Το τελευταίο αντίο θα πουν σήμερα γύρω στις 14:00 συγγενείς και φίλοι στην Αναστασία Παπαγγελή, την φοιτήτρια που έχασε τόσο άδικα την ζωή της, όταν η αμαξοστοιχία στην οποία επέβαινε, συγκρούστηκε στα Τέμπη, με μία άλλη εμπορική.
Ένα μεγάλο «γιατί» βασανίζει τις οικογένειες των θυμάτων. Η φοιτήτρια της Γεωπονικής ΑΠΘ είχε ταξιδέψει στην Αθήνα για να επισκεφτεί τους γονείς της το τριήμερο και επέστρεφε στη Θεσσαλονίκη το βράδυ της Τρίτης με το μοιραίο Intercity 62.
«Δεν υπάρχουν λόγια. Υπάρχει ένα μεγάλο γιατί. Γιατί, γιατί να συμβεί αυτό στο αγγελούδι μας και σε όλα τα παιδάκια; Αυτό το μεγάλο γιατί είναι που έχει μείνει στους γονείς, τους φίλους και τους συγγενείς. Γιατί να συμβεί το 2023 να πηγαίνουν δύο τρένα το ένα πάνω στο άλλο;», είπε ο Παναγιώτης Μπράβος, θείος της φοιτήτριας.
Την ίδια ώρα, ξεχειλίζει η οργή του πατέρα του Βασίλη Κωττά, ο οποίος επέστρεφε από τριήμερο στην Αθήνα όπου είχε βρεθεί για να επισκεφθεί τη μνηστή του. Ο άτυχος Βασίλης είχε θέση στο βαγόνι 3 της επιβατικής αμαξοστοιχίας Intercity 62 αλλά έτυχε να πάει στο κυλικείο την ώρα που συνέβη το τρομακτικό δυστύχημα.
«Όταν ταξίδευε μιλήσαμε πολλές φορές και στις 23:00 που βρισκόταν στη Λάρισα περίπου επικοινωνήσαμε. Ρωτώντας τον γιατί δεν έχει φτάσει, μας είπε ότι “επειδή έχει καθυστέρηση, μαμά, μπαμπά, κοιμηθείτε. Μόνο δέστε τα σκυλιά για να μπω στον αυλόγυρο”. Μετά από 10 λεπτά συνέβη το δυστύχημα και τα μεσάνυχτα που το μάθαμε χάσαμε τη ζωή μας κυριολεκτικά», είπε ο Ανδρέας Κωττάς και συμπλήρωσε: «Είχε εμπιστοσύνη στα νέα τρένα και παρακολούθουσε το Ασημένιο Βέλος και τα λοιπά».
Ο πατέρας του αδικοχαμένου φοιτητή είπε στην συνέχεια: «Δυστυχώς, χάσαμε το παιδί μας. Τα είχε όλα, τη δουλειά του, τα νιάτα του και μας τον πήρε ο Χάρος εξαιτίας των πολιτικών, που από πάνω μέχρι κάτω είναι σαπίλα. Δεν είναι μόνο ο σταθμάρχης που διορίστηκε εκεί μέσα σε 10 – 20 ημέρες, γιατί είχε άνθρωπο με ρουσφέτι. Είναι και οι άλλοι που τον κάλυψαν, τον προστάτεψαν, πολιτικοί και μη».
Στο τέλος ο τραγικός πατέρας δεν άντεξε τη συγκίνηση και με κλάματα σημείωσε: «Παιδιά άψυχα, νεκρά. Η αγωνία μας επί τρεις ημέρες για το παιδί… Μας έμεινε το εισιτήριο στο χέρι. Αντί να έχουμε το παιδί μας, έχουμε το εισιτήριο στο χέρι. Καταλαβαίνετε το δράμα των γονιών;».