Οι διπλωματικές επιτυχίες της κυβέρνησης παράγουν τέχνη. Ιδού ένα ποίημα για την υπόθεση της Λιβύης
- Από τον Παναγιώτη Λιάκο
Γιατί εμένα μοναχά να τρώει η αγωνία;
Άδικο μέγα, αίσχιστο, με έχουν στη γωνία!
Ζορίζομαι κι οργίζομαι, ανάβω και κορώνω
το μεταδίδουν ΜΜΕ που τα καλοπληρώνω.
Τσαντίστηκα και άναψα πηγαίντε να κρυφτείτε!
Αλλά το ξανασκέφτηκα, κρύβομαι, μη με δείτε…
Λένε θα παν να συσκεφθούν για εμέ δίχως εμέ;
Για ποιόνε με περάσανε, για κάναν τελεμέ;
Θέλω κι εγώ να πάω εκεί, να πω για τη Λιβύη,
μα ένα αίσθημα φρικτό αίφνης με καταλύει.
Άχου, δεν είναι δυνατόν! Πάλι ο Γερμανός,
ο Ούνος φέσι φόρεσε, ίδιος Οθωμανός!
Άχτια πολλά βγάζει συχνά σε βάρος της Ελλάδας,
μας εκδικείται ένεκα της δόξας της Παλλάδας.
Γινάτι έχει δολερό από την Κατοχή,
τα όνειρα του Τρίτου Ράιχ τα σβήσαμε με Χ.
Το ΟΧΙ το μεταξικό τούς έκαψε τη γούνα,
μα ύστερα μας ρούφηξαν το αίμα με φυσούνα.
Κι εγώ ο τλήμων νόμιζα πως θα με ανταμείψει,
τι γαλιφιές που έκανα και τούμπες… θα μου στρίψει!
Καλό παιδί δεν ήμουνα; Δεν είπα «ναι» σε όλα;
Κι αντί ο σκύλος, το λουρί την έφαγε τη φόλα.
Κυριάκο, Ντόρα και λοιποί μικροί μου Μετερνίχοι,
πώς θα νικήσετε θεριό αν δεν μπορείτε… νύχι;
