Η πολιτική τάξη της Ελλάδας, που διαχειρίστηκε τη μοίρα του έθνους στον αχάριστο για εμάς 20ό αιώνα, έχει αποδειχθεί στην πλειονότητά της χρήσιμη για τους αντιπάλους, όχι για τον λαό
- Από τον Παναγιώτη Λιάκο
Βλέπειν, ὄσσεσθαι, δέρκεσθαι, λεύσσειν, παπταίνειν, θεᾶσθαι, σκέπτεσθαι, ἀθρεῖν, ὁρᾶν, ἰδεῖν, θεωρεῖν.
Αρχαίοι ελληνικοί ρηματικοί τύποι (απαρέμφατα) για την όραση και τις ποικίλες λειτουργίες της. Στην εποχή μας όλος αυτός ο πλούτος συρρικνώθηκε στα «βλέπω», «κοιτάζω», «παρατηρώ» και σπανιότερα «ατενίζω». Οι περισσότεροι εκ των αρχαίων τύπων προέρχονται από τα ομηρικά έπη.
Ο ομηρικός πλούτος που απλώνεται -κυριολεκτικά και μεταφορικά- μέχρι εκεί που φτάνει η θωριά μας αποτελεί και μια ισχυρή ένδειξη ότι είναι αδύνατον τα παρουσιαζόμενα ως «πρώτα κείμενα» του Ελληνισμού να είναι τόσο εκλεπτυσμένα κι ασυγκρίτως πλουσιότερα από όσα γραπτά ακολούθησαν. Τα «μωρά» έρχονται στον κόσμο για να αναπτυχθούν, δεν γεννιούνται σε πλήρη ακμή και εξέλιξη με μόνη προδιαγεγραμμένη αποστολή να παρακμάσουν και να χαθούν.
Για μια αίσθηση έχουμε τόσα ρήματα. Σε κάθε ρήμα τόσες χρήσεις και σημασιολογικές αποχρώσεις. Για να πάρει κάποιος μια ιδέα για το εξελιγμένο λεκτικό οπλοστάσιο του αήττητου ελληνικού πνευματικού στρατού μπορεί να ανατρέξει στο λεξικό της αρχαίας ελληνικής «Liddel & Scott» και να δει, ενδεικτικά, δύο λήμματα. Στο λεξικό διαβάζουμε ότι «δέρκομαι» σημαίνει «διαβλέπω, βλέπω καθαρά». Στον Ομηρο ο «δεδορκώς» (μετοχή) είναι αυτός που έχει όραση, που βλέπει. Όταν αυτή η μετοχή έχει αντικείμενο τη λέξη «πῦρ», τότε σημαίνει «βγάζοντας σπίθες από τα μάτια».
Το ρήμα «παπταίνω» έχει τη σημασία τού «βλέπω προσεκτικά, παρατηρώ». Κι αυτό απαντάται στον Όμηρο «κυρίως με σημασία φόβου ή προφύλαξης, κοιτάζω ή περιεργάζομαι τριγύρω, κοιτάζω ολόγυρα, αναζητώ, ψάχνω».
Κι υπάρχουν τόσες αυδές που ποτέ δεν έχουν φτάσει μέχρι τα αυτιά μας, τόσες φωνές και ήχοι που δεν ταξίδεψαν μέχρι τον νου και την καρδιά μας για να τα συντονίσουν με τον παλμό της ιστορίας μας… Λέξεις αλλά και πνεύματα που έπεσαν θύματα ενός ακήρυχτου πλην ολοκληρωτικού πολιτισμικού πολέμου της ελληνόφωνης ηγεσίας εναντίον της ελληνικής φυλής και του σύμπαντος κόσμου – μια και όλα τα δίκαια της πλάσης μιλούν ελληνικά και γράφτηκαν στα ελληνικά.
Κάθε λέξη που έχει χαθεί, κάθε φράση που έχει λησμονηθεί, κάθε ουσιαστικό, επίρρημα ή άλλος προσδιορισμός που έχει πέσει σε αχρησία είναι ένα κάστρο αλωμένο, μια ευκαιρία που έχει δοθεί στον χρόνο για να μας συντρίψει. Η πολιτική τάξη της Ελλάδας, που διαχειρίστηκε τη μοίρα του έθνους στον αχάριστο για εμάς 20ό αιώνα, έχει αποδειχθεί στην πλειονότητά της χρήσιμη για τους αντιπάλους, όχι για τον λαό. Έχει αφαιρέσει με συστηματικότητα, επιμονή και αξιοζήλευτη εργατικότητα τεράστιο όγκο δεδομένων από τον ελληνικό πνευματικό επεξεργαστή.
Η ελληνική περίπτωση αποτελεί στ’ αλήθεια θλιβερή εξαίρεση σε έναν πανανθρώπινο κανόνα αξιοποίησης της προγονικής κληρονομιάς. Η κοινοβουλευτική εκπροσώπηση των πολιτών μερίμνησε και μεριμνά ώστε να απαξιωθεί αυτή η κληρονομιά στιγματιζόμενη ως «δυσκολονόητη, απρόσιτη για την πλειοψηφία» και για αυτούς τους λόγους «απορριπτέα και καταδικαστέα» στην ποινή του απεμπλουτισμού. Είναι το αντίστοιχο με το να καταργηθούν με έναν νόμο και ένα άρθρο τα ανώτερα μαθηματικά, όλες οι σύγχρονες ανακαλύψεις για τη φυσική, την ιατρική, τη χημεία και τους υπολογιστές και να επιτρέπεται μόνο η χρήση του άβακα με το πρόσχημα της αδυναμίας κατανόησης πιο σύνθετων νόμων και αξιωμάτων από την πλευρά των πολλών. Είπαν ότι απλοποίησαν τα ελληνικά, αλλά τα απεμπλούτισαν και στόχος τους παραμένει ο αφανισμός τους.
Η Σμύρνη, ο Πόντος, η Ανατολική Ρωμυλία, η Ιμβρος, η Τένεδος, η Κωνσταντινούπολη, η Βόρειος Ηπειρος, η μεγάλη Ελλάδα και όλοι οι τόποι που μπορεί να διεκδικήσει πολιτισμικά, πνευματικά, ηθικά, ιστορικά αλλά και εδαφικά μια ισχυρή Ελλάδα είναι όνειρα απατηλά και φρούδες ελπίδες όσο οι Ελληνες επιμένουν να μη διεκδικούν την επανάκτηση των γλωσσικών κορυφών στις οποίες είχαν φτάσει. Σ’ αυτές τις ολύμπιες κορυφές κατοικούν οι θείες λέξεις μας. Με αυτές τις λέξεις σμιλεύτηκε ο ελληνικός μύθος. Πάνω σ’ αυτές τις λέξεις άστραψε ο ήλιος την αλήθεια του και την άπλωσε αρμονικά σ’ ολόκληρο τον κόσμο.
Όταν ακούτε πολιτικό να τάζει σωτηρίες, πρώτα ρωτήστε τι σκοπό έχει για τη γλώσσα μας. Αν αρχίσει να τα μασάει, προσπεράστε γιατί χάνετε τον χρόνο σας και κινδυνεύετε να χάσετε και την πατρίδα σας.
