Την ώρα που η κυβέρνηση επιβάλει καθολική απαγόρευση όλων των συναθροίσεων σε όλη την επικράτεια, δηλαδή καθολική αναστολή του άρθρου 11 του Συντάγματος, κάτι που έχει γίνει και στο παρελθόν: στις 21/04/1967 και στις 17/11/1973, προκαλώντας μάλιστα και την αντίδραση της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων, η κυρία Σακελλαρόπουλου δεν θεώρησε σκόπιμο να κάνει μια παρέμβαση για αυτή την πολιτειακού χαρακτήρα εξέλιξη. Δηλαδή μία εξέλιξη που άπτεται άμεσα των θεσμικών της καθηκόντων και ίσως εκεί να χρειαζόταν η παρέμβαση της. Αντίθετα θεώρησε σκόπιμο να κάνει μία παρέμβαση που θα μπορούσε κάλλιστα να έχει κάνει το γραφείο τύπου της υπουργού κυρίας Κεραμέως.
Μία απολύτως αχρείαστη παρέμβαση διότι στην Ελλάδα οι πολίτες έχουν αποδείξει ότι πειθαρχούν στα μέτρα, σε αντίθεση με πολλές χώρες της Ευρώπης όπου ακόμα και αυτή τη στιγμή που μιλάμε σείονται από διαδηλώσεις πολιτών που αντιδρούν στις οριζόντιες απαγορεύσεις και τα μέτρα καταστολής.
Η ανάρτηση της ΠτΔ στο Facebook
Η αναστολή λειτουργίας των δημοτικών σχολείων, των νηπιαγωγείων και των παιδικών σταθμών που μόλις ανακοινώθηκε δημιουργεί μια νέα πραγματικότητα για τα παιδιά, τους γονείς, τους δασκάλους, μια νέα σειρά από προβλήματα – οικογενειακού προγραμματισμού, εκπαιδευτικού συντονισμού, ενδεχόμενης ψυχολογικής επιβάρυνσης– που καλούνται να διαχειριστούν. Ωστόσο, η πανδημία καλπάζει – και παρότι δημοτικά, νηπιαγωγεία και παιδικοί σταθμοί δεν αποτέλεσαν εστίες υπερμετάδοσης, παρότι τα παιδιά έμαθαν από νωρίς ότι πρέπει να προστατεύονται και να προστατεύουν και πειθάρχησαν με συγκινητική προθυμία στις υποδείξεις των δασκάλων τους, η ανάγκη να περισταλεί ο συγχρωτισμός των ενηλίκων και να περιοριστούν οι μετακινήσεις τους επέβαλε μια δύσκολη απόφαση, που ως την τελευταία στιγμή πιστεύαμε πως θα μπορούσαμε να αποφύγουμε.
Οι εξαιρετικές συνθήκες στις οποίες ζούμε υποχρεώνουν στη λήψη εξαιρετικών μέτρων. Κανείς δεν θέλει τα σχολεία κλειστά, τα παιδιά απομονωμένα στο σπίτι, μακριά από τους φίλους και τους δασκάλους τους, μακριά από τους χώρους όπου κατ’ εξοχήν μαθαίνουν τη συνεργασία και τη συμμετοχή, τον σεβασμό και την υπευθυνότητα, όπου, με δυο λόγια, κοινωνικοποιούνται. Ωστόσο το πρόκριμα αυτής της δύσκολης περιόδου είναι η διαφύλαξη της δημόσιας υγείας. Το μάθημα που πρόλαβαν να δώσουν οι δάσκαλοι και να εμπεδώσουν τόσο γρήγορα τα παιδιά, ότι για να είναι τα ίδια καλά πρέπει να είναι καλά και οι γύρω τους και ότι η ευτυχία του συνόλου επιτυγχάνεται όταν η ατομική ευθύνη συναρτάται με την κοινωνική υποχρέωση και την πολιτειακή μέριμνα, είναι μάθημα για όλους μας.
