Δείτε, παρακαλώ, προσεκτικά τον χάρτη της διασπασμένης Λιβύης και της κατάστασης που επικρατεί στη Μέση Ανατολή και την Αφρική, από τον Λίβανο και τη Συρία έως την Αίγυπτο και την Τυνησία. Θα το εμπεδώσετε αμέσως:
- Από τον Μανώλη Κοττάκη
Η Ελλάς και η Δύση ευρύτερα πληρώνουμε σήμερα τα επίχειρα της αλλοπρόσαλλης αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής των Δημοκρατικών στην περιοχή.
Οι ΗΠΑ υποκίνησαν την Αραβική Άνοιξη, ανέτρεψαν μια σειρά από καθεστώτα και δικτάτορες στην Τυνησία, στη Λιβύη και την Αίγυπτο (μόνο η Συρία δεν «έπεσε»), στόχευσαν τον έλεγχο των ενεργειακών πηγών της Μεσογείου και, αντί αυτού, τι πέτυχαν τελικώς; Αποχώρησαν από την περιοχή και άφησαν ζωτικό χώρο στους Ρώσους (κυρίως) και τους Τούρκους, η Μόσχα υλοποίησε το παλαιό της όνειρο, να πατήσει στη Μέση Ανατολή, η Τουρκία ακολούθησε και τώρα τρέχουμε όλοι μαζί να λύσουμε τα προβλήματα ασφαλείας που δημιουργήθηκαν!
Ο Πούτιν έχει λόγο σε όλη σχεδόν την περιοχή και τίποτε δεν συμβαίνει αν δεν ερωτηθεί, ενώ ο Ερντογάν, ενθαρρυμένος από την ψοφοδεή πολιτική των ΗΠΑ απέναντί του, ανοίγει βάση στη Λιβύη, διεκδικεί τον υποθαλάσσιο ορυκτό πλούτο της και κάνει άνω κάτω τους Αιγυπτίους. Τους Αιγυπτίους, που θεωρούν ότι πλέον αντιμετωπίζουν μείζον ζήτημα εθνικής ασφαλείας με την Τουρκία, παρούσα με ορμητήριο στη Λιβύη (στρατιωτική βάση) αλλά και παρούσα στο έδαφός τους μέσω του δικτύου Αδελφών Μουσουλμάνων.
Ο ιστορικός του μέλλοντος θα έχει να πει τα «καλύτερα», λοιπόν, όταν θα κληθεί να περιγράψει τη «διορατική πολιτική» των ΗΠΑ σε όλη την περιοχή στις αρχές του 21ου αιώνα. Ανέτρεψαν -απερίσκεπτα- τους δικτάτορες Καντάφι, Μπεν Αλι και τον Χόσνι Μουμπάρακ υπέρ της Δύσης, υποτίθεται, και τελικά πέτυχαν ένα νέο τοπίο, που λειτουργεί στην πράξη κατά των συμφερόντων της Δύσης!
Ανέτρεψαν στην Ελλάδα τον Καραμανλή για να ανακοπεί η κακόβουλη ρωσική επιρροή στην περιοχή και τελικώς αυτή αντί να ανακοπεί… επεκτάθηκε: Στην Τουρκία, στην οποία εστράφη ο Πούτιν (μετά το άδειασμα της κυβέρνησης Παπανδρέου, το 2010) και σε Μέση Ανατολή, Συρία και Λιβύη. Σκεφτείτε, μάλιστα, ότι ο Καραμανλής ανετράπη γιατί οι ΗΠΑ, σύμφωνα με μελέτη του Ινστιτούτου Χάντσον, θεωρούσαν ότι οι Ρώσοι θα αξιοποιούσαν τους αγωγούς φυσικού αερίου για να φτάσουν στη Μέση Ανατολή! Τελικά έφτασαν έως εκεί και χωρίς τους αγωγούς! Πρόκειται, αν μη τι άλλο, για πολιτική που αξίζει ένα μεγάλο διεθνές βραβείο.
Οι Δημοκρατικοί που την επινόησαν πρέπει να δοξαστούν. Και αν επιμένω να υπενθυμίζω στις λεπτομέρειές της αυτή την πολιτική σήμερα, είναι διότι η Ελλάς και ο δυτικός κόσμος είναι αυτοί που πληρώνουμε ακριβά το μάρμαρο των επιλογών που έκανε το «σοφό» State Department. Όχι οι χαρτογιακάδες του, που, υπακούοντας στο αίτημα των πολυεθνικών να μειωθεί το country risk -πριν αρχίσουν έρευνες στη «λεκάνη του Ηροδότου»-, ανέτρεψαν τους απρόβλεπτους δικτάτορες από φόβο μην εθνικοποιήσουν τα κοιτάσματα. Αποδεικνύεται στην πράξη ότι οι δικτάτορες ήταν λιγότερο επικίνδυνοι για τη Δύση από το χάος που έφερε η αμερικανική εξωτερική πολιτική σε αυτή την περιοχή. Και πάντως περισσότερο φιλικοί προς την Ελλάδα, ασχέτως αν εμείς ειρωνευόμασταν την «τζαμαχιρία» τους.
Καταλογίζω σήμερα ευθύνες και αναδεικνύω τον νέο συσχετισμό για δύο λόγους, αγαπητοί αναγνώστες: Ο πρώτος είναι για να αναδείξω τις ευθύνες των ΗΠΑ για όλο το χάος που προκάλεσε η ασύνετη πολιτική τους σε όλη την περιοχή και, με αφορμή τη Λιβύη, να υπογραμμίσω ότι έχουν ηθικό χρέος να σταθούν εμπράκτως στο πλάι της Ελλάδας στην κρίση με την Τουρκία. Ως ελάχιστη ένδειξη αναγνώρισης των ευθυνών τους σε μια περιοχή που κάποτε ανήκε στην επιρροή της Δύσης και τώρα διεκδικείται ανοιχτά από τη Ρωσία και την Τουρκία.
Ο δεύτερος λόγος είναι για να επισημάνω ότι, όπως διαφαίνεται στη Λιβύη και τη Συρία, η συμμαχία Τουρκίας – Ρωσίας δεν είναι απολύτως στέρεα. Δεν συμφωνούν σε όλα. Ο Ερντογάν δείχνει τάσεις αυτονόμησης έναντι του Πούτιν, διεκδικώντας τον έλεγχο της κυριαρχίας της Λιβύης αλλά και την αξιοποίηση των κοιτασμάτων που υπάρχουν στον βυθό της θάλασσας έξω από τον κόλπο της Σύρτης. Ίσως αυτό να είναι το κρίσιμο λάθος του: Ανοίγει υπερβολικά τα «πανιά» του. Ίσως αυτή να είναι η ευκαιρία μας να πάρουμε εμείς ξανά μαζί μας τους Ρώσους.
Αυτή τη στιγμή μοιάζει ουτοπικό, αδύνατον, ίσως όμως και να μην είναι: Να φέρουμε δηλαδή Αμερικανούς και Ρώσους μαζί στα νερά μας και να βραχυκυκλώσουμε τον Ερντογάν. Δεν διεκδικούμε το μονοπώλιο της γνώσης και δεν έχουμε τα δεδομένα για να το κάνουμε.
Χρησιμοποιούμε απλώς την κοινή λογική (η οποία δεν είναι και τόσο κοινή πλέον στην Ελλάδα, αλλά, αν κρίνουμε και από όσα συμβαίνουν γύρω μας, ούτε και στον κόσμο). Άλλο όπλο, όμως, δεν έχουμε. Η λογική νικά -ενίοτε- την παραφροσύνη.
