Ορισμένα πράγματα μιλούν μόνα τους.
- Από τον Γιώργο Χαρβαλιά
Ή αλλιώς, χωριό που φαίνεται κολαούζο δεν θέλει… Με το που ανακοίνωσε, ορθά, ορθότατα, η κυβέρνηση το προσωρινό πάγωμα της υποβολής αιτήσεων για άσυλο, ποιοι βγήκαν να την κατακεραυνώσουν; Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ντόπιοι «αλληλέγγυοι», οι οργανώσεις του Σόρος και άλλες ομοειδείς ΜΚΟ και, βεβαίως, πρώτη και καλύτερη, η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ, που συντηρείται από την ύπαρξη του προβλήματος και έχει κάθε λόγο να προσβλέπει στη γιγάντωσή του.
Στην περίπτωση της πρόσφατης απόπειρας μαζικής λαθροεισβολής στον Έβρο είναι απολύτως ενδεικτικό ότι ο ΟΗΕ, όπως και οι περισσότεροι Ευρωπαίοι, αποφεύγει συστηματικά να κατονομάσει τη γενεσιουργό αιτία. Δεν γίνεται καμία αναφορά στην Τουρκία ως πηγή του προβλήματος και εντελώς προκλητικά δεν προσδιορίζεται η Ελλάδα ως αποκλειστικός αποδέκτης, αλλά προστίθεται και η Βουλγαρία, παρότι έως σήμερα δεν είχε ούτε μία παράνομη είσοδο στο έδαφός της!
Αυτή η υιοθέτηση μιας πολιτικής δύο μέτρων και δύο σταθμών από τον διεθνή οργανισμό, που καλείται -υποτίθεται- να διαχειριστεί σε διεθνές επίπεδο τον πονοκέφαλο της λαθρομετανάστευσης, υποκρύπτει σαφέστατη μεροληψία, αλλά και σκοπιμότητες. Την έχουμε ζήσει, άλλωστε, αυτή τη διακριτική μεταχείριση και σε άλλου είδους «μεσολαβήσεις» των Ηνωμένων Εθνών, με κορυφαίο παράδειγμα το Κυπριακό. Και βεβαίως θα πρέπει να είμαστε εξαιρετικά επιφυλακτικοί σε μελλοντικές «διαιτησίες», όπως αυτή του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης, που υπάγεται επίσης στον ΟΗΕ και κάποιοι σήμερα στην Ελλάδα διαφημίζουν ως πεδίο λύσης για την ελληνοτουρκική διένεξη.
Ειδικότερα σε ό,τι αφορά το λαθρομεταναστευτικό, η στάση της αρμόδιας υπηρεσίας των Ηνωμένων Εθνών, της περιβόητης Ύπατης Αρμοστείας για τους Πρόσφυγες, είναι εξοργιστική, αν αναλογιστεί κανείς ότι αποσπά τη μερίδα του λέοντος από την ευρωπαϊκή, αλλά και τη διεθνή οικονομική βοήθεια. Η Ύπατη Αρμοστεία, λοιπόν, συμπεριφέρεται περισσότερο σαν τις ΜΚΟ, που έχουν αναγάγει σε υπερπροσοδοφόρο επάγγελμα κάθε είδους διευκόλυνση της τριτοκοσμικής λαθρομετανάστευσης, από την υποδοχή και την περίθαλψη έως τη διακίνηση επίδοξων μεταναστών, που καμία σχέση δεν έχουν με πρόσφυγες.
Ο ΟΗΕ, που πρωτίστως θα έπρεπε να φροντίζει για την ανάσχεση αυτών των ροών, διαμορφώνοντας συνθήκες ασφάλειας στις χώρες προέλευσης, εμφανίζεται, αντίθετα, να τις ενθαρρύνει, με απώτερο σκοπό τη μεταφορά μεγάλων πληθυσμιακών μαζών από την Ασία και την Αφρική στην κατά πολύ πλουσιότερη Ευρώπη.
Υπάρχει μια διάχυτη αντίληψη στους γραφειοκράτες «ανθρωπιστές» του Οργανισμού, με τους 40.000 μόνιμους χρυσοπληρωμένους υπαλλήλους, ότι τα ευρωπαϊκά κράτη οφείλουν να μοιραστούν σε ένα ποσοστό τη δυστυχία του Τρίτου Κόσμου, φιλοξενώντας στο έδαφός τους εξαθλιωμένους μετανάστες. Πόσους; Κρατηθείτε! Δεν μιλάμε για 2.000.000-3.000.000, αλλά για 250.000.000 (καλά διαβάζετε) έως το 2050, σύμφωνα με μια άκρως αποκαλυπτική, πιθανότατα δε και προφητική, έκθεση της Υποδιεύθυνσης Πληθυσμού (Population Division) του ΟΗΕ, που δημοσιεύτηκε τον Μάρτιο του 2000 με τον… ανατριχιαστικό τίτλο «Μετανάστευση Αντικατάστασης (replacement migration): Είναι η λύση για φθίνοντες και γηρασμένους πληθυσμούς;».
Το εντυπωσιακό της υπόθεσης είναι ότι στην πολυσέλιδη αυτή έκθεση η μαζική (και προφανώς παράνομη) μετανάστευση περιγράφεται ως πρόσφορη συνταγή θεραπείας για την επίλυση του Δημογραφικού και κατ’ επέκταση του Συνταξιοδοτικού! Οι μετανάστες, δηλαδή, θα βοηθήσουν στην ανάσχεση της υπογονιμότητας (τα περιβόητα… μπολιάσματα), αλλά και θα συμβάλουν στην αύξηση του ενεργού πληθυσμού έναντι των συνταξιούχων. Αυτό ισχυρίζεται ανερυθρίαστα ο ΟΗΕ, περιγράφοντας ως «ενδεδειγμένη» ροή για την Ευρωπαϊκή Ένωση στο βασικό σενάριο της μελέτης τους 153.000.000 μετανάστες ως το 2050! (Όσοι θέλουν να διαβάσουν περισσότερα: https//www.un.org. >desa> ageing.)
Βεβαίως, αυτές οι «συνταγές θεραπείας» του Συνταξιοδοτικού βασίζονται σε μια εντελώς εσφαλμένη υπόθεση: ότι οι τριτοκοσμικοί εισβολείς, συνηθισμένοι να ζουν σε τσαντίρια με χαρτζιλίκια, τζάμπα φαΐ και επιδόματα, θα έχουν όρεξη να δουλέψουν. Αλλά και ότι όσοι από αυτούς εργαστούν σε συνθήκες γαλέρας και… Μανωλάδας θα ζητήσουν ασφαλιστικές εισφορές από τους εργοδότες τους.
Ο χρεοκοπημένος από πάσης απόψεως ΟΗΕ, αντί για θεματοφύλακας της διεθνούς ειρήνης και ασφάλειας, εξελίσσεται σε φορέα επιβολής πολιτικής στον πλανήτη, που μπορεί να ξεκινάει από την «υποχρέωση» της Δύσης να δεχτεί μετανάστες και να τελειώνει στην Γκρέτα και στις υπερβολές της κλιματικής αλλαγής. Φοβούμαι, μάλιστα, ότι η ατζέντα αυτής της πολιτικής δεν καθορίζεται από ανθρωπιστικά ή φιλοπεριβαλλοντικά κριτήρια, αλλά από στυγνά οικονομικά συμφέροντα, τα οποία ο ΟΗΕ εξυπηρετεί για να συντηρείται…
Γι’ αυτό και χώρες που σέβονται τον εαυτό τους, όπως το Ισραήλ και οι ΗΠΑ του Τραμπ, έχουν αρχίσει να αμφισβητούν τον ρόλο των Ηνωμένων Εθνών στην προάσπιση της διεθνούς ειρήνης, γράφοντας τα κελεύσματά του στα παλαιότερα των υποδημάτων τους. Είναι χαρακτηριστικό ότι χώρες, όπως η Ελβετία, αλλά και η γειτονική μας Βουλγαρία (!), αρνήθηκαν να συνυπογράψουν το 2018 τη Διακήρυξη του Μαρακές, που κατοχυρώνει ως υπέρτατη αρχή το… δικαίωμα στη μετανάστευση.
Στο λεπτομερές πολυσέλιδο κείμενο που έδωσε στη δημοσιότητα η διπλωματική αντιπροσωπία των ΗΠΑ στον ΟΗΕ διευκρινίζει ότι αποχωρεί γιατί οι «αποφάσεις για την ασφάλεια των συνόρων και για το ποιος θα εγκατασταθεί νόμιμα ή θα λάβει υπηκοότητα είναι ζήτημα εθνικής κυριαρχίας και δεν είναι δυνατόν να τεθούν υπό διαπραγμάτευση στο πλαίσιο μιας διεθνούς συμφωνίας». Ο Τραμπ κατάλαβε το έργο νωρίς. Εμείς;
