Ένα διαφορετικό πρότυπο γυναίκας ενσαρκώνει η Νάσια Γκουβέρου, κόντρα στα στερεότυπα που θέλουν το «αδύναμο» φύλο να μην αντεπεξέρχεται σε δουλειές προορισμένες για άνδρες.
Έτσι, έγινε η πρώτη διασώστρια στο μηχανοκίνητο τμήμα του ΕΚΑΒ και κάθε πρωί «οργώνει» με τη μηχανή της την πρωτεύουσα φορώντας την ειδική στολή και το κράνος της για να παρέχει πρώτες βοήθειες σε έκτακτα περιστατικά.
Πριν από περίπου έναν χρόνο η Νάσια αποφάσισε να εγκαταλείψει την ασφάλεια που της παρείχε επί 13 συνεχή χρόνια το ασθενοφόρο και να ασκήσει το επάγγελμα χωρίς συνοδό πάνω σε δύο τροχούς.
«Μέσα στα ασθενοφόρα υπάρχουν πάντα δύο άνθρωποι, ενώ ο μοτοσικλετιστής είναι μόνος του και ενεργεί χωρίς δεύτερη βοήθεια. Ήταν δική μου η απόφαση να το κάνω και, παρά το γεγονός πως είμαι περισσότερο εκτεθειμένη στον κίνδυνο με τη μηχανή, δεν το έχω μετανιώσει…» δηλώνει.
Η διασώστρια τονίζει ότι, προτού καν αρχίσει να εργάζεται στο νέο πόστο της, δέχθηκε πλήθος αρνητικών σχολίων ακόμη και από γυναίκες.
«Υπάρχει ένα ταμπού γύρω από τη θέση αυτή, κυρίως επειδή ο διασώστης πηγαίνει στα περιστατικά με μηχανή, ένα όχημα που παραδοσιακά είναι συνυφασμένο με τους άνδρες. Γι’ αυτό είμαι και η μόνη γυναίκα αυτή τη στιγμή στο τμήμα» εξηγεί και συνεχίζει: «Πολλοί υποστήριξαν ότι ισοπεδώνονται τα πάντα με την τοποθέτηση μιας γυναίκας στους μοτοσικλετιστές του ΕΚΑΒ ή ότι δεν θα τα καταφέρω επειδή είμαι γυναίκα. Ωστόσο, το τμήμα μοτοσικλετιστών μού άνοιξε την αγκαλιά του και πλέον είμαστε οικογένεια. Τους ευχαριστώ θερμά για τη στήριξή τους».
Χωρίς ρουτίνα
Για τη Νάσια Γκουβέρου η δουλειά αυτή αποτελεί ένα αρκετά σημαντικό κομμάτι της ζωής της και της έχει χαρίσει συγκλονιστικές στιγμές. Όπως λέει, η ζωή ενός διασώστη δεν έχει ποτέ ρουτίνα, καθώς κάθε μέρα αντιμετωπίζει κάτι καινούργιο. «Ξυπνάω κάθε πρωί χαρούμενη επειδή θα πάω για δουλειά. Αυτό είναι ευλογία!» λέει και θυμάται κάποια περιστατικά που τη συγκίνησαν.
«Έχω λάβει πολλές συγκινήσεις από την επαφή μου με τους ανθρώπους για περισσότερο από μία δεκαετία. Όταν βλέπεις έναν καρδιακό ασθενή να σου λέει “σε παρακαλώ, μη με αφήσεις να πεθάνω” και σου φιλάει τα χέρια, είναι αδύνατον να το ξεχάσεις όσο ζεις. Επιπλέον, διαπίστωσα πόση ανάγκη έχουν οι ηλικιωμένοι άνθρωποι από μια καλή κουβέντα. Φωτίζεται το πρόσωπό τους όταν τους μιλώ με υποκοριστικά, διότι νιώθουν ότι κάποιος τους νοιάζεται» επισημαίνει.
Σε ό,τι έχει να κάνει με τα ταμπού που σχετίζονται με το φύλο στον εργασιακό χώρο, προτρέπει τις γυναίκες να κλείσουν τα αυτιά τους στα πικρόχολα σχόλια και να προσηλωθούν στον στόχο τους. «Εγώ αυτό έκανα και δεν το μετάνιωσα στιγμή!» καταλήγει.
