Νέα βαρύγδουπη παρέμβαση υπέρ του ελληνοτουρκικού διαλόγου, από τους Διακόπουλο, Λιάκουρα, Υφαντή και Φίλη. Επιθυμούν «διέξοδο απεγκλωβισμού από το παιχνίδι μηδενικού αθροίσματος με την Τουρκία, πέραν από μαξιμαλισμούς και μαγικές λύσεις».
Εξαιρετικοί και ρηξικέλευθοι οι όροι που χρησιμοποιούν οι έγκριτοι αρθρογράφοι.
Λείπει όμως μία βασική παράμετρος. Τι ακριβώς θα συζητήσουμε με την Τουρκία; Θεωρούν ότι πρέπει να συζητήσουμε κάτι άλλο εκτός από τον καθορισμό της νησιωτικής υφαλοκρηπίδας; Και εάν ναι, γιατί δεν το αναφέρουν ξεκάθαρα;
Θα είχε λοιπόν μεγάλο ενδιαφέρον εάν οι αρθρογράφοι επιθυμούν προσφυγή στο διεθνές δικαστήριο, με ταυτόχρονη απεμπόληση των δικαιωμάτων της Ελλάδας που πηγάζουν ακριβώς από το διεθνές δίκαιο.
Εάν λοιπόν οι οπαδοί της Χάγης θεωρούν ότι πρέπει να συζητήσουμε κι άλλα πράγματα με την Τουρκία, εκτός από την μία και μοναδική διαφορά, τότε θα πρέπει να είναι πρόθυμοι να προσφύγουν στην δικαιοσύνη κατά του καταπατητή της περιουσίας τους, χωρίς να προσκομίσουν τα συμβόλαια κυριότητας.
Στην Ελλάδα όμως, όσοι επιθυμούν εκχώρηση εθνικών και δημόσιων αγαθών, συνήθως είναι «κάβουρες» όσον αφορά τα δικά τους αγαθά και ιδιοκτησίες…
