Δεν είμαστε υποχρεωμένοι να δυστυχούμε σκεπτόμενοι ότι υπάρχει πιθανότητα στο μέλλον να δυστυχήσουμε…
- Από τον Παναγιώτη Λιάκο
Ο άνθρωπος είναι μεν εφήμερος, αλλά εξαιρετικά σκληρό καρύδι. Αντέχει πάρα πολλά. Σπάνια ηττάται από άλλον άνθρωπο. Ο βασικός νικητής στο μπρα ντε φερ με το ανθρώπινο είδος είναι ο θάνατος. Ουδείς -πλην του Χριστού- νίκησε τον Αδη και μόνο με θεία παρέμβαση μπορεί το είδος μας να απαλλαγεί από το άχθος του θανάτου. Ο δεύτερος χειρότερος αντίπαλος του ανθρώπου είναι ο εαυτός του. Οι πράξεις και οι σκέψεις του ανθρώπου που στρέφονται εναντίον του εαυτού είναι περισσότερες από εκείνες που στρέφονται εναντίον των άλλων.
Οι επιδημίες (βλ. κορωναϊός) και οι φυσικές καταστροφές δυσκολεύονται να ανταγωνιστούν εμάς τους ίδιους στις αυτοκαταστροφικές επιδόσεις μας.
Το βασικό όπλο που στρέφουμε εναντίον του εαυτού μας είναι οι σκέψεις μας. Η Ορθοδοξία αποκαλεί «λογισμούς» τις σκέψεις, τις εικόνες και τις ροπές μας. Υπάρχουν οι καλοί λογισμοί, εκείνοι που σηκώνουν την ψυχή μέχρι τον Θεό, υπάρχουν και οι κακοί. Ο Όσιος Μάξιμος ο Ομολογητής (580-662) έλεγε ότι ο λόγος του Θεού είναι λύχνος που φωτίζει τους θεμιτούς λογισμούς του πιστών και καίει τους παρά φύσιν: «λύχνος ἐστὶ κατὰ ταὐτὸν ὁμοῦ καὶ φῶς ὁ τοῦ θεοῦ λόγος, καὶ ὡς φωτίζων τοὺς κατὰ φύσιν λογισμοὺς τῶν πιστῶν, καὶ ὡς καίων τοὺς παρὰ φύσιν».
Οι άνθρωποι ηττώνται από τους κακούς, τους παρά φύσιν λογισμούς τους. Δίνουν όλο τον νοητικό, πνευματικό και συναισθηματικό χώρο τους στο κακό κι έπειτα δεν υπάρχει χώρος για τους ίδιους. Δημιουργούν τρομερά πλεονάσματα απελπισίας εντός τους, ακόμα κι αν οι εξωτερικές συνθήκες δεν τα δικαιολογούν.
Η κατάσταση με τον κορωνοϊό είναι δύσκολη αλλά όχι απελπιστική. Αλλά ακόμα κι αν ήταν απελπιστική, δεν έχει κανένα νόημα να αναπαράγουμε απελπισία, να της δώσουμε τα κλειδιά της συνείδησής μας και να μετακομίσουμε σ’ ένα ασφυκτικά μικρό κι ανήλιαγο κελί που έχει φτιάξει εκείνη για εμάς. Δεν είμαστε υποχρεωμένοι να δυστυχούμε σκεπτόμενοι ότι υπάρχει πιθανότητα στο μέλλον να δυστυχήσουμε…
