Κορυφαίος υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ, από τις εμβληματικές φιγούρες της αριστερής διακυβέρνησης, ρώτησε σε ανύποπτο χρόνο κατά τη διακυβέρνηση υψηλόβαθμο αξιωματούχο του υπουργείου του, τεχνοκράτη, στέλεχος της γραφειοκρατίας, το εξής: «Ποια είναι η άποψή σου για το Μεταναστευτικό;»
- Από τον Μανώλη Κοττάκη
Ο άνθρωπος στον οποίο απηύθυνε την ερώτηση ο υπουργός δεν ήταν κανένας ακροδεξιός, ούτε καν φανατικός. Πέρασε τη ζωή του έχοντας αποστολή να γεφυρώνει διαφορές με άλλες χώρες, προς όφελος της πατρίδας. Κοσμοπολίτης, με προϋπηρεσία σε κομβικές θέσεις σε τέσσερις πρωτεύουσες και με τον χειρισμό πολλών κρίσεων στο βιογραφικό του, άρα με ισχυρή γεύση «πλανήτη».
«Κύριε υπουργέ, ξέρετε ότι είμαι χριστιανός ορθόδοξος, έχω έντονα αναπτυγμένο το αίσθημα της αλληλεγγύης και της έγνοιας για τους αδυνάμους μέσα μου, παρά την υψηλή θέση που κατέχω προέρχομαι από οικογένεια λαϊκής καταγωγής, αλλά να με συγχωρείτε: Με αυτά που βλέπω με τους μετανάστες, θυμάμαι ένα παλιό σύνθημα του κόμματός σας. Σε αυτή την περίσταση ταιριάζει: Ή εμείς ή αυτοί! Και η απάντησή μου, κύριε υπουργέ, ξέρετε ποια είναι; ”Εμείς”!» του αποκρίθηκε. Λυπάμαι που δεν μπορώ να αποκαλύψω το όνομα του ανώτατου αξιωματούχου που εργάζεται στην κοιλιά του κήτους, στον σκληρό πυρήνα της εξουσίας.
Πολλοί θα πάθαιναν σοκ. Μόνο από εκείνον δεν θα περίμεναν τέτοια απάντηση. Ο υπουργός έμεινε σιωπηλός για λίγο και είπε με πικρία στον συνομιλητή του ανώτατο δημόσιο υπάλληλο: «Έχεις δίκιο. Αλλά, να ξέρεις, σε κάθε σύσκεψη στο Μαξίμου υπό τον Τσίπρα είμαι μόνος απέναντι σε επτά δικαιωματιστές! Να σκεφτείς ότι παλιά η Ε.Ε. διαμαρτυρόταν για τα χαμηλά ποσοστά μας στη χορήγηση ασύλου – μόλις 4%. Τώρα, η Ευρώπη διαμαρτύρεται για τα υψηλά ποσοστά χορήγησης ασύλου – 40%!»
Θυμήθηκα αυτή τη στιχομυθία, που γνωρίζω καιρό, μόλις πληροφορήθηκα τη βαριά ήττα της Αριστεράς και του ηγέτη της Κόρμπιν στο Λονδίνο. Ο κόσμος -όπως στον αποτυχημένο υπαρκτό σοσιαλισμό- και πάλι δεν εξελίχθηκε σύμφωνα με τις επιθυμίες τους. Οι Βρετανοί, όπως και οι Γερμανοί και οι Γάλλοι και οι Ολλανδοί και οι Αυστριακοί και οι Ούγγροι και οι Ισπανοί και οι Πολωνοί και οι Σκανδιναβοί και βεβαίως εμείς οι Έλληνες, αποδοκίμασαν για ακόμη μία φορά την απροσάρμοστη διεθνιστική Αριστερά.
Την Αριστερά που νοιάζεται περισσότερο για τους περαστικούς μετοίκους της ηπείρου μας παρά για τους ιδρυτές κατοίκους της. Αυτούς που την έκαναν μεγάλη και με ρίζες στο παγκόσμιο στερέωμα. Στη Μεγάλη Βρετανία, εδώ και τρία χρόνια, οι κοσμοπολίτες του Λονδίνου αρνούνταν να ακούσουν τι τους «είπε» ο κόσμος στο δημοψήφισμα και, με προσφυγή σε ποικίλα κόλπα, προσπάθησαν να ακυρώσουν τη λαϊκή θέληση. Αλλά ο κόσμος, οι πλειοψηφίες μέσα στις οποίες νιώθει διαρκώς κομπλεξικά η αριστερή «ελίτ», δεν άλλαξε γνώμη.
Η ψήφος του διαμορφώθηκε από το Μεταναστευτικό και από την έντονη ανησυχία του για την αλλοίωση της ταυτότητας της χώρας του: 300.000 νέοι μετανάστες κάθε χρόνο στο βρετανικό έδαφος αποτελούσαν μικρές ωρολογιακές βόμβες που «έσκαγαν» καθημερινά με διάφορες αφορμές και τον έκαναν να αισθάνεται ξένος στον τόπο του. Και μιλάμε για κατοίκους χώρας με υψηλότατη αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση στα όρια της υπεροψίας. Η ψήφος τους διαμορφώθηκε από την άρνησή τους να παραδώσουν στην επόμενη γενιά τη χώρα τους διαφορετική από αυτήν που παρέλαβαν από τους γονείς τους.
Αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι ακροδεξιοί ή φασίστες, όπως τους βαφτίζει η κεκτημένη αριστερή ταχύτητα και στην Ελλάδα. Απλώς απαίτησαν να μην αλλάξει κι άλλο η ζωή τους. Οι επιθυμίες τους συναντήθηκαν με τις επιθυμίες του βαθέος κατεστημένου της χώρας, που έβλεπε τη μείωση της εθνικής κυριαρχίας εντός Ε.Ε. ως μείζονα παράγοντα ανάσχεσης για το βρετανικό εμπόριο και τις επενδύσεις.
Όλα αυτά και για την καθ’ ημάς Αριστερά είναι ξένα. Ήλπιζε ότι ο κομμουνιστής Κόρμπιν θα χάσει με μικρή διαφορά. Συνετρίβη. Όπως συνετρίβησαν και οι Ποδέμος. Όπως κινδυνεύει να συντριβεί και ο ΣΥΡΙΖΑ στην αντιπολίτευση υπό την παρούσα του μορφή, γιατί αρνείται να «διαβάσει» τον καιρό.
Η διαπίστωσή μας ενοχλεί, αλλά είναι για την ώρα ακριβής: Ο ΣΥΡΙΖΑ μικραίνει στην αντιπολίτευση. Το πρόβλημά του δεν είναι ούτε η διεύρυνση ούτε τα πρόσωπα – άλλωστε, ακόμη και οι πασοκογενείς (Νίνα Κασιμάτη) κολλούν «αριστερίλα», κηρύσσουν το μίσος και λένε πράγματα αδιανόητα.
Το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι νιώθει ενοχή να πιάσει επαφή με μεγάλα λαϊκά ρεύματα, αν είναι ξένα προς το DNA του. Στην Κουμουνδούρου θαυμάζουν τον Μακρόν, που προσπαθεί να βγει από τα δεξιά στη Λεπέν, αλλά νιώθουν πολιτική παραλυσία στην ιδέα πως θα έπρεπε να κάνουν και αυτοί το ίδιο για να ανακάμψουν.
Γι’ αυτό, κατά τη γνώμη μου, ο ΣΥΡΙΖΑ με αυτή τη μορφή δεν μπορεί να έχει μέλλον στην ελληνική κοινωνία. Εάν συνεχίσει έτσι, στο τέλος θα καταλήξει κόμμα «καρικατούρα» γραφικών (ασχολουμένων με τη σιλικόνη της Πάολα), ημι-εγγράμματων («Τσέο») και επικίνδυνων («καλώς έσπασαν τις αλυσίδες»), με το οποίο οι Έλληνες θα σπάνε πλάκα στις παρέες της Κυριακής.
Ο Τσίπρας για την ώρα συμπεριφέρεται σαν να μην καταλαβαίνει τι τρέχει. Και αυτός πολιτεύεται όπως στην εποχή του 3%. Σε ψευτομπουζούκια, μην τυχόν και μας κατηγορήσει η ελίτ του κόμματος αν πάει σε κανονικά μπουζούκια, σε μπαράκια και με ντύσιμο Ποδέμος. Παιδί του λαού. Τα ποσέ της ανάγκης μπήκαν στην ντουλάπα. Αργά ή γρήγορα θα καταλάβει, όμως, τι συμβαίνει και θα αναγκαστεί να πάρει αποφάσεις. Δεν τον υποτιμώ. Το πρόβλημά του είναι ένα και μόνο: Η ρήξη του θα γίνει αργά; Γρήγορα; Ή θα τον προλάβει ο Κυριάκος, με εκλογές, στη στροφή;
