Σε ένα ευνομούμενο κράτος, η σημαία και τα εθνικά σύμβολα αντιμετωπίζονται με σεβασμό όχι μόνο από το σύνολο του πληθυσμού, αλλά και από τις πολιτικές ελίτ, επειδή η εικόνα τους άπτεται της απαίτησης του έθνους για πολιτικές και κοινωνικές ελευθερίες, καθώς και για δίκαιη κατανομή του πλούτου.
- Από τον Αλκιβιάδη Κ. Κεφαλά
Αυτές οι πολιτικές Αρχές αποτελούν τις ικανές και αναγκαίες συνθήκες της ενοποίησης, της κατανόησης και της επικοινωνίας της «κοινότητας των πολιτών» με την εξουσία, με την προϋπόθεση βεβαίως ότι η δεύτερη είναι διατεθειμένη να εργαστεί προς αυτή την κατεύθυνση και να υπηρετήσει το συμφέρον του λαού.
Η σημαία λοιπόν συμβολίζει το εθνικό ιδεολόγημα, που δεν μπορεί να είναι άλλο από την απαίτηση για ελευθερία, δικαιοσύνη και δίκαιη κατανομή των αγαθών. Συνεπώς, το εθνικό ιδεολόγημα, τα σύμβολά του, η Ιστορία, ο εθνικός πολιτισμός και η παράδοση είναι δυνατόν να τύχουν σεβασμού από την εξουσία μόνο εάν η τελευταία είναι διατεθειμένη να υπηρετήσει τον λαό.
Αντιθέτως, αυτά αποτελούν εμπόδιο στη λειτουργία της κυρίαρχης πολιτικής τάξης, εάν ασκεί την εξουσία με σκοπό να υπηρετεί τις παγκόσμιες χρηματοοικονομικές ελίτ. Συνεπώς, η αποεθνικοποίηση και η απαξίωση των εθνικών συμβόλων είναι τα κυρίαρχα μέσα της εξουσίας για τη μεταφορά του πλούτου των πολιτών στις υπερεθνικές ελίτ.
Στην Ελλάδα, η ιδεολογική επίκληση του πολιτικού συστήματος υπέρ μιας υπερεθνικής κοινωνίας υπηρετείται από το πολιτικό σύστημα μέσω του γερμανικού και του τουρκικού παράγοντα και των ΜΚΟ, που έχουν επιφέρει καθολικό μετασχηματισμό στη λειτουργία της εξουσίας και του πολιτεύματος. Η διεθνιστική πολιτική εξουσία στην Ελλάδα λειτουργεί ως μια καλά αμειβόμενη μεταπρατική και ενδιάμεση γραφειοκρατική τάξη μεταξύ του λαού και των υπερεθνικών ελίτ, με αποστολή τον έλεγχο, την καταπίεση και τη ληστεία των πολιτών.
Στη νέα δομή του ελλαδικού «μετακράτους», οι πολιτικές αποφάσεις αφορούν μόνο την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των πολιτικοοικονομικών ελίτ, ενώ ο λαός έχει την ψευδαίσθηση μέσω της πολιτικής εξαπάτησης ότι μετέχει στη λήψη των αποφάσεων.
Έτσι, ενώ ο Τσίπρας αγνόησε το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος και τη λαϊκή εντολή, μέσω της εξαπάτησης και της προπαγάνδας έχει κατορθώσει η εκλογική του δύναμη να ανέρχεται σήμερα στο 30%. Ο Τσίπρας, όπως και σύσσωμο το πολιτικό σύστημα, απέδειξε ότι η υπέρτατη αξία του «μετακράτους» δεν είναι η εξυπηρέτηση των συμφερόντων του έθνους και του λαού, αλλά οι «αγορές».
Ο διαχωρισμός της κρατικής εξουσίας από το έθνος αποσκοπεί στην αποπολιτικοποίηση του λαού, επειδή το συνεκτικό στοιχείο των πολιτών του «μετακράτους» είναι ο υλικός και ιδεατός καταναλωτισμός. Ο τελευταίος μετατρέπει τον πολίτη σε συγκαταβατικό καταναλωτή των πολιτικών ιδεών των ελίτ, ώστε να εξυπηρετούν μόνο τα οικονομικά τους συμφέροντα.
Επειδή η επίκληση του έθνους υπήρξε το κυρίαρχο ιδεολόγημα της αστικής τάξης για να υπονομεύσει τη φεουδαρχία, η εξουσία της αστικής τάξης στο παγκόσμιο σύστημα διακυβέρνησης έχει αντικατασταθεί από την τάξη του «πρεκαριάτου», που αποτελείται από επιδοματίες και ενοικιαζόμενους εργαζομένους.
Ενώ το αστικό Σύνταγμα αφαίρεσε τη Γη από τους φεουδάρχες, το «μετακράτος» επιχειρεί να αφαιρέσει την ιδιοκτησία από τους πολλούς και να μεταφέρει τον έλεγχό της στις νεωτερικές διεθνιστικές και φεουδαρχικές ελίτ.
Συνεπώς, οι σημαίες και τα σύμβολα δεν αντιπροσωπεύουν μια αφηρημένη εθνική συνείδηση, αλλά είναι οι φορείς ενός συγκεκριμένου πολιτικού περιεχομένου. Ενώ ο εθνικισμός λειτούργησε θετικά για τη δημιουργία ταξικής συνείδησης αρχικά, στο παρελθόν υπήρξε όργανο της εξουσίας, με τον ίδιο τρόπο που σήμερα η αριστερή ιδεολογία και ο πολιτικός ορθολογισμός αποτελούν τα όργανα της παγκοσμιοποίησης.
Για να αποκτήσει ιδεολογική νομιμοποίηση, στο ίδιο μήκος κύματος, η κυβέρνηση Μητσοτάκη αποτελείται και από πρώην αριστερούς, ενώ κάποιοι υπουργοί διετέλεσαν ακόμα και ηγετικά στελέχη της ΚΝΕ. Εδώ έχουμε μια κυβέρνηση που υπηρετεί τις διεθνιστικές ελίτ, επικαλούμενη ψευδεπίγραφα αριστερές ιδεολογικές αρχές.
Έτσι, ο πρωθυπουργός είναι υπερήφανος που η Ελλάδα είναι σήμερα μια διεθνιστική κοινωνία – λεκτική απόδειξη και παραδοχή του γεγονότος ότι η μεταφορά του εθνικού πλούτου στις διεθνιστικές ελίτ νομιμοποιείται πολιτικά, ενώ είναι και κοινωνικά αποδεκτή μέσω της λαϊκής ετυμηγορίας.
Στον απόηχο του γεγονότος του σκισίματος της τουρκικής σημαίας από ευρωβουλευτή, δεν θα μπορούσαμε να μην επικαλεστούμε παλαιά δήλωση στελέχους της κυβέρνησης Μητσοτάκη ότι «είναι αναφαίρετο δικαίωμα καθενός να καίει την ελληνική σημαία». Η απαξίωση των εθνικών συμβόλων από τις ανθελληνικές διεθνιστικές πολιτικές και οικονομικές ελίτ υπήρξε ο προάγγελος των Μνημονίων, της ληστείας του εθνικού και ιδιωτικού πλούτου, του αφοπλισμού της χώρας και της σιωπηλής παραχώρησης της ΑΟΖ στην Τουρκία.
*Διδάκτωρ Φυσικής του Πανεπιστημίου του Manchester, UK, δ/ντής Ερευνών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών
