Δεν δοκιμάζεται η πίστη μας αυτή την περίοδο. Η πίστη για τους πραγματικούς χριστιανούς θεωρείται δεδομένη.
- Από τον Βασίλη Βέργη
Και βρίσκεται πρωτίστως στο μυαλό και στην καρδιά μας. Εκείνα που δοκιμάζονται είναι η σοβαρότητα, η υπευθυνότητα και προφανώς οι αντοχές μας.
Το τελευταίο, δυστυχώς, είμαστε πλέον άπαντες υποχρεωμένοι να το τεστάρουμε στον ύψιστο βαθμό, αυτό της απαγόρευσης κυκλοφορίας ή «απαγόρευσης άσκοπων μετακινήσεων» όπως κομψότερα τιτλοφορείται.
Για πολλούς θα φτάναμε νομοτελειακά στη σημερινή κατάσταση. Ακόμη κι αν το δεχτούμε -σηκώνει πολλή συζήτηση-, εκείνο που αμφισβητείται είναι η κατανόηση της λεγόμενης «ατομικής ευθύνης». Η οποία υπήρξε, δυστυχώς σε πάμπολλες περιπτώσεις, σαφώς «ελλειμματική», όπως ορθά επεσήμανε στο τελευταίο διάγγελμά του ο πρωθυπουργός.
Οι εικόνες της συγκέντρωσης στις καφετέριες μετά τα πρώτα μέτρα διαδέχθηκαν εκείνες της… παραλιοποίησης έπειτα από τα επόμενα. Αρχικά δεν μπορούσαν να στερηθούν το καφεδάκι μαζί με… 100-200 φίλους, μετά δεν μπορούσαν να στερηθούν τον υπέροχο ήλιο και τη ζεστή θάλασσα, μέχρι που φτάσαμε στο αποκορύφωμα: την έξοδο του ΠΣΚ… αλά Δεκαπενταύγουστος προς τα χωριά και τα εξοχικά!
Αναζητήστε τη «λογική» ανθρώπων που ψάχνουν, υποτίθεται, την «ασφάλεια» μακριά από μεγάλο αστικό κέντρο, εκεί όπου οι παροχές-δυνατότητες νοσηλείας σε περίπτωση ανάγκης είναι υποπολλαπλάσιες των Αθηνών. Και το χειρότερο: αναζητήστε τον βαθμό υπευθυνότητας ανθρώπων που φεύγουν από την πρωτεύουσα, η οποία έχει -όπως αναμενόταν- τον μεγαλύτερο αριθμό κρουσμάτων για να ταξιδέψουν στην περιφέρεια, άρα να κουβαλήσουν μαζί τους το μέγιστο του κινδύνου διασποράς του ιού (μη λησμονούμε ότι, όπως λένε οι επιστήμονες, αρκετοί, ειδικά μικρής ηλικίας, είναι ασυμπτωματικοί) σε περιοχές που δεν έχουν πληγεί.
Πόσο ανεύθυνο, πόσο εγκληματικά ηλίθιο είναι όλο αυτό; Και πώς γίνεται ένας πρωθυπουργός, ο οποίος -όπως και οι συνεργάτες του στην καθημερινή ενημέρωση- σχεδόν μας παρακαλά στα διαγγέλματά του να σεβαστούμε το «Μένουμε Σπίτι», να μην πάρει τη συγκεκριμένη απόφαση-απαγόρευση; Στην προκειμένη περίπτωση, το πολιτικό προσωπικό της χώρας επιδεικνύει σοβαρότητα, έχει λειτουργήσει με πολύ μεγαλύτερη προνοητικότητα-υπευθυνότητα από άλλα κράτη τα οποία είχαμε πάντοτε ως «πρότυπο», αλλά ένα «κομμάτι» των πολιτών φωνάζει με τη συμπεριφορά του ότι είναι περιφερόμενος δημόσιος κίνδυνος.
Ακόμη και τούτες τις δύσκολες στιγμές οι Έλληνες (όχι η πλειονότητα, ας μην είμαι άδικος, αλλά δυστυχώς οι λίγοι που βασανίζουν τη ζωή των πολλών) αδυνατούν να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων. Και αναγκάζουν άπαντες σε περιορισμούς που ουδέποτε είχε γνωρίσει τούτη η χώρα.
Και, μέσα σε όλα αυτά, έχουμε και τους… διαδικτυακούς «χωροφύλακες» που την «πέφτουν» στον Σωτήρη Τσιόδρα. Εξαιρετικός επιστήμονας, σεμνός και ανθρώπινος, ο οποίος έχει κερδίσει τους Έλληνες με τις γνώσεις, την προσήνεια και την ευαισθησία του, αλλά μπήκε στο στόχαστρο κάποιων οι οποίοι δεν αντέχουν την αποδοχή ενός προσώπου το οποίο κατ’ ανάγκη έγινε «δημόσιο», με τον όρο που συνηθίζουμε να χρησιμοποιούμε στην Ελλάδα.
Επί της ουσίας μιλάμε για τον επιστήμονα που ηγείται και έχει την τεράστια ευθύνη του συντονισμού μιας τιτάνιας προσπάθειας για την υγεία όλων μας. Ούτε αλλάζουν η επιστημονική αξία και η συνεισφορά του επειδή πριν από το παγκόσμιο ξέσπασμα της πανδημίας δεν είχε «διαβάσει» ορθά με δηλώσεις που έκανε την επιθετικότητα του ιού.
Δεν ισχυρίζομαι ότι ο Σωτήρης Τσιόδρας είναι αλάνθαστος. Αλλά ποιος μπορεί να είναι τέτοιες ώρες; Αναλογιστείτε το βάρος που κουβαλά στην πλάτη του, μπείτε στη θέση του και μετά κουνήστε του το δάχτυλο. Αλλά, προτού το πράξετε, ρίξτε μια ματιά και στη δική σας καμπούρα. Κι αν δεν τα βρείτε όλα… τέλεια, τότε αφήστε τον Τσιόδρα να κάνει τη δουλειά του. Η οποία είναι πολύ σοβαρότερη από τη δική σας «κριτική»!
