Η ατμομηχανή του ελληνικού ΑΕΠ, ο τουρισμός, είναι αυτή που θα δοκιμαστεί περισσότερο από οτιδήποτε άλλο στην κρίση του κορωνοϊού και επί της ουσίας θα κρίνει το ποσοστό της ύφεσης.
- Από τον Βασίλη Βέργη
Γνωρίζοντας πως ήδη έχει χαθεί ένα μεγάλο μέρος της σεζόν, η μάχη θα δοθεί για το τρίμηνο Ιούλιος – Αύγουστος – Σεπτέμβριος και ό,τι μπορεί να σωθεί από τον Ιούνιο. Κι αυτή τη φορά η μάχη θα είναι διαφορετική από τις άλλες φορές.
Είναι η πρώτη φορά που ο Έλληνας πρέπει να δώσει, να προσφέρει την εκτίμηση που οφείλει… στον Έλληνα. Γιατί ο εγχώριος τουρίστας είναι εκείνος που το φετινό καλοκαίρι θα τραβήξει το «κάρο», καθώς, δεδομένων των συνθηκών, δεν μπορούμε να προσδοκούμε στην έλευση των εκατομμυρίων από το εξωτερικό.
Με τα τουριστικά γραφεία να απαιτούν… εξωφρενικές προσφορές-εκπτώσεις για όσους, λίγους σε σχέση με πέρυσι, ξένους τουρίστες θα έρθουν τη φετινή σεζόν και τους εγχώριους επιχειρηματίες να προσπαθούν να ισορροπήσουν τα «πρέπει» ανάμεσα στο «προσφέρω» και το «βγαίνω οικονομικά», άπαντες οφείλουν να δουν με διαφορετικό μάτι την ελληνική οικογένεια.
Ας είμαστε ειλικρινείς. Μια μεσαία, τετραμελής φαμίλια στην Ελλάδα έχει τα τελευταία χρόνια σχεδόν «αποκλειστεί» από δημοφιλείς τουριστικούς προορισμούς. Και δεν αναφέρομαι μόνο στα δύο τρία κοσμοπολίτικα νησιά τα οποία δεν μπορούν να τα πλησιάσουν ούτε καν καλά αμειβόμενα εργαζόμενοι!
Οι εξωφρενικές απαιτήσεις και οι τιμές που ξεπερνούν τα 200 και 300 ευρώ το βράδυ, η απίστευτη αισχροκέρδεια στην εστίαση και τη διασκέδαση, τα προκλητικά «ενοίκια» για μια ομπρέλα και μερικές καρέκλες έχουν καταστήσει απαγορευτικές τις διακοπές για μεγάλο κομμάτι του ελληνικού πληθυσμού.
Μέχρι πέρυσι υπήρχαν αρκετά μέρη στην Ελλάδα στα οποία είχες όχι απλώς την αίσθηση αλλά τη βεβαιότητα πως, αν δεν είσαι… Άραβας ή Κινέζος εκατομμυριούχος, δεν μπορείς να πλησιάσεις. Εκτός κι αν ήθελες να «φας» όλο το επίδομα σε ένα βράδυ!
Τώρα όμως ο κορωνοϊός άλλαξε τα δεδομένα. Και η στροφή προς τον εγχώριο τουρισμό (με το έτσι κι αλλιώς πληγωμένο βαλάντιό του) είναι μεγάλη. Αξίζει πλέον να δούμε πώς αυτό θα αποτυπωθεί και στην πράξη.
Είναι η ώρα που ο Ελληνας επιχειρηματίας του τουρισμού οφείλει να δείξει εκτίμηση στον Έλληνα τουρίστα και στην οικογένειά του. Να του προσφέρει ένα ελκυστικό πακέτο διαμονής, εστίασης, διασκέδασης. Ένα πακέτο που θα συνδυάζει τον σεβασμό (όχι τον ευτελισμό) στην ποιότητα παροχής, αλλά ταυτόχρονα και στην τσέπη του καταναλωτή.
Δεν υπάρχει «δέρμα» για να γδάρεις από τον Ελληνα. Του το έχουν ήδη κατακρεουργήσει τα Μνημόνια. Υπάρχει όμως μια ξεκάθαρη ανάγκη για εσωτερικό δούναι και λαβείν. Ο επιχειρηματίας του τουρισμού χρειάζεται τη στήριξη, ο Ελληνας οικογενειάρχης χρειάζεται ολιγοήμερες διακοπές στις οποίες θα μπορεί να ανταποκριθεί.
Και πού ξέρετε. Μπορεί μέσα από αυτή την τεράστια δυσκολία της πανδημίας να γεννηθεί μια καινούργια σχέση η οποία θα δομηθεί σε ράγες αλληλοσεβασμού και θα διαρκέσει. Μπορεί πάλι όχι, αν δεν υπάρξει διάθεση.
Κανονικά όλο τούτο που περιγράφω θα έπρεπε να αποτελούσε κυρίαρχο πλάνο της ελληνικής κυβέρνησης, καθώς το χτύπημα του ΑΕΠ από το τσάκισμα του τουρισμού εκείνη καλείται να το διαχειριστεί. Επειδή, όμως, ουδεμία εμπιστοσύνη μπορούμε να έχουμε σε ανθρώπους που δεν γνωρίζουν τι σημαίνει να ψάχνεις λίγα ευρώ ώστε να κάνεις μερικές μέρες διακοπές με την οικογένειά σου έπειτα από έναν χρόνο σκληρής δουλειάς, ο μόνος τρόπος που μπορεί να φέρει αποτέλεσμα είναι η συνειδητή ανάγνωση της κατάστασης.
Αν ο Ελληνας προσφέρει στον Ελληνα την εκτίμηση που του οφείλει, τότε ίσως οι πληγές του τουρισμού να είναι λιγότερες από αυτό που έρχεται. Διαφορετικά, ο Θεός να φυλάει…
