Η Ελλάδα αναγνώρισε τη Γενοκτονία των Αρμενίων το 1996. Είμαι περήφανος που έγραψα με τα χέρια μου την Εισηγητική Έκθεση και την πρόταση Νόμου το 1994, μια πρότασή μου που δέχθηκε θερμά και έδωσε εντολή να κατατεθεί στη Βουλή ο Αντώνης Σαμαράς.
- Από τον Φαήλο Μ. Κρανιδιώτη
Ήταν χρέος μας προς έναν αρχαίο συνοδοιπόρο μας στα πεδία της Ιστορίας, το αδελφό Αρμενικό Έθνος. Έτσι υπηρετείς τη φιλία και το δίκαιο. Με πράξεις. Χθες την αναγνώρισαν και οι ΗΠΑ. Αυτό που φοβούνται οι Τούρκοι δεν θα το αποφύγουν. Μια μέρα θα κάτσουν στο σκαμνί, θα την αναγνωρίσουν και αυτοί, θα πληρώσουν αποζημιώσεις, θα επιστρέψουν εδάφη.
Όπως ο Γερμανός Καγκελάριος ήρθε η μέρα που γονάτισε στο Τείχος των Δακρύων στην Ιερουσαλήμ και είπε «Σας παρακαλούμε, συγχωρέστε μας», όπως γονάτισε ο Βίλλυ Μπραντ στο Μνημείο των πεσόντων της εξέγερσης του Γκέτο της Βαρσοβίας, τιμώντας τους Εβραίους μαχητές, τους άντρες και τις γυναίκες, του Στρατηγού Μπορ, έτσι και ένας μελλοντικός ηγέτης μιας ηττημένης Τουρκίας θα γονατίσει στο Μνημείο της Γενοκτονίας των Αρμενίων στο Ερεβάν, στα μνημεία της δικής μας Γενοκτονίας στη Νέα Σμύρνη, στη Θεσσαλονίκη, στα Μνημεία που θα εγερθούν μια μέρα στη Σαμψούντα, στη Σμύρνη, στο Αϊβαλί, στην ίδια την Άγκυρα και θα ζητήσει συγγνώμη. Γονατιστός και με σκυφτό κεφάλι.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερο ψέμα απ’ το ότι η πολιτική μπορεί να υπάρξει χωρίς ηθική, χωρίς δίκαιο, πως μπορείς εκμεταλλευόμενος την προσωρινή ισχύ σου να αδικείς τους πάντες, να σφάζεις γυναικόπαιδα κι αιχμαλώτους, να λεηλατείς το βιος αθώων ανθρώπων και πολιτιστικά μνημεία και θησαυρούς που έχτισαν ο μόχθος, η πνευματικότητα και η ιδιοφυΐα χιλιάδων χρόνων άλλων λαών κι εσύ να έρχεσαι άρπαγας, ληστής και καταπατητής και να τα οικειοποιείσαι ή να τα δηώνεις και ξεπουλάς.
Η Κύπρος ακόμη κάθε τόσο τρέχει, μαζεύει εικόνες και αρχαιότητες που βρίσκονται σε συλλογές, μουσεία και οίκους πλειστηριασμού του εξωτερικού, προϊόντα της ληστρικής επιδρομής του Αττίλα και του παρακράτους του, όπου εκτός από φονιάδες νηπίων, γερόντων και γυναικών, εκτός από εκτελεστές αιχμαλώτων, υπάρχουν και αρχαιοκάπηλοι.
Ο αδικών τιμωρείται πάντα στο τέλος, ακόμη κι όταν νομίζει πως δεν θα γίνει ποτέ και νιώθει πανίσχυρος. Το «χιλιετές Ράιχ» κράτησε μόλις 12 χρόνια. Όλη η αλαζονεία της Ναζιστικής Γερμανίας και των αξιωματούχων της, που φούσκωνε σαν διάνος με κάθε κατάκτηση, κατέληξε με τη Γερμανία σε ερείπια, διχοτόμησή της και τον ηγέτη της ένα κουφάρι καμένο με πετρέλαιο, σαν ψοφίμι, μετά την αυτοκτονία του. Θα έρθει η ώρα που ο Ταλαάτ, ο Μπεχαεντήν Σακίρ, ο Ενβέρ Πασάς, ο Κεμάλ, ο Ετζεβίτ, ο Ερντογάν και άλλοι θα πάρουν στην πινακοθήκη της Ιστορίας τη θέση που τους αξίζει, δίπλα στον Αδόλφο, τον Χίμλερ και τον Χάιντριχ. Το Αραράτ θα γίνει πάλι Αρμενικό, οι Κούρδοι θα αποκτήσουν κράτος και ο Ελληνισμός θα δικαιωθεί για το αίμα του.
Οι Αρμένιοι αδελφοί μας διδάσκουν ένα σπουδαίο μάθημα. Σφαγμένοι, καθημαγμένοι, χωρίς ελεύθερη πατρίδα, σκορπισμένοι στα μήκη και τα πλάτη του κόσμου, ουδέποτε υπέστειλαν τη σημαία του αγώνα τους για δικαίωση. Με την Επιχείρηση Νέμεση, αμέσως μετά τη Γενοκτονία, κυνήγησαν και εξόντωσαν τους ηγέτες των Νεοτούρκων. Στις 11 το πρωί της Τρίτης 15 Μαρτίου 1921, στο Σαρλότενμπουργκ του Βερολίνου ο Σολομών Τεχλιριάν σκότωσε τον πρώην υπουργό Εσωτερικών των Νεοτούρκων, τον Ταλαάτ, το κτήνος που είχε αποστείλει σε όλες τις πολιτικές και στρατιωτικές Αρχές της Αυτοκρατορίας το διαβόητο τηλεγράφημα πως «Οι Αρμένιοι υπήκοοι απώλεσαν το δικαίωμα ζωής, τιμής και περιουσίας».
Στην Κωνσταντινούπολη ο Μισάκ Τορλακιάν στις 18 Ιουλίου 1921 θα σκοτώσει τον υπουργό Εσωτερικών του Αζερμπαϊτζάν, Μπεχούντ Χαν Τζιβανσίρ, υπεύθυνο για τη σφαγή 20.000 Αρμενίων κατά την είσοδο του Τουρκικού Στρατού στο Μπακού τον Σεπτέμβριο του 1918.
Στις 5 Δεκεμβρίου 1921 στη Ρώμη ο Αρσαβίρ Σιρακιάν, μια μυθιστορηματική προσωπικότητα που κανείς λογοτέχνης δεν θα μπορούσε να φανταστεί, θα εκτελέσει με μια σφαίρα στο κεφάλι τον Σαΐντ Χαλίμ, που είχε διατελέσει επικεφαλής της κυβέρνησης των Νεοτούρκων.
Στις 17 Απριλίου 1922 ο Σιρακιάν μαζί με τον Αράμ Γεργκανιάν, πάλι στο Βερολίνο, θα δώσει ένα ταυτόχρονο διπλό χτύπημα, σκοτώνοντας τον δρα Μπεχαεντίν Σακίρ, από τους κύριους ιθύνοντες της Γενοκτονίας, και τον πρώην διοικητή της Τραπεζούντας Τζεμάλ Αζμί.
Ο Τζεμάλ Πασά, μέλος της τριανδρίας των Νεοτούρκων, έγινε σύμβουλος της κυβέρνησης των Μπολσεβίκων, που χρηματοδότησαν κι εφοδίασαν και τον Κεμάλ εναντίον μας για τα ζητήματα του Καυκάσου. Τρία λιοντάρια του Αρμενικού Έθνους, ο Στεπάν Τζαγικιάν, ο Μπεντρός Τερ Μπογοσιάν και ο Αρντασέζ Κεβορκιάν τον έστειλαν για πιλάφι στον κάτω κόσμο στις 25 Ιουλίου 1922, μπροστά στο Αρχηγείο της Τσέκα, της φονικής κομμουνιστικής μυστικής αστυνομίας, με αρχηγό τον Φέλιξ Τζερζίνσκι, στην Τιφλίδα.
Ο Ενβέρ Πασάς, υπουργός στρατιωτικών των Νεοτούρκων και μέλος της τριανδρίας του κινήματός τους και φανατικός παντουρκιστής, όπως και ο Μπεχαεντήν Σακίρ, εξοντώθηκε στις 4 Αυγούστου 1922 από μια ομάδα Αρμενίων στη Σαμαρκάνδη, όπου βρισκόταν ως αρχηγός μιας δύναμης επαναστατημένων μουσουλμάνων του εμιράτου της Μπουχάρας.
Ο Αρσαβίρ Σιρακιάν έζησε αργότερα στον Λίβανο και έγραψε τη συγκλονιστική αυτοβιογραφία του με τίτλο «Ο Τιμωρός». Αν είστε τυχεροί και το βρείτε, διαβάστε το. Θα δείτε πως τα σοβαρά Έθνη τιμωρούν τους εγκληματίες κατά των ανθρώπων τους και της Ανθρωπότητας. Αυτό οφείλαμε κι εμείς. Να κυνηγήσουμε ανελέητα τους Γενοκτόνους μας, όπως οι Αρμένιοι, όπως έκαναν κι οι Εβραίοι με τον Αϊχμαν και άλλους. Σε κάθε περίπτωση, το μάθημά μας από το παράδειγμα των Αρμενίων, που με ατσάλινη πίστη κι επιμονή δεν έχασαν ποτέ το βλέμμα τους από τον στόχο, είναι πως το δίκαιο στο τέλος πάντα θριαμβεύει και δεν πρέπει ποτέ να υποστέλουμε τη Σημαία του αγώνα.
Σε όποιους το θεωρούν ουτοπία, απαντώ: Εάν το 1985 έλεγε κάποιος πως σε λίγα χρόνια θα υπάρχει ελεύθερη Αρμενία και θα έχει απελευθερώσει το Γαραπάγ από τους Αζέρους, θα τον θεωρούσαν τρελό. Έγινε. Ο Θεός βλέπει. Ένας να κρατάει τη φλόγα της δικαιοσύνης αναμμένη, έρχεται το πλήρωμα του χρόνου και γίνεται πυρκαγιά που καίει τους εχθρούς του Ανθρώπου. Χρέος να κρατούμε τη φωτιά αναμμένη στη χόβολη της μνήμης, να ονομάζουμε το δίκιο και τον εχθρό.
