυναίκα;
Θα μπορούσε να είναι, λένε κάποιοι -για να καινοτομήσουμε και λίγο-, ένας σύγχρονος εθνικός ευεργέτης, όπως ο Ανδρέας Δρακόπουλος του Ιδρύματος Νιάρχου. Μάλιστα. Ευεργέτης είναι, χωρίς καμία αμφιβολία. Και σοβαρός, επίσης. Όμως, ο άνθρωπος είναι πολίτης του κόσμου και έχει τη δική του θεώρηση για την Ελλάδα και τον εθνικό προσανατολισμό της. Φαίνεται και από τις κατά καιρούς δημόσιες τοποθετήσεις του (ελάχιστες, είναι η αλήθεια). Ζει στην Αμερική και μοιάζει να συγκινείται περισσότερο από τα κελεύσματα της παγκοσμιοποίησης. Σε μια ατζέντα ζεύγους Κλίντον, Ομπάμα και πάει λέγοντας κινείται, που είναι έξω από τα συμφέροντα και τις ανάγκες της σημερινής Ελλάδας.
Αν πράγματι ο άνθρωπος ενδιαφέρεται, που το θεωρώ λίγο απίθανο, γιατί δεν θα αποδεχόταν ποτέ σε ρόλο προξενήτρας κάποιον γυρολόγο επιπέδου Διαματάρη, θα ήταν και μια εξαιρετική ευκαιρία να δωρίσει ένα μεγάλο τμήμα της περιουσίας του κληροδοτήματος για την άμεση ενίσχυση της εθνικής άμυνας της πατρίδας. Ειλικρινά θα πήγαινα πάσο.
Μέχρις ότου, όμως, συμβούν όλα αυτά τα ωραία, ας προσανατολιστούν οι πολιτικοί αρχηγοί στην εύκολη και προφανή λύση Παυλόπουλου για να τελειώνουμε και με αυτόν τον βραχνά, ώστε να ασχοληθούμε με σοβαρότερα προβλήματα. Ο Κυριάκος που κόπτεται, ας πούμε, για την πολιτική σταθερότητα, ειδικά όπως αυτή εκπέμπεται στο εξωτερικό, έπρεπε ήδη να την έχει εξαγγείλει και όχι να περιμένει την έμπνευση των Χριστουγέννων.
Και κάτι τελευταίο. Αν τελικά ο πρωθυπουργός και αρχηγός της Ν.Δ. δεν πάει στη νορμάλ οδό και σκεφτεί καμιά ωραία εξ αριστερών μεταγραφή, να έχει υπόψη του ότι μπορεί να δει διαρροές βουλευτών από εκεί που δεν το περιμένει. Και δεν θα μπορεί να πει και τίποτα, γιατί και ο ίδιος αρνήθηκε -για λόγους πολιτικής συνειδήσεως, τάχα μου- να υπερψηφίσει τον Προκόπη, αλλά δεν υπέστη καμία απολύτως πειθαρχική συνέπεια.
