Το γεγονός της εισβολής των λαθρομεταναστών στην πατρίδα μας δημιουργεί πλέον σε όλη την Ελλάδα μια σειρά από προβλήματα κοινωνικά, πολιτικά, αλλά και εθνικής ασφάλειας.
- Από τον Γιάννη Χ. Κουριαννίδη
Ο ελληνικός λαός, παρά την προσήλωσή του στην (χαρακτηριστική στη διαχρονική συμπεριφορά του) αξία της φιλοξενίας, συνειδητοποιεί πλέον τους μεγάλους κινδύνους για την κρατική και εθνική επιβίωσή του, που δημιουργούνται από τη μη αντιμετώπιση αυτής της κατάστασης.
Οι συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας είναι πλέον συνεχείς, μαζικές και με συμμετοχή ανθρώπων που στην πλειονότητά τους δεν είχαν μέχρι σήμερα εμπειρία συμμετοχής σε τέτοιου είδους αντιδράσεις. Οι επαπειλούμενες ανησυχητικές εξελίξεις τούς οδήγησαν να βγουν στους δρόμους και να διεκδικήσουν το αυτονόητο από μια -υποτίθεται- ευνομούμενη Πολιτεία: το δικαίωμα στην ασφάλεια των ιδίων και των οικογενειών τους, αφού το «προνόμιο» της βαριάς εγκληματικότητας, που ήταν μέχρι πρότινος χαρακτηριστικό των μεγαλουπόλεων, δυστυχώς στις μέρες μας αποτελεί σχεδόν καθημερινότητα σε ολόκληρη τη χώρα.
Το πρόβλημα υπάρχει εδώ και χρόνια, αλλά κορυφώθηκε εξαιτίας των ιδεοληψιών της Αριστεράς που κυβέρνησε τη χώρα, όταν με τις πρακτικές της ουσιαστικά προσκάλεσε όλους αυτούς στην πατρίδα μας. Δυστυχώς, συνεχίζεται με την ανικανότητα (ή μήπως και απροθυμία;) και της σημερινής κυβέρνησης να το αντιμετωπίσει αποτελεσματικά.
Στην πραγματικότητα, πέραν κάποιων μεταβολών στην ορολογία του προβλήματος (λ.χ., άρχισε να διαχωρίζει τους «μετανάστες» από τους «πρόσφυγες»), αλλά και μερικές αναιμικές υποσχέσεις περί άμεσων «επαναπροωθήσεων» τουλάχιστον των παραβατικών στοιχείων, και η σημερινή κυβέρνηση δείχνει να αντιμετωπίζει το όλο θέμα ως μια προοπτική επίλυσης του… δημογραφικού προβλήματος της Ελλάδας, καταδεικνύοντας στην πράξη πόσο μακριά βρίσκεται από την αντίληψη ενός εθνικού κράτους, δηλαδή ενός κράτους Ελλήνων.
Το θέμα όμως δεν είναι τι κάνει το πολιτικό προσωπικό της πατρίδας μας, αλλά τι κάνουν οι πολίτες της. Αν, δηλαδή, επιθυμούν πραγματικά τη λύση αυτού του «γόρδιου δεσμού» ή απλώς επιθυμούν τη μετατόπισή του μακριά από τη γειτονιά τους. Το αναρωτιέμαι αυτό, διότι ακόμη και σε αυτή τη μεγαλειώδη διαμαρτυρία των κατοίκων του ανατολικού Αιγαίου στην Αθήνα το κυρίαρχο αίτημα ήταν η αποσυμφόρηση των νησιών μας.
Ουσιαστικά, δηλαδή, η μεταφορά του προβλήματος σε άλλες περιοχές της πατρίδας μας. Το ίδιο παρατηρείται και σε τοπικές διαμαρτυρίες, κυρίως σε περιοχές όπου πρόκειται να δημιουργηθούν hot spots. Αυτό συμβαίνει διότι δεν έχει καλλιεργηθεί μια γενικότερη αντίληψη για την ανατροπή όλου αυτού του σάπιου, διεφθαρμένου και ανίκανου διακομματικού προσωπικού, που έχει αλώσει τους θεσμούς και τα όργανα διοίκησης της πατρίδας μας.
Οι τρόποι αντίδρασης του λαού μας προσκρούουν ακριβώς πάνω σε αυτό. Γι’ αυτό και τα συλλαλητήρια μένουν στις πλατείες, οι ομιλίες δεν ξεπερνούν τους τέσσερις τοίχους των αιθουσών που πραγματοποιούνται, τα ψηφίσματα δεν διαπερνούν το βουλοκέρι των αυτιών των αρμοδίων κ.λπ. Αυτό που απαιτείται είναι μια πολιτική αλλαγή. Με νέα πρόσωπα και νέα αντίληψη, επικεντρωμένη στα εθνικά μας δίκαια και στις κοινωνικές μας κατακτήσεις.
Είναι ιδιαιτέρως αξιοσημείωτο και παρηγορητικό ότι οι Ελληνες αποφάσισαν να αγωνιστούν και αναζητούν πώς πρέπει να γίνει αυτό και όχι αν πρέπει να γίνει. Αυτό που λείπει είναι ο συντονισμός όλων αυτών των πρωτοβουλιών, ώστε να παραχθεί επιτέλους ένα πολιτικό αποτέλεσμα. Η συμμετοχή σε θεσμικά όργανα και διαδικασίες, και η ανάδειξη ανθρώπων με προσήλωση στις αξίες του Ελληνισμού αποτελούν τη μοναδική προοπτική αναγέννησης της πατρίδας μας και της επαναφοράς του κράτους στον πραγματικό του ρόλο, δηλαδή ως κουκούλι προστασίας του έθνους μας.
* Δημοτικός Σύμβουλος Θεσσαλονίκης, «Θεσσαλονίκη Πόλη Ελληνική»,
[email protected]
