Ο υπογράφων σε ολόκληρη την αρθρογραφική πορεία του έχει εκφράσει επιφυλάξεις με αφορμή τρία κεφαλαιώδη ζητήματα αρχής, σχετικώς προς την ένταξη της Ελλάδος στο μόρφωμα της λεγόμενης «Ευρωένωσης». Θυμίζω τα ζητήματα αυτά.
- Από τον Δημήτρη Σέργιο
Πρώτον: Η βορειοδυτική Ευρώπη ήταν ανέκαθεν σε επίπεδο πολιτικοστρατιωτικό και διπλωματικό περισσότερο φιλοτουρκική παρά φιλελληνική. Οι βορειοδυτικοί μάς βλέπουν περισσότερο ως ένα περιηγητικό και τουριστικό λουτροκαμπινέ, λιγότερο ως ουσιώδες ιστορικό γεωπολιτικό κεφάλαιο, που εκτείνεται κυκλικά νοτίως της Αδριατικής έως τις ακτές του Λιβάνου.
Δεύτερον: Η Τουρκία «εργαλειοποιούσε» ανέκαθεν τους βορειοδυτικούς, αφενός μεν, για να θάψει την Ελλάδα (από όλες τις ευρωπαϊκές χώρες μόνον την Ελλάδα βλέπει ως χώρα μισητή) και, αφετέρου, τους «εργαλειοποίησε» για να εισέλθει και η ίδια στο μόρφωμα της Ευρωένωσης. Το τελευταίο, βεβαίως, για λόγους πρωτίστως «τζιχαντιστικής ιεραποστολής», διότι εγνώριζε εκ προοιμίου ότι η βορειοδυτική Ευρώπη είναι ανοικτή στο Ισλάμ. Ξέρουμε ότι οι δυτικοευρωπαϊκές βιοκοσμοθεωρίες του αθεϊστικού μαρξισμού και του ωσαύτως αθεϊστικού καπιταλισμού πολεμούν ανέκαθεν εκ των θρησκειών του πλανήτου αποκλειστικώς μία: τον Χριστιανισμό! Με τις άλλες θρησκείες ο μαρξισμός και ο καπιταλισμός κάνουν ανέκαθεν πανηγυρικό φιλοσοφικό πικνίκ!
Τρίτον: Η Τουρκία θέλει να εισέλθει και η ίδια στην Ε.Ε., γνωρίζοντας ότι οι λοιπές χώρες-μέλη θα καταλήξουν κάποτε νομαρχιούλες του μορφώματος (επίσημη θεωρία διά χειλέων Χανς Ντίτριχ Γκένσερ), ενώ η Τουρκία, έχοντας τον μεγαλύτερο τακτικό στρατό στο ΝΑΤΟ μετά τους Αμερικανούς και μεγαλύτερο πληθυσμό από τη Γερμανία, είναι διατεθειμένη περισσότερο να… μασήσει λαμαρίνες παρά να αφήσει τους Ευρωπαίους να την κάνουν νομαρχία!
Ετσι, ο γράφων κατέστη επιφυλακτικός απέναντι στο «ευρωενωσιακό» μόρφωμα, ειδικώς επειδή έβλεπε να κλίνουν οι εξελίξεις υπέρ της Τουρκίας, όχι υπέρ ημών… Σήμερα, όμως, ο αναγνώστης θα εκπλαγεί: Υπάρχει μια εξέλιξη την οποία θεωρώ τόσο καταλυτική προηγουμένων μορφών πολιτικής στην Ε.Ε., ώστε δεν διστάζω να σημειώσω ότι με ενθουσίασε, και δεν αποκλείω να γίνει αυτή απαρχή απρόσμενων αισιόδοξων προοπτικών!
Οι πρωθυπουργοί Ελλάδος, Βελγίου, Ιρλανδίας, Ισπανίας, Ιταλίας, Πορτογαλίας, Λουξεμβούργου (!) και Σλοβενίας, με προεξάρχοντα τον κατά τη γνώμη μου εκπληκτικό πρωτοπόρο μιας νέας Ευρώπης, τον πρόεδρο της Γαλλίας Μακρόν, απαιτούν να εκδώσει η Ε.Ε. συλλογικώς (προς μείζονα αξιοπιστία) ένα κοινό ευρωπαϊκό ομόλογο προς στήριξη σε βάθος χρόνου των χωρών της Ευρωένωσης οι οποίες εκτέθηκαν υγειονομικά και οικονομικά περισσότερο στην πανδημία του κορονοϊού. Και τούτο για να μην υποχρεωθούν αυτές σε μεμονωμένους, «ατομικούς» δανεισμούς από τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Στήριξης (ESM) βάσει «μνημονίων» για καθεμιά υπό βαρείς όρους, όπως εισηγείται η αναίσχυντη Γερμανία!
Τι σημαίνει η εξέλιξη αυτή; Πολύ απλά: Αν κατορθώσουν οι παραπάνω εννέα χώρες να επιβάλουν τη λύση του κοινού ομολόγου, νομίζω ότι αλλάζει τύπο λειτουργίας η Ε.Ε.! Γίνεται συλλογική, μεσογειακή, διακρατική, συντρίβει τη γερμανική «αυθεντία», υπερασπίζεται την αξιοπρέπεια των εθνών-κρατών της, αρχίζει να σέβεται σε εντελώς διαφορετική βάση τα περίφημα «ανθρώπινα δικαιώματα», τα οποία σήμερα οι «ενωσιακοί» διανοούμενοι πιπιλίζουν ευκαίρως ακαίρως σαν καραμέλα μέντα για να μη βρομάει το στόμα τους… Και, πού ξέρεις; Ο Γάλλος πρόεδρος έχει ανοίξει καιρό τώρα προοπτική διαφοροποίησης και των κριτηρίων σχέσεων που ισχύουν σήμερα μεταξύ Ε.Ε. και ισλαμο-φασιστικής Τουρκίας…
