Οσα συμβαίνουν στη γειτονιά μας τις τελευταίες ημέρες είναι αναμφισβήτητα οδυνηρά για την πατρίδα μας. Τουρκία, Σκόπια, Αλβανία, αλλά και Βουλγαρία παίζουν χωρίς αντίπαλο με τα εθνικά μας δίκαια. Κι αν η Τουρκία, αξιοποιώντας τις πρακτικές και την τακτική της βυζαντινής διπλωματίας, που υιοθέτησε και εξέλιξε, αποδεικνύεται ένας δύσκολος αντίπαλος για την ελληνική διπλωματία που αποποιήθηκε τις ρίζες της, τι να πει κανείς για κράτη-παρίες στο διεθνές σκηνικό, που τους έχουμε επιτρέψει να μας προκαλούν και να μας ταπεινώνουν εξαιτίας της δικής μας αβελτηρίας!
Ολοκληρώθηκε λοιπόν η συνάντηση Μητσοτάκη – Ερντογάν στην Αγκυρα, η οποία «έπρεπε» να γίνει προς ικανοποίηση των σχετικών υπερατλαντικών εντολών. Ουσιαστικά επρόκειτο για έναν θίασο σκιών, με τους γνωστούς ρόλους των ηρώων του, όπου η Τουρκία δεν έδειξε την παραμικρή συγκατάβαση ούτε στο δικαίωμα της Ελλάδας να διαχειρίζεται όπως επιθυμεί τον θαλάσσιο χώρο της ούτε στην απολύτως δικαιολογημένη δυσαρέσκειά της για τη μετατροπή σε τζαμί της Μονής της Χώρας. Αντιθέτως, μας πέταξε κατάμουτρα για άλλη μία φορά τα περί «τουρκικής» μειονότητας στη Θράκη μας, που υποτίθεται πως… απαντήθηκαν «αξιοπρεπώς»! Το ότι, βεβαίως, μία μέρα νωρίτερα κάποιοι που στάλθηκαν με χρήματα του Ελληνα φορολογουμένου σε διεθνή διαγωνισμό τραγουδιού δήλωσαν «Τούρκοι» της Ελλάδας ξεδιπλώνοντας την τακτική της ήπιας ισχύος της Τουρκίας μέσω του πολιτισμού, ήταν μάλλον «ψιλά γράμματα» για τον Ελληνα πρωθυπουργό.
Τώρα, αν έπειτα από όλα αυτά, θεωρούμε ότι το «μνημόνιο κατανόησης διαχείρισης καταστροφών» (!) και η απόφαση για δημιουργία «κοινού επιχειρηματικού συμβουλίου» είναι αποτελέσματα μίας «άκρως παραγωγικής και εποικοδομητικής συνομιλίας», τότε προφανώς οι φιλοδοξίες μας ήταν εξαρχής πολύ χαμηλές.
Ειδικά το δεύτερο, είναι δεδομένο ότι θα ενισχύσει και θα διευκολύνει την επίτευξη του στόχου που έθεσε ο Ερντογάν για διμερές εμπόριο στα 10 δισ. δολάρια, αλλά προφανώς με ακόμη μεγαλύτερη διαφορά εισαγωγών – εξαγωγών σε βάρος της χώρας μας, αφού η παραγωγική διαδικασία στην Ελλάδα συνεχώς συρρικνώνεται.
Θα αποτελούσε μάλιστα και σημαντική αβλεψία, αν δεν επισημαίναμε και τη συμμετοχή στο ψηφοδέλτιο του μειονοτικού μουσουλμανικού κόμματος στις ευρωεκλογές μίας «χριστιανής», που είναι από τα προβεβλημένα στελέχη των φιλοσκοπιανών στη Μακεδονία μας. Προφανώς και η Τουρκία προσφέρει ως όχημα το ελεγχόμενο από αυτήν μειονοτικό κόμμα για την προώθηση του λεγόμενου «μακεδονισμού», μέσω μιας ανίερης συμμαχίας δύο εχθρών του Ελληνισμού.
Είναι βέβαιο ότι η εκλογή των σκληρών εκφραστών του «μακεδονισμού» στην πολιτική εξουσία στα Σκόπια θα ενισχύσει ανάλογες ανίερες συμμαχίες μεταξύ Σκοπίων και Τουρκίας, ενώ παράλληλα θα επιτρέπει στη Βουλγαρία να αναβιώνει τον δικό της εθνικισμό με το αφήγημά της για τη βουλγαρική καταγωγή όσων αυτοπροσδιορίζονται ως «Μακεδόνες».
Και φυσικά, δεν θα μπορούσε να απουσιάζει από το σκηνικό ο «νονός» ενός κράτους-συμμορία, ο αναπληρωτής του «σουλτάνου», που ήρθε ανενόχλητος μέσα στην πατρίδα μας για να φωνάξει ότι η Ελλάδα ανήκει στους Αλβανούς όσο και στους Ελληνες!
Ολα τα παραπάνω η ελληνική κυβέρνηση τα θεωρεί μάλλον ασήμαντα, γι᾽ αυτό επί της ουσίας σιωπά. Ανέχεται τις προσβολές και την απαξίωση και πανηγυρίζει επειδή «συμφωνήσαμε ότι σε κάποια θέματα διαφωνούμε»! Κι αυτή ίσως να είναι η καλή εκδοχή! Γιατί, αν αρχίσουμε να εξετάζουμε πού συμφωνούμε, τότε ίσως να μας ζώσουν περισσότερο τα φίδια!
Αλήθεια, εκείνο το περίφημο ελληνοτουρκικό ενεργειακό φόρουμ (Κωνσταντινούπολη, 25.4.2024, με τον χαιρετισμό των υπουργών Ενέργειας Σκυλακάκη και Μπαϊρακτάρ!), όπου προτάθηκε και εξετάστηκε η δυνατότητα ηλεκτροδότησης των νησιών μας από τα μικρασιατικά παράλια (δηλαδή η πλήρης εξάρτησή τους από την Τουρκία!), αποτελεί μήπως ένα τέτοιο σημείο συμφωνίας;
Υποψήφιος ευρωβουλευτής με το Εθνικό Μέτωπο
[email protected]
