Ανάμεσα στα παιδιά χωρίς γονείς και στους γονείς χωρίς παιδιά υπάρχει ο τοίχος της γραφειοκρατίας
- Από τον Παναγιώτη Λιάκο
Έλαβα από τον Βαγγέλη, που είναι καλός φίλος και αναγνώστης της «δημοκρατίας», μια ηλεκτρονική επιστολή εκ μέρους της Ομάδας του Facebook «Μελλοντικοί γονείς – υποψήφιοι ανάδοχοι και θετοί γονείς (Πρωτοβουλία Νομού Ευβοίας)», που εξηγεί την περιπέτεια στην οποία υποβάλλονται όσοι επιθυμούν να υιοθετήσουν παιδιά στην Ελλάδα. Δημοσιεύεται ως έχει.
«Δημιουργήσαμε πρόσφατα την ομάδα μας από ανάγκη να βοηθηθούμε και να βοηθήσουμε στη διαδικασία της υιοθεσίας. Όταν ψηφίστηκε ο νόμος 4538/2018, θεσπίστηκε μια διαφορετική λειτουργία της υιοθεσίας, η οποία ωστόσο, δύο χρόνια μετά τη δημοσίευση του νόμου, έχει μείνει στα χαρτιά, έχοντας παγώσει επί δύο χρόνια οποιαδήποτε επίσημη υιοθεσία, που σημαίνει ότι επί δύο και πλέον χρόνια η ιδρυματοποίηση καλά κρατεί.
Συγκεκριμένα, όσον αφορά τις δικές μας αιτήσεις, σύμφωνα με τον νόμο, θα έπρεπε να έχουν ολοκληρωθεί οι διαδικασίες μέσα σε έναν χρόνο και ήδη έχουν περάσει πλέον δύο χρόνια χωρίς κάποιο αποτέλεσμα. Το κράτος είναι ανέτοιμο να αναλάβει τις διαδικασίες από το ένα στάδιο στο άλλο.
Έχοντας ολοκληρώσει οι περισσότεροι από μας την κοινωνική έρευνα (που αφορά το πρώτο στάδιο), δεν μπορούμε να προχωρήσουμε, γιατί τα επόμενα στάδια κωλυσιεργούν στη γραφειοκρατία. Συγκεκριμένα, το επόμενο στάδιο αφορά μια σειρά σεμιναρίων 30 ωρών που πρέπει να παρακολουθήσουν οι υποψήφιοι γονείς, το οποίο ακόμη δεν έχει θεσπιστεί πώς θα εφαρμοστεί, και αυτό σημαίνει ότι παγώνει η όλη η διαδικασία της υιοθεσίας, με αποτέλεσμα να παραμένουν τα παιδιά στα ιδρύματα αιχμάλωτα, με ό,τι αυτό σημαίνει για τη μελλοντική ζωή τους ως ενήλικες.
Και, μέσα σε όλα αυτά, υπάρχουν ενέργειες που γίνονται με πρωτοβουλία κάποιων ιδιωτικών ιδρυμάτων να τοποθετούνται παιδιά σε οικογένειες, παρακάμπτοντας τη νόμιμη διαδικασία, δημιουργώντας δύο μέτρα και δύο σταθμά. Ως υποψήφιοι θετοί γονείς, ζητάμε την υλοποίηση του νόμου και να ”ξεπαγώσει” η όλη διαδικασία όσο πιο σύντομα γίνεται. Υπάρχουν αιτήματα από το 2016 και παιδιά που μπορούν να βρουν οικογένεια συνεχίζουν να βρίσκονται στην ορφάνια με ευθύνη του κράτους».
Είναι στ’ αλήθεια θλιβερό αυτό το χρυσοπληρωμένο κράτος να λειτουργεί σαν πολλαπλασιαστής της δυστυχίας και της μοναξιάς.
