Χθες με την Τζούλια παρακολουθήσαμε στο Ίδρυμα «Μιχάλης Κακογιάννης» μια σπουδαία για την Ιστορία του ελληνικού θεάτρου παράσταση, την «Ιστορία χωρίς όνομα».
- Από τον Φαήλο Μ. Κρανιδιώτη*
Θα έλεγα, σπουδαία για την Ελλάδα ως Ιστορία και για τον άνθρωπο ως συγκίνηση και κατάδυση στον αυθεντικό έρωτα ανάμεσα σε έναν άντρα και μια γυναίκα.
Κανείς από τους νεκρούς ήρωες δεν έχει επηρεάσει τη σκέψη μου και τη στάση ζωής μου όσο ο Ίων Δραγούμης, το έργο και το παράδειγμά του. Μοιραία έπεσα και πάνω σε αυτή την ιστορία αγάπης. Έχω διαβάσει τα πάντα για το θέμα, για το κρυφό δράμα του έρωτα δύο εκ των σπουδαιότερων Ελλήνων του νεότερου Ελληνισμού, της Πηνελόπης Δέλτα και του Ίωνα Δραγούμη, του Ιδα της λογοτεχνίας μας.
Η ηγερία του ελληνικού εθνισμού και ο πρακτικός και φλογερός εργάτης της εθνικής ολοκλήρωσης συναντήθηκαν στη ζωή και αγαπήθηκαν με ένα ανολοκλήρωτο πάθος. Έχω διαβάσει ό,τι έγραψαν οι ίδιοι και ό,τι γράφτηκε γι’ αυτούς.
Η σκηνοθεσία του Κώστα Γάκη, που έγραψε και τη μουσική, είναι ιδιοφυής, δίνει ευρηματικές λύσεις στην απόδοση συναισθημάτων, ακόμη και φυσικών ήχων που πλαισιώνουν μια πλοκή, βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Στ. Δάνδολου και στα ίδια τα λόγια, στις επιστολές, στα ημερολόγια αλλά και στο συγγραφικό έργο των δύο ηρώων.
Θα πρέπει να περάσει από την εξαίρετη αμφιθεατρική αίθουσα της Πειραιώς όλο το ελληνικό θέατρο, για να δουν, να διδαχθούν από τον κ. Γάκη, πώς με σύγχρονο τρόπο μπορείς να καταπιαστείς με ένα θέμα της ελληνικής Ιστορίας και με πρωτοποριακά αλλά απλά μέσα να πάρεις τον θεατή από το χέρι και να τον ανεβάσεις σκαλί σκαλί στη σκάλα της συγκίνησης και της βαθιάς ενσυναίσθησης του πάθους της ανθρώπινης ψυχής, βιώνοντας παράλληλα μια σπουδαία περίοδο της Ιστορίας του Έθνους, από το 1905 που γνωρίζονται οι δύο νέοι στην Αλεξάνδρεια, ύστερα στη δολοφονία του Ίωνος το 1920, έως την αποφράδα ημέρα της εισόδου των γερμανικών στρατευμάτων στην Αθήνα το 1941, όταν η Πηνελόπη Δέλτα αυτοκτόνησε στο σπίτι της στην Κηφισιά, μη αντέχοντας, αυτή η εμβληματική μορφή του αγώνα για τη Μεγάλη Ιδέα, να βλέπει τα όνειρα τα δικά της και του Ίωνος όχι απλά συντρίμμια, αλλά τη χώρα να υποδουλώνεται στη βαρβαρότητα.
Συγκλονιστικός ο Τάσος Νούσιας, αποδίδει την τιτάνια εθνική προσωπικότητα του Δραγούμη αλλά και την παθιασμένη ψυχή του άνδρα. Ο Νούσιας είναι αδιαμφισβήτητα πλέον στην κορυφή των ηθοποιών της γενιάς του. Την Πηνελόπη Δέλτα υποδύεται σε νεαρή ηλικία η Μαρία Παπαφωτίου, με μια εσωτερική δύναμη που καθηλώνει και που αποδίδει πλήρως το πάθος και τα ηθικά αδιέξοδα της Πηνελόπης Δέλτα.
Τη Δέλτα στην ωριμότητά της υποδύεται με εξαιρετικό τρόπο μια σπουδαία και πολύπειρη ηθοποιός και κατά την ταπεινή μου γνώμη η ωραιότερη Ελληνίδα που πέρασε από το σανίδι και την κινηματογραφική και τηλεοπτική κάμερα, η Μπέτυ Λιβανού.
Εξαιρετικοί και ευρηματικοί στην υποκριτική τους, ο Στάθης Μαντζώρος στον ρόλο του Στέφανου Δέλτα, η Ανθή Φουντά στον ρόλο της υπηρέτριας Μαριάνθης, ο Αργύρης Γκαγκάνης στον ρόλο του γιατρού Φρίντμαν και σημειώστε με προσοχή το όνομα του βοηθού του, του Στέλιου Γιαννακού, που έδειξε τη στόφα ενός γνήσιου ξεχωριστού ταλέντου.
Χωρίς να αδικώ τους άλλους δευτεραγωνιστές, που ήταν όλοι εξαιρετικοί, αυτός ο ηθοποιός, αν του δοθούν κι άλλες κατάλληλες ευκαιρίες, θα αφήσει γερό αποτύπωμα στο ελληνικό θέατρο. Συγχαρητήρια αξίζουν σε όλους τους συντελεστές και, φυσικά, στο Ίδρυμα «Μιχάλης Κακογιάννης», που σε αντίθεση με άλλα δεν ακολουθεί τον συρμό των αποστόλων του μαρασμού και τόλμησε να ανεβάσει μια ταυτοτική παράσταση.
Όμως αυτή η γνήσια, πρωτοποριακή στη σκηνοθεσία της και ευρηματική στα λιτά μέσα της και με μεγάλο ταλέντο από τους ηθοποιούς παράσταση θέλει να τη στηρίξουμε, να γεμίζει η αίθουσα, όπως ήταν κατάμεστη χθες. Αγοράστε εισιτήρια, πάρτε την οικογένεια και τους φίλους σας και πηγαίνετε να τη δείτε. Πιστέψτε με, θα είναι μια εθνική και ανθρώπινη πνευματική εμπειρία για καθέναν σας.
Στο σκοτάδι της πλατείας θα βιώσετε κάτι σπάνιο και θα δώσετε με το χειροκρότημά σας σε όλους της τους συντελεστές τη μεγαλύτερη ικανοποίηση στη φιλοτιμία τους, την οποία υπηρετούν με τόσο ταλέντο σε αυτή τη μοναδική στιγμή για το αληθινό ελληνικό θέατρο…