Αντί του τακτικού σημειώματός μου σήμερα επιλέγω να σας μεταφέρω τη στιχομυθία δύο Ελλήνων αξιωματικών, που έζησαν από κοντά τα δραματικά γεγονότα του 1974.
- Από τον Μανώλη Κοττάκη
Καταγράφεται στο συγκλονιστικό από ιστορικής σημασίας βιβλίο του Μίμη Ανδρουλάκη «Αγάπη μέδουσας», στο οποίο αποκαλύπτει σπάνιες μαρτυρίες για το Κίνημα Του Ναυτικού του 1974, αλλά και «ζωγραφίζει» με μοναδική ακρίβεια τις προσωπικότητες των μοιραίων πρωταγωνιστών: του Δημήτρη Ιωαννίδη και του Γεωργίου Παπαδόπουλου.
Αποφασίζω να σας μεταφέρω τη στιχομυθία γιατί από αυτή προκύπτει η καταρχήν απάντηση για το πότε αρχίζουν διαπραγματεύσεις οι Τούρκοι: πριν από στρατιωτική ενέργεια ή έπειτα από στρατιωτική ενέργεια; Δεδομένου ότι στην πατρίδα μας έχει αρχίσει δημόσια συζήτηση για τη συνεκμετάλλευση των πόρων της Μεσογείου τη στιγμή που καθημερινώς στο Αιγαίο συμβαίνουν περίεργα πράγματα, αξίζει να διαβάσουμε τον συγκλονιστικά επίκαιρο διάλογο των αξιωματικών. Εξελίσσεται όταν:
-Τούρκοι συνάδελφοί τους στο ΝΑΤΟ προειδοποιούν για την εισβολή,
-οι ετοιμασίες για τον «Αττίλα 1» έχουν αρχίσει
–η δικτατορία Ιωαννίδη δίνει οδηγίες για διάλογο με αντικείμενο τη συνεκμετάλλευση, αγνοώντας προειδοποιήσεις για εισβολή. Αντιγράφω από τις σελίδες 262-263 του βιβλίου Ανδρουλάκη.
«… Όταν βγήκαν τα τανκς στους δρόμους της Λευκωσίας κι όταν οι πραξικοπηματίες βομβάρδιζαν το προεδρικό Μέγαρο και βιάστηκαν να θριαμβολογήσουν ότι ο Μακάριος είναι νεκρός κι όταν οι νατοϊκοί συνάδελφοι του προανήγγειλαν δημόσια την εισβολή, ε ακόμη και τότε η επίσημη Αθήνα τους καθησύχαζε “Να είστε φιλικοί με τους Τούρκους συναδέλφους σας, να τους καθησυχάζετε πως ο Ιωαννίδης δεν σκοπεύει την Ένωση”. Έβγαλε απλώς από τη μέση το αγκάθι Μακάριος που είναι το εμπόδιο στην οριστική λύση. Και το κυριότερο -γράψτε το μην κάνετε κάποιο λάθος- ο αρχηγός και η κυβέρνηση Ανδρουτσόπουλου […] είναι πρόθυμοι να δημιουργήσουν μαζί με τη σύμμαχο Τουρκία μια κοινή εταιρεία για την εξερεύνηση και εξόρυξη των κοιτασμάτων πετρελαίου στο Αιγαίο και βέβαια να κατανείμουν αναλογικώς τα κέρδη. Αυτή είναι η ενδεδειγμένη λύσις και όχι η παράδοσις της ελληνικής υφαλοκρηπίδας στην Τουρκία διότι τότε η Ελλάδα θα έχανε τον έλεγχο επί των νήσων της […]
[…] Σκέψου, Παύλο, να ακούς αυτά τα τρελά πράγματα από την Αθήνα ενώ ο “Αττίλας 1” είχε ξεκινήσει. Οι Τούρκοι γνώριζαν και το διαλαλούσαν ότι τα ελληνικά άρματα μάχης και οι δυνάμεις της Εθνικής Φρουράς εγκατέλειψαν τις ύποπτες για απόβαση περιοχές της Κερύνειας και στήθηκαν έξω από το “Χίλτον” στη Λευκωσία στο πλαίσιο του πραξικοπήματος. Κάποιος Ολλανδός συνάδελφος διαβεβαίωνε τη σύζυγό μου στις 17 Ιουλίου: “Οι Τούρκοι πρέπει να έχουν εξασφαλίσει τη σιωπηρή αγγλοαμερικανική συγκατάθεση για την απόβασή τους στην Κύπρο. Την αμερικανική σίγουρα. Μη μου λες λοιπόν ότι η Ελλάδα θέλει διαπραγμάτευση. Μόνον όταν ολοκληρώσουν την επιχείρησή τους οι Τούρκοι στην Κύπρο θα πάνε σε διαπραγμάτευση! Μέχρι τότε θα σας κοροϊδεύουν για να κερδίσουν χρόνο, ενώ οι Αμερικανοί θα σας απαγορεύσουν να κηρύξετε πόλεμο για μην επωφεληθούν υποτίθεται οι Σοβιετικοί”.
[…] Μόλις συνέβησαν όλα αυτά άρχισε η αποκαθήλωση του Ιωαννίδη… Οι Αμερικανοί δεν τον χρειάζονταν άλλο».
Πάσα ομοιότης με το σήμερα είναι βεβαίως συμπτωματική και αποπροσανατολιστική. Ωστόσο το δίδαγμα είναι πως:
Α) Η Τουρκία ιστορικά εξασφαλίζει ανοχές της Δύσης πριν από κάθε στρατιωτική ενέργειά της,
Β) ο «Αττίλας» προηγείται των διαπραγματεύσεων…
