Ο Κονσταντίν Ουστίνοβιτς Τσερνιένκο ήταν o γενικός γραμματέας του ΚΚΣΕ από τις 13 Φεβρουαρίου 1984 ως τον θάνατό του, στις 10 Μαρτίου 1985.
- Από τον Φαήλο Μ. Κρανιδιώτη
Το 1985 θα γιορτάζονταν τα 40 χρόνια από τη λήξη του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου, που για να τον λένε Πατριωτικό μάλλον το Ιερατείο αποφάσισε πως τελικά, ναι, και οι προλετάριοι και οι εργάτες έχουν Πατρίδα. Έπεσε τότε εντολή για οργασμό δημιουργικότητας στους Σοβιετικούς γραφίστες. Ένα μοτίβο που επελέγη για αφίσα είναι μια κορδέλα που ανεμίζει, ολόιδια σχεδόν με το σήμα που παρουσίασε η Γιάννα Δασκαλάκη – Αγγελοπούλου κ.λπ., για τους παιγνιώδεις «Χαλυβούργαινα», για το 2021.
Μπορεί να είναι σύμπτωσις, μπορεί ο γραφίστας να επικοινώνησε με το πνεύμα του Σοβιετικού συντρόφου του, από αυτούς που σχεδίαζαν όλη τους τη ζωή ροδαλές κομσομόλες και τον Λένιν αγέρωχο, χωρίς το ορθάνοιχτο γυάλινο βλέμμα της σύφιλης τελικού σταδίου που τον έστειλε στον τάφο.
Η κυρία Αγγελοπούλου δεν θυμάμαι ποτέ να μας εντυπωσίασε με την παιδεία της, οπότε αυτό το σοβιετικής αισθητικής και εθνικά αποστειρωμένο έκτρωμα δεν με εξέπληξε. Ύστερα από κάτι δηλώσεις, τη συζήτηση στη Βουλή και το προσκύνημα στην Αριστερά, την οποία η κυβέρνηση διαβεβαίωσε πως δεν θα πηγαίναμε για ένα ενιαίο εθνικό αφήγημα (!), επιβεβαιώνεται και στις λεπτομέρειες το «τούτη η στάνη τέτοιο γάλα βγάζει».
Δεν έχω τίποτα με τη γυναίκα. Λένε πως ήταν συνάδελφος -δεν τη θυμάμαι, μάλλον γιατί είμαι αρκετά μικρότερος-, θυμάμαι όμως όλη αυτή τη σπάταλη γκλαμουριά, τα πούρα – προσωπικά για μένα μια απεχθής εκζήτηση, αλλά κι αυτό δεν με αφορά. Απλά λέω πως, αν θέλαμε να οργανώσουμε ένα πάρτι, όπου οι κυρίες θα βάλουν φορέματα των 10.000 ευρώ για να πάνε να δώσουν από 1.000 ευρώ για τα παιδάκια, θα ήταν ό,τι πρέπει. Για να προβάλει το νόημα της Εθνεγερσίας το 2021 δεν το έχει.
Από το σήμα με την κορδέλα του Τσερνιένκο, την επικεφαλής και ορισμένα πρόσωπα που στελεχώνουν το εγχείρημα, ως διάφορες δηλώσεις και κάτι κακομοίρικα που διαβάζω στη σελίδα της Επιτροπής Αποχρωματισμού του 2021, είναι φανερό πως οι Απόστολοι του Μαρασμού ανέλαβαν πάλι -μάλιστα, εξόδοις μας- να μας σερβίρουν αυτόν τον δύσοσμο πολτό μηδενισμού που πασάρουν για «προοδευτικό» και μοντέρνο.
Καταλαβαίνω γιατί το κάνουν, δεν καταλαβαίνω -ή μάλλον υποψιάζομαι- γιατί η Ν.Δ., η κυβέρνηση της χώρας, για άλλη μια φορά ενδίδει στην παρακμή. Η Αριστερά και οι ομογάλακτοί της μαρξιστές από την ανάποδη, οι νεοφιλελεύθεροι, που κι αυτοί βλέπουν την κοινωνία ταξικά, αλλά από τη μεριά των ισχυρών, με κοινή την απέχθεια στο Έθνος και στα καθήκοντα που αυτό επιβάλλει, θέλουν να ξαναγράψουν την Ιστορία, κι η Ν.Δ. τούς ξαναπροσκυνάει από ενοχή και γιατί έχει αρκετούς τέτοιους στο επιτελείο.
Το άθλιο εγχείρημα του Σκάι πριν από μερικά χρόνια για το 1821, με θρασύ κονφερασιέ τον Τατσόπουλο, ήταν ο πρώτος μεγάλος λαγός για να μας εξοικειώσουν με το κακό και την αναθεώρηση της Ιστορίας.
Το 1821, αδέρφια, είναι επικίνδυνο παράδειγμα. Όποιος κάτσει και διαβάσει τα απομνημονεύματα των αγωνιστών θα διαπιστώσει αυτό που βοά και στις αφηγήσεις των ξένων: Ήταν ένας παλλαϊκός εθνικός και θρησκευτικός πόλεμος κατά του Σουνίτη δυνάστη, κατά της παρηκμασμένης τουρκικής βαρβαρότητας. Ήταν τέτοιο το κοινωνικό εύρος και το βάθος της Επανάστασης, που τα «ταξικά» κ.λπ. ως αναλύσεις κάνουν μόνο για προσάναμμα στο τζάκι, εκτός αν είσαι εντελώς αγράμματος και ηλίθιος γραμμιτζής.
Παράλληλα, η αληθινή ιστορική γνώση θα κάνει αναπόφευκτη τη σύγκριση ανάμεσα στους φιλογενείς εμπόρους και τους πλοιοκτήτες της εποχής, που θυσίασαν τα πάντα και οδήγησαν μαζί με τους κλεφταρματολούς και καπεταναίους τους απλούς ανθρώπους σε έναν τιτάνιο αγώνα «για του Χριστού την πίστη την Αγία και της Πατρίδος την Ελευθερία», και από την άλλη στη σημερινή παρασιτική ψευτοελίτ της κόκας, της βίζιτας, που μετράει τα κότερά της στη Μύκονο και έχει όση πνευματικότητα έχει ο σκύλος μου.
Αν αναθέταμε τους εορτασμούς στον εχθρό, αν τους αναλάμβαναν οι απόγονοι του Δράμαλη, του Χουρσίτ, μπορεί κάποιος από αυτούς με λίγο φιλότιμο να θυμόταν το φιλί του Ιμπραήμ στον Παπαφλέσσα στο Μανιάκι και να απέτιαν φόρο τιμής στη γενναιότητα των αγωνιστών, πριν μας πουν πως ζούσαμε… καλύτερα υπό τον ζυγό.
Φοβάμαι πως, αν κάποιοι τοπικοί φορείς και λίγοι αληθινοί εθνοαστοί δεν πάρουν δικές τους πρωτοβουλίες, τιμώντας τη ρωμαλέα γενναιότητα, το Ορθόδοξο πάθος και την ελευθεροφροσύνη του Κολοκοτρώνη, του Καραϊσκάκη, του Πρίγκιπα Αλεξάνδρου Υψηλάντη και των μαυροντυμένων φοιτητών του, τότε θα μείνουμε με τον γκρίζο αναθεωρητισμό του επιτελείου της Χαλυβούργαινας και την κορδέλα του Τσερνιένκο. Τιμή στο αγωνιζόμενο Έθνος και στους Ήρωες του, στην Αγία Πίστη τους. «Όχι» στην παρακμή.
*Δικηγόρος – πρόεδρος της ΝΕΑΣ ΔΕΞΙΑΣ, www.neadexia.gr