Έχετε αναρωτηθεί ποτέ τι θα κάνατε αν είχατε ελάχιστη ώρα για να μαζέψετε σε έναν μπόγο τα υπάρχοντα μιας ζωής και να πάρετε έναν άγνωστο δρόμο, χωρίς να γνωρίζετε ότι είναι της προσφυγιάς και ότι δεν θα ξαναδείτε (σύντομα ή και ποτέ) τον τόπο που αποκαλούσατε πατρίδα; Πριν από 50 χρόνια στην Κύπρο και πριν από 100 και πλέον χρόνια στον Πόντο οι Έλληνες χρειάστηκε να λάβουν αυτή την απόφαση – η μοίρα τους έχει έναν κοινό παρονομαστή, την Τουρκία.
Μια από τις πιο απλές και συνάμα βαθιά συγκινητικές ιστορίες που μπορεί να ακούσει κάποιος από απογόνους προσφύγων είναι αυτή για τα κλειδιά των σπιτιών που άφησαν, τα οποία είχαν τοποθετήσει ευλαβικά στο εικονοστάσι. «Έπειτα, λίγα πράγματα που δεν αναγνωρίζω, έπειτα, το σπιτάκι μας. Τα τζάμια του κάτω παραθύρου σπασμένα, η σιδερένια πόρτα φριχτά σκουριασμένη… Έχω ακόμα το κλειδί της στην Αθήνα…», έγραψε ο Μικρασιάτης Γιώργος Σεφέρης. Η φράση αυτή είναι σε έναν από τους τοίχους του Μουσείου Προσφυγικού Ελληνισμού, μαζί με κλειδιά που κρέμονται από το ταβάνι.
Μπορεί να έχουν περάσει δεκαετίες, αλλά είναι σαν αυτά τα κλειδιά που δεν χρειάστηκαν ποτέ ξανά να βαραίνουν στις παλάμες όσων αισθάνονται το ιστορικό χρέος – γι’ αυτό και συγκεντρώθηκαν το πρωί της Κυριακής στο Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη, για να διατρανώσουν ότι το έγκλημα δεν παραγράφεται και για να διεκδικήσουν δικαίωση και για την κομματιασμένη Κύπρο.
Η 19η Μαΐου, ημέρα που ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάστηκε στη Σαμψούντα και ξεκίνησε τον «απελευθερωτικό πόλεμο», ημέρα που γιορτάζεται σήμερα στην Τουρκία, ημέρα που σηματοδότησε την έναρξη της πιο σκληρής φάσης της Γενοκτονίας των Ποντίων, είναι αφιερωμένη στη μνήμη των 353.000 θυμάτων. Είναι όμως αφιερωμένη και σε αυτούς που είχαν το σθένος να ξεκινήσουν από την αρχή, αλλά και σε όλους όσοι σήμερα κουβαλούν ένα κομμάτι της ιστορικής πατρίδας.
Πηγή: https://www.naftemporiki.gr/
