Τις τελευταίες ημέρες παρατηρούμε διάφορες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης να προχωρούν σε άρση των αυστηρών μέτρων, μη αντέχοντας άλλο τις συνέπειες του lockdown.
- Από τη Δρ. Ελένη Παπαδοπούλου*
Το lockdown μπορεί να μας έσωσε από τον κορονοϊό, αλλά μας καταδίκασε σε οικονομικό θάνατο, καθώς η ανεργία, οι πτωχεύσεις και η επερχόμενη ύφεση θα σαρώσουν τις χώρες που το έχουν εφαρμόσει. Δυστυχώς στη χώρα μας λειτουργούμε λες και υπάρχει λεφτόδεντρο απ’ όπου θα κόβουμε λεφτά, για να μπορούμε να καθόμαστε εσαεί.
Αυτό που προκαλεί εντύπωση είναι ότι οι χώρες που προχωρούν σε άρση των μέτρων έχουν ήδη χιλιάδες θανάτους και εκατοντάδες χιλιάδες κρούσματα. Ο ιός δηλαδή είναι διάσπαρτος. Για παράδειγμα, η Γερμανία με 3.804 θανάτους και 134.573 κρούσματα ανοίγει από Δευτέρα τα εμπορικά καταστήματα μέχρι 800 τ.μ., χωρίς υποχρεωτική χρήση μάσκας, και από τις 4 Μαΐου σκέπτεται να ανοίξει σταδιακά τα σχολεία. Η Ισπανία, που είχε μέχρι χθες 19.130 νεκρούς, 557 πέθαναν μόνο την Τετάρτη, επέτρεψε ήδη τη λειτουργία των κατασκευών και της βιομηχανίας. Η Γαλλία με 17.167 νεκρούς έως την Τετάρτη από 11 Μαΐου προχωράει σε άρση των μέτρων ανοίγοντας εμπορικά και σταδιακά τα σχολεία. Ακόμη και η Ιταλία με 216.45 θανάτους άνοιξε ήδη βιβλιοπωλεία και καταστήματα χαρτικών, παιδικών ειδών και ειδών γραφείου, καθώς και τις βιομηχανίες ξύλου.
Στην Ελλάδα έχουμε μέχρι σήμερα σχεδόν 100 θανάτους, συγκριτικά εξαιρετικά μικρό νούμερο, ανεξαρτήτως αριθμού κατοίκων. Κάθε μέρα αναφέρονται πλέον 1-2 θάνατοι υπερηλίκων, με το ανώτατο νούμερο να φτάνει τους 5 προ εβδομάδων. Τα κρούσματα είναι γύρω στα 25 άτομα σταθερά εδώ και κάτι μέρες. Σε μία χώρα λοιπόν που έχει αυτούς τους αριθμούς όχι μόνο δεν λειτουργεί τίποτα, στέλνοντας τη χώρα ολάκερη στον θάνατο, αλλά έχουμε ορίσει νέα όρια στη γελοιότητα κυνηγώντας αρνιά στη σούβλα και στέλνοντας drones στις εκκλησίες.
Ούτε η Ισπανία ούτε η Γαλλία ούτε η χαροκαμένη Ιταλία περιμένουν να φτάσουν τους 1-2 νεκρούς ημερησίως για να επαναφέρουν τη χώρα σε κάποιο φυσιολογικό ρυθμό. Ούτε φυσικά στις αρχές Μαΐου τα κρούσματα στη Γερμανία θα είναι 25 ημερησίως, όταν θα ανοίξουν, έστω σταδιακά, τα σχολεία τους. Ακόμη κι αν το δούμε αναλογικά με τους πληθυσμούς, πάλι είμαστε σε εξαιρετικά χαμηλό ποσοστό. Με αυτά τα νούμερα άλλες χώρες τώρα θα λειτουργούσαν τα πάντα.
Εμείς εδώ περιμένουμε μοιρολατρικά το τέλος ακούγοντας τα drones να πετάνε πάνω από τα κεφάλια μας στους αυλόγυρους των εκκλησιών. Σε μία χώρα όπου ουσιαστικά δεν υπάρχει ιός, εμείς λειτουργούμε σαν ψεκασμένοι. Σε μία χώρα που πεθαίνει από οικονομική ασφυξία και όχι από Covid-19, εμείς δεν κοιτάμε το δάσος, αλλά το δάχτυλο. Και πανηγυρίζουμε κιόλας. Oτι κάτι κάναμε.
*Διδάκτωρ Διδακτικής Γλωσσών και Πολιτισμών του Πανεπιστημίου Paris III – Sorbonne Nouvelle
